Als geen keuze de enige optie is

De keuze was geen echte keuze,
zeker geen ondoordachte daad.
De daad was weloverwogen,
maar wel vluchtig en wat gehaast.

Gehaast om dat het tijd was,
geen uitweg meer hebben
De uitweg gebaseerd op vertrouwen,
met geloof in de achterblijvers.

Achterblijvers werden overlevenden,
zij zouden doorgaan met leven.
Leven waar iedereen zo aan hing,
waar het loslaten geen optie was.

Geen reële opties meer hebben,
maar alleen zijn met de hevige pijn.
Pijn niet wetend hoelang te dragen,
geen verlichting meer in zicht.

Verlichting ontstond door te kiezen,
een keuze voor de eindigheid.
Eindigheid was het vooruitzicht,
gedwongen door ontbreken alternatieven.

Alternatieven werden niet meer geboden,
alles was inmiddels zinloos.
Zinloos in de context van de dood,
maar geleefd hebben zonder spijt.

Spijt van dingen die hij niet gedaan had,
vragen die men hem nog had willen stellen.
Vragen en woorden die vervaagden,
de adem eerst zwaar maar vervolgens stokte.

Adem die voor het laats werd uitgeblazen,
volledige ontspanning van het lijf.
Een lijf dat uitgemergeld achterbleef,
een lichaam dat zonder ziel bleef liggen.

Een ziel zonder lichaam,
een kamer met alleen nog herinneringen.
Herinneringen die kracht zouden geven,
waardoor verder geleefd kon worden.

Geleefd met een ongekend verlangen,
in het teken van groot verdriet.
Verdriet voor iedereen verschillend,
maar met een diep wederzijds respect.

Respect voor een ieder en voor de daad,
wetende dat het niet meer overgaat.
Overgaan in iets dat er bijhoort,
maar zeker niet minder gaat worden.

Niet minder maar meer wordt de liefde,
het houden van de man van je leven.
Die maakt dat je elke dag opstaat,
het leven tegemoet gaat.

Leven met de herinneringen,
wat was als basis van vertrouwen.
Vertrouwen in een onzekere toekomst,
maar wel ‘alleen’ en zonder jou.

Zonder maar toch ook met jou,
samen met mijn mooiste herinneringen.
Herinneringen in twee volwassenen,
die over/doorlevenden zijn geworden.

Jouw kinderen!
XXX