‘In een andere mens het verlangen wekken om op een volwassen manier in de wereld te willen (be) staan.’
De opening van de NIVOZ avond met Gert Biesta. Als ik naar huis rij van Driebergen naar Alkmaar, is net deze zin die na resoneert in mijn hoofd. Het gekke is dat ik op dat moment niet precies weet waarom dat is. Pas later realiseer ik me dat het deze zin is die ik associeer met: “Kinderen van nu zijn de volwassenen van straks, zij zullen niet genoeg hebben aan een opleiding in een bepaalde richting, maar het zijn deze kinderen die een leven lang leren voor de boeg hebben.”
En juist daarom is het zo belangrijk dat onze leerlingen weten waarom ze bepaalde dingen leren, wat het doel is. Dat ze mogen experimenteren en onderzoek mogen doen. Leren moet niet naar binnen gericht zijn maar naar buiten gericht. De dialoog en het niet zeker weten zijn daarbij van groot belang. Dit is immers de manier om open te blijven staan voor de input en zienswijze van de ander. De ander, die we nodig hebben op onze weg naar volwassenenheid, bij onze zoektocht door het leven en het vinden van ons plekje in een steeds complexere maatschappij. Het kan toch immers niet anders, je moet er naar verlangen om hetgeen je leert in te zetten, te gebruiken. Leren moet dus functioneel en betekenisvol zijn.
Het verlangen wekken, brengt bij mij ook het woord ‘nieuwsgierigheid’ naar boven. Verlangen om het te willen weten, het te willen leren, het te willen doen, mee te willen doen. Dit verlangen, deze nieuwsgierigheid is volgens mij de basis voor een leven lang leren. Is dit verlangen er niet, dan zullen de kinderen van de toekomst ‘wegkruipen’ in voor hen ‘veilige’ beroepen en niet de noodzaak zien om zich steeds te blijven ontwikkelen. Open te blijven staan voor veranderingen en vernieuwingen. Het mee willen doen, onderdeel willen zijn van onze Nederlandse samenleving en daar energie in willen steken.
Ik denk dat we daarom alleen al moeten kijken wat voor veranderingen er in ons huidige onderwijssysteem nodig zijn. Wat er nodig is om ‘het kind’ van nu te laten verlangen om op een volwassen manier in de wereld te willen (be) staan. De school, een plek waar volwassenheid geoefend mag en kan worden. In mijn ogen een plek waar het dus niet gaat om kinderen in een zo’n kort mogelijke tijd allemaal op het zelfde meetbare niveau te brengen. Of waar we dag in dag uit methoden volgend onderwijs verzorgen en kinderen blad na blad de goede antwoorden laten invullen. Maar waar het misschien juist wel gaat om van kinderen ‘blije lerenden’ te maken.
De school, een plek waarna men een leven lang wil blijven leren.