Tijd om stil te staan. Stilstaan bij het leven. Leven is maar voor even.

En dan is daar de datum. De dag van het onvermijdelijke. Je eigen geschiedenis en van je naasten in een tijdlijn. Gebeurtenissen die zo’n impact op je hebben dat het nooit meer wordt zoals het was. Zoals jij was. We veranderen, veren mee en kaatsen weer terug, of niet. Hoe langer je meeloopt in de wereld van onzekerheden, hoe langer je leeft van gebeurtenis naar gebeurtenis, hoe meer je begint te begrijpen dat er niets te begrijpen valt. Het willen verklaren van wat je overkomt of de mensen die je liefhebt, je vrienden, je familie, je collega’s, hoe meer je je realiseert dat de invloed daarop beperkt is. Dat schept rust maar geeft ook een gevoel van wanhoop. Vragen als waarom ik, waarom zij, zijn totale waanzin. Het verlangen naar antwoorden verdwijnt en het weten maakt zich tot een karikatuur.

De stapeling creëert een tijdlijn waarvan niemand nog zal geloven dat het de jouwe is en niet een manuscript voor een roman, een triller, een verzonnen verhaal. Het toont eens te meer hoe flexibel menig mens is, instaat om veel het hoofd te bieden. Maar het werpt ook de vraag op; hoe lang nog, hoeveel kan een mens aan, hoe rekbaar ben ik eigenlijk? Komt er een moment dat ik mijn eigen last niet meer kan dragen? Het invoelen en compassie naar anderen verdwijnt? Mijn potje vol zit, het dekseltje niet meer kan draaien, het elastiekje niet meer gespannen staat maar als een klein slap ‘touwtje’ met zijn eindje naar de grond ‘wijst’? Tegelijkertijd realiseer ik me dat ook deze vraag volkomen zinloos is.

Doen wat nodig is, wat de situatie vraagt van je. Geen gave, geen competentie maar gewoon de drang om altijd het beste van de situatie te willen maken. Dankbaar dat je dat kunt, dat je niet bij de pakken neer gaat zitten. Maar ook wetend dat er altijd een voor en na zal zijn. Voor en na de ziekte, voor en na de het overlijden, voor en na de uitzetting, voor en na het verdriet, voor en na …….Tijd om de de tijdlijn te vullen met andere mijlpalen, een andere voor en na. Een positieve wending, een ijkpunt met gelukkige en mooie momenten. Maar ach jij weet, net als ik, dat zo iedereen en ieder huisje zijn eigen ‘kruisje’ draagt.

Tijd om stil te staan. Stilstaan bij het leven. Leven is maar voor even.

Karin Donkers

Schoolleider/kwartiermaker/blogger/moeder

Eén reactie op “Tijd om stil te staan. Stilstaan bij het leven. Leven is maar voor even.”

  1. Ik heb de blog nu een paar keer gelezen. Vooral omdat ik het zo herken! Leef alsof het de laatste dag is, is wat overdreven, maar het maken van echt bewuste keuzes is zo belangrijk! Soms even stilstaan omdat het moet. Soms stilstaan en je heel bewust zijn van wat je NU hebt en nooit vooraf kunt bedenken wat er daarna komt. Jij weet het telkens zo vreselijk mooi en herkenbaar te verwoorden, DANK JE WEL!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.