Te weinig mannen in het onderwijs? Ik maak me over andere dingen zorgen.

IMG_2702.JPG

Een herhaling van zetten
Er werd helemaal niets nieuws gemeld. Sterker nog, het was een herhaling van zetten. Er zijn te weinig mannen in het onderwijs. Een nieuwsfeit waar natuurlijk helemaal niets aan gelogen is. De oplossing zou zijn dat we mannen meer zouden gaan betalen. Mannen zouden niet voor een baan in het onderwijs kiezen omdat er te weinig betaling tegen over stond en te weinig carrièrekansen. Ik moet je zeggen dat ik dat toch een beetje vreemd vind. Omgekeerd zou je dus kunnen zeggen dat vrouwen genoegen nemen met een baan zonder al te veel carrièremogelijkheden en minder salaris. Ik denk dat dit in deze tijd helemaal niet zo voor de hand liggend is.
Natuurlijk vind ik het ook jammer dat mannen ondervertegenwoordigd zijn in onze scholen. Het zou ook hun vrouwelijke collega’s en voor onze leerlingen veel beter en leuker zijn. Maar ook dat is een open deur, balans tussen seksen en een evenwichtige opbouw qua leeftijd is altijd beter en leuker.

Ontbreken van rolmodellen
En dat zal allemaal wel, maar ik maak me toch drukker over de vele mannen die ontbreken in gezinnen. Het ontbreken aan rolmodellen binnen ontwrichte gezinnen. Moeders die alleen voor de opvoeding van hun opgroeiende kinderen komen te staan.
Dat is meteen de reden waarom veel van de bovenstaande feiten ook niet meer opgaan voor de zogenaamde ‘vrouwenwereld’. Steeds regelmatiger wordt er van vrouwen verwacht dat ze een dubbelrol aannemen. Ze staan er steeds vaker na een scheiding ‘alleen’ voor en ook zij hebben niet meer de luxe om genoegen te nemen met een baantje erbij. Ze zijn om wat voor reden dan ook kostwinnaar en zullen zich ook steeds vaker bezighouden met zaken die voorheen alleen aan mannen toebedeeld waren. Voor mannen verandert er, als de kinderen bij hun moeder blijven wonen na een scheiding veel. Ook zij hebben een andere en verzorgende rol als gescheiden ouder en hebben soms ook dagen alleen de verantwoording voor hun kinderen, al was het maar als weekendvader zoals in veel omgangsregelingen vastgesteld. En die veranderende gezinssituaties en rollenpatronen zorgen dikwijls voor veel onenigheid, touwtrekkerij en stress. Het aantal scheidingen neemt toe en het aantal vechtscheidingen zijn soms echt niet meer op een hand te tellen in een groep kinderen op een basisschool. Jammer genoeg.

School als rustplaats?
School is dan vaak nog een van de weinige plaatsen voor opgroeiende kinderen waar er geen sprake is van geschreeuw, geruzie of erger geestelijke of lichamelijke mishandeling. Even weg uit de ‘strijd’ en even geen zorgen over wat er vervolgens weer staat te gebeuren. Hunkerend naar een knuffel of een luisterend oor zonder oordelen, gewoon even jezelf mogen zijn.
Maar tegelijk leren deze kinderen ook niet hoe ze op een goede manier relaties aangaan of communiceren. Zijn ze niet anders gewend dan ruzie maken en denken ze dat de oplossing bij een conflict of teleurstelling ligt in schreeuwen, geweld, liegen en bedriegen. Niet omdat ze dat willen maar omdat ze niet anders weten, niet anders geleerd hebben. Ze kennen een thuistaal die bestaat uit scheldwoorden of vloeken en moeten op school plotseling weer omschakelen naar respect en beleefdheid, de schooltaal.
Veel kinderen kampen met concentratieproblemen en gedragsproblemen en die zorgen ervoor dat leerkrachten zich zo vreselijk machteloos voelen. Thuissituaties kun je immers niet veranderen en er zitten ook niet meer uren in een werkdag. Uren die het kost om alle kinderen de aandacht te geven die ze zo verdienen. Het is dus een constante keuze die er gemaakt moet worden, met het curriculum dat doorgeworsteld dient te worden, hijgend in nek van de leerkracht. De toetsresultaten die behaald moeten worden en de aandacht die verdeeld moet worden tussen de vele verschillende kinderen en hun ouders. Leerkrachten die het ook dikwijls niet meer weten, niets lijkt te werken. De trukendoos lijkt leeg.

Vergeten groep
Ik ben van mening dat dit een vergeten groep kinderen is binnen alle discussies over bijvoorbeeld ‘Passend Onderwijs’. Kinderen zonder etiket, handicap, behandeling en/of diagnose. Kinderen die tussen ‘wal en schip vallen’. Kinderen van ouders die het zo druk hebben met eigen leventje weer op de rails te krijgen en al dan niet bewust vergeten dat hun kinderen beschadigd zijn geraakt door alle gebeurtenissen. Kinderen die soms heel lang moeten wachten op ‘hulp’ omdat een van de ouders niet meewerkt aan mediation of geen toestemming geeft voor behandeling of therapie.
We krijgen binnen onze scholen steeds meer te maken met ontwrichte kinderen en zullen we er dus echt voor moeten zorgen dat we leerkrachten pedagogische bagage meegeven. Leren luisteren, vragen leren stellen en praten met kinderen. En met de ouders. Op zoek naar mogelijkheden om de schade te beperken. Ons niet laten meeslepen in de ‘wedstrijd’ om zoveel mogelijk kennis in kinderen te pompen en vervolgens een zo hoog mogelijke score op toetsen te halen.

Kinderen hebben de toekomst
Nou dan zullen we wel alle zeilen bij moeten zetten als opvoeders want aan rekenen en taal zullen ze echt niet voldoende hebben om uit te groeien tot gelukkige stabiele volwassenen, die vervolgens weer de volgende generatie kinderen van de toekomst mogen gaan opvoeden en/of onderwijzen. Dat is waar ik me veel meer zorgen over maak.

Zorg dat deze kinderen niet vergeten worden of onzichtbaar blijven.

Karin Donkers schoolleider
Edublogger / lid Bloggerscollectief HetKind 
Twitter; @kardonsch

Aandacht werkt beter dan strafwerk

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.