En hoe is het nu met jou, 5 jaar later?

   

Even een update 5 jaar later.


Ja ik weet het wel! Jou is niet gevraagd hoe het leven er over 5 jaar uit zou zien.
Mij ook niet hoor! En als mij 5 jaar geleden op deze dag was gevraagd hoe mijn leven er uit zou zien, had ik die vraag niet goed kunnen beantwoorden. 
Ik had gedacht dat ik mijn bed niet meer uit zou komen, mijn leven voorbij was en ik het never nooit alleen zou redden. 
Beetje gek hé dat ik dit nu zo met jou bespreek? Nou voor mij helemaal niet. 
Er zijn de afgelopen 5 jaar veel dingen die ik met jou heb besproken.
Nee niet hardop. Ik kijk wel uit, er zijn dingen die je niet met anderen deelt.
Gewoon in mijn hoofd, maar ook in dialoog met mijn kinderen. Oh sorry, onze kinderen. 
Ze lijken trouwens steeds meer op jou. Of liever gezegd op ons. Het zijn mooie volwassenen geworden. Net als jij, net als ons altijd zoekend naar antwoorden op vragen. Soms met ‘beren op de weg’ maar ook heel vaak relativerend en niet bang voor nieuwe uitdagingen. Natuurlijk hebben zij ‘diepe dalen’ gekend maar ze ‘doen’ het goed. Het zijn kanjers, het zijn ‘echte’ mensen. Ze stellen hoge eisen aan het leven en aan relaties en zijn zeker niet altijd makkelijk voor zichzelf en de ander. En ik kan het grote gemis van een vader niet opvullen. En natuurlijk weet ik dat het is zoals jij altijd zei:”Het is toch nie aers. Je moet het doen met wat er wel is.” Maar het doet pijn en blijft veel verdriet doen. 

En met mij, hoe het met mij gaat 5 jaar later? 
Eigenlijk ging het meteen het eerste jaar al ‘fout’. Hoe goed ik ook mijn best deed, het lukte me niet om de 5 fasen te doorlopen. 
Het maakte me onzeker. Onzeker werd ik overigens op veel vlakken en dat stond ook niet bij de 5 fasen van rouw. Onzeker of ik nog wel gevoel had, empathie kon opbrengen, nog wel ruzie zou durven maken. 
Oké dat heeft echt wel even geduurd hoor. Ik begreep dat het er weer ‘was’ toen ik me weer als vanouds over iets kleins kon opwinden. Ik weer met tranen in mijn ogen naar Spoorloos zat te kijken en ik geroerd kon worden door kleine dingen. 
Ruzie maken lukt niet meer zo goed. De kinderen missen dat. Ik laat ze ook teveel eigen keuzes maken, val niet meer over futiliteiten. Ik zou te makkelijk zijn geworden. 
Maar er was geen ontkenning,  geen boosheid, geen sprake van onderhandelen, geen depressie en ook geen aanvaarding. 
Hoe kun je ook iets ontkennen wat je zo gevoeld hebt. Letterlijk gevoeld, iemand heb voelen wegglijden naar de dood. Nee er was geen boosheid, wel verdriet maar we gunden je zo de rust en geen pijn meer hoeven voelen.
Dat onderhandelen kwam ook niet, tenminste ik heb er niets van gemerkt. Dat had ook geen zin gehad, onderhandelen kan alleen nog als je elkaar iets te bieden hebt. Ik kon jou niets bieden en jij kon mij niets meer bieden. Nou, dat is natuurlijk niet helemaal waar want je gaf mij de herinnering en het gevoel te weten wat echte liefde is/was. 
De depressie daar heb ik op zitten wachten en nog steeds ben ik bang dat me dat te pakken gaat nemen.
“Het zou toch moeten komen, je moet toch een flinke terugslag krijgen.” 
Hoe vaak me dat niet is verteld? En als iedereen het zegt, dan is het waar toch?
Dus misschien komt ‘het’ nog. En dan zegt natuurlijk iedereen:”Zie je wel.” 

Hoe het dan wel met me is gegaan? Ik ben gaan werken, veel op pad geweest, veel onderweg. Dat voelde goed en was ook meteen de enige raad die ik de afgelopen 5 jaar hebt opgevolgd. Doe wat goed voelt, dat weet je zelf het best. Sommigen zullen het vluchten noemen. Prima maar het werkte voor mij. En nu kom ik wat meer tot rust, gun ik mezelf om niets te doen. En dat voelt ook weer beter. Relaties aangaan is nog steeds ingewikkeld, bang om teleurgesteld te worden. Angst voor opnieuw verdriet. 
Ach weet je, uiteindelijk hebben we het allemaal op onze eigen manier gedaan. We praten veel over je. Heel veel en nog steeds. We voelen ons allemaal nog steeds thuis in ‘ons’ huis. Er is nauwelijks iets veranderd, qua inrichting dan. 
Er is natuurlijk ontzettend veel veranderd, teveel om op te noemen. 
Dit jaar zou ik twee jaar na jouw pensioen ook stoppen met werken. 
Weet je nog, onze droom? Nou dat gaat hem dus niet worden. Maar ik ga wel stoppen als schoolleider, niet met pensioen maar gewoon wat anders doen. 
Ik realiseer me heel goed dat ik die keus kan maken omdat jij alles goed had geregeld. Ik ben je er dankbaar voor, niet gevangen hoeven te zijn zonder keuzemogelijkheid, maar de vrijheid om mijn leven te herorganiseren. 
Ach weet je lief. Ik heb het al zo dikwijls gezegd als mensen vroegen hoe het met ons ging: 
“We doen het goed, we leven en genieten weer maar het zal nooit meer hetzelfde zijn.” 

Maar ik voel me niet meer schuldig, weet je?  
Dat ik weer kan lachen, ik weer van mezelf mag liefhebben, nieuwe uitdagingen aanga, vriendschappen sluit, ruzie durf te maken, wat zekerder word en heel af en toe een dag niet aan je denk. Want jij weet het, jij hebt het me altijd gezegd: 
“Je bent nog jong Kaat, zorg dat je leeft, geniet en dingen doet die voor jou belangrijk zijn.” 
Ach weet je lief? Ik blijf toch altijd van je houden. 
  

10 reacties op “En hoe is het nu met jou, 5 jaar later?

  1. dank je voor het delen. Daar waar anderen vandaag bevrijding vieren…denk jij aanverlies. De overeenkomst tussen de twee is herinneringen levend houden.
    Voor wat het waard is….ik vind je een topwijf die het lef heeft keuzes te maken en het avontuur aangaat… Dikke digiknuffel!!! Die Karin’s die komen er wel!!

  2. Jeetje Karin, wat heb je dat weer mooi op papier gezet. Wij hebben je al die tijd iedere dag gezien, gehoord en meegemaakt. Ons verbaast hoe jij verder ging. Natuurlijk gerealiseerd dat je ook moelijke momenten had maar die zagen wij niet of nauwelijks. Je bent een topper.

  3. Mooi beschreven, Karin. ‘Laat je kennen als mens’ is zo op jou van toepassing!
    Ik wens jou samen met jouw kinderen veel sterkte. Zo’n dag als vandaag blijft toch altijd bijzonder. Stilstaan bij de vele mooie herinneringen aanTed, maar ook genieten van jullie avontuur in NY. In gedachten is hij bij jullie!

    En verder… Zoals Karin ook zegt: Jij komt er wel!

  4. Ondanks dat ik je op een digitale afstand volg, raakt jouw verhaal mij tot op het bot. In de eerste plaats omdat het zo vreselijk mooi en herkenbaar is omschreven. In de tweede plaats omdat ik veel van die momenten die jij beschrijft herken. Anders maar vergelijkbaar. Doorgaan en toch gedenken, durven missen en toch doorgaan.
    Mooi ook om te lezen op een dag als vandaag.

  5. Wat een mooi, ontroerend en eerlijk verhaal!
    Voel me bijna een beetje beschroomd het te lezen. En toch ook weer niet. Het is intiem en persoonlijk, over iemand die ik nooit heb gekend. Maar tegelijkertijd is het een universeel verhaal waar ik, zoals vast veel anderen, veel in herken.
    Dankjewel, dat je dit hier hebt willen delen.
    Groet van Hanneke

  6. Als ik jou verhalen lees zie ik je voor me Hoor ik je praten. Nu ook…. En nu ook Ted. Ik hoor hem z’n uitspraken doen. Ik zie het voor me hoe hij altijd over jou sprak. Trots, soms maakte hij zich zorgen omdat je zoveel aan het werk was. Maar hij vond je een Moordwijf. Die kracht spreekt uit alles wat je doet. Je kwetsbaarheid en open zijn maakt je sterk en een mooi mens. Waar Ted heel veel van gehouden heeft.

    X Jolanda

  7. Dag Karin,

    Wat een mooie, liefdevolle en rauw eerlijke blog. Fijn dat jullie zo van elkaar hebben kunnen genieten en wat jammer dat dat niet langer heeft mogen duren.
    Depressie is vaak een gevolg van woede of verdriet die je onderdrukt of ontkent. Zoals ik jouw blog lees, heb je alles ‘gewoon’ in alle eerlijkheid en openheid onder ogen gezien, stukje bij beetje. Moedig gedaan, mooi beschreven en dank voor t delen!

  8. Dag Karin,
    Wat een eerlijk verhaal heb je geschreven waar velen herkenning in zullen vinden. En zo “dichtbij”. Het voelt eigenlijk raar om dit als buitenstaander te lezen. Ik ken jou nauwelijks en je man heb ik nooit gekend. Ook je kinderen ken ik natuurlijk niet.
    Het is het unieke verhaal van jou en universeel op een bepaalde manier voor velen die met zo’n grote verandering in hun leven te maken kregen/krijgen. Na 5 jaar ga je nu opnieuw het roer omgooien en nu vanuit je eigen vrije keus. Wens je zoveel warmte en geluk en vooral plezier toe!
    Groet vanaf Texel, Caroline

Laat een antwoord achter aan Karin Br Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.