Diploma’s, certificaten en beloningskaartjes. Daar vind ik dus wat van.

Een plaatje op Facebook trekt mijn aandacht. Het zijn de AVI certificaten. Ze worden te koop aangeboden op de Onderwijsmarktplaats, een pagina waar mensen uit het onderwijs allerlei boeken en leermaterialen te koop aanbieden. Ik ken deze certificaten niet en vraag me af wat de waarde van deze diploma’s is. Blijkbaar worden deze uitgedeeld na een AVI toets waarbij de vorderingen die een kind maakt bij zijn technische leesvaardigheid worden gemeten. Zouden leerlingen hier nu betere en gemotiveerde lezers van worden? Zouden we niet veel meer moeten kijken naar hoe we kinderen op een andere manier kunnen uit dagen om te lezen. De belangrijke ‘leeskilometers’ te maken? Het plezier in lezen te bevorderen?

In mijn hoofd ‘popt’ meteen zo’n voorbeeld op van een leerling die ondanks zijn vele oefenen niet dat bepaalde niveau haalt. Hoe sneu is dat om zijn medeleerlingen steeds opnieuw een AVI certificaat in de wacht te zien slepen?  Hij blijft maar ‘hangen’ op hetzelfde niveau of zakt door de spanning zelfs een niveau naar beneden. En wat zegt dat als we kinderen altijd belonen voor wat ze doen of wat ze juist niet doen.

Ik herinner me een voorbeeld van een moeder die me vertelde dat haar kinderen altijd graag met haar mee gingen winkelen. Ik begreep daar helemaal niets van want mijn kinderen vonden winkelen helemaal niet leuk. Zij had echter de oplossing, de laatste winkel van een middagje shoppen eindigde altijd in de speelgoedwinkel waar ze dan een kleinigheidje mochten uitzoeken. Echt bizar.
Hetzelfde geldt wat mij betreft voor ouders die hun kinderen altijd, tegen betaling of een beloning, klusjes laten doen. Incidenteel is hier natuurlijk niets mis mee maar als dit structureel is, kun je je af vragen of we wel op de goede weg zijn met onze opvoeding of onderwijs.

Als jij dit doet, krijg je van mij?
Als jij dit kan, krijg je van mij?
Als je dit laat, krijg je van mij?

Het gaat ver realiseer ik me als ik via Google de zoekterm – kinderen -diploma’s – intyp. Oké van een veterdiploma en Pietendiploma heb ik wel eens gehoord, hoewel ik die tijdens mijn loopbaan als schoolleider altijd buiten mijn school heb weten te houden. Maar wat mij betreft gaat het hier niet meer alleen over belonen maar ook over controle en druk uitoefenen.  Waarom? Zijn we zo doorgeslagen dat we onze kinderen  en/of leerlingen anders niet meer weten te motiveren en te stimuleren? Het werken voor een diploma, certificaat, sticker, beloningskaartje, snoepje of anderszins kan toch nooit de bedoeling zijn? Ik hoop toch van harte dat het hier gaat om incidentele acties. Maar dan nog lijkt het me goed om je af te vragen waarom ‘dit’ nodig is.

Als je goed kan rekenen, krijg je een rekendiploma.
Als je goed kunt tekenen, krijg je een tekendiploma.
Als je goed de tafels op kunt dreunen, krijg je een tafeldiploma.
Als je goed veters kunt strikken, krijg je een veterstrikdiploma.
Als je goed op de wc plast, krijg je een plasdiploma.
Als je goed kunt schaatsen, krijg je een schaatsdiploma.
Als je goed je duim uit je mond laat, krijg je een duimdiploma.
Als je goed laat zien dat je niet bang bent, krijg de een dapperheidsdiploma.
Als je goed je tanden poetst, krijg je een tandenpoetsdiploma.
Als je goed opruimt, krijg je een opruimdiploma.
Als je goed je bord leeg eet, krijg je een eetdiploma.
Als je goed kunt klimmen als Zwarte Piet, krijg je een Pietendiploma.
Als je goed oefent bij de logopediste, krijg je een logopediediploma.
Als je goed zonder speen kunt, krijg je een niet-speendiploma

Karin Donkers @kardonsch
Schoolleider (interim)
Edublogger en lid van Bloggerscollectief HetKind
Kardonsch Training Coaching & Advies

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.