65 jaar vandaag. Maar hij zal nooit ouder worden dan 59 en dat is best raar.

  
65 jaar had hij moeten worden, de pensioengerechtigde leeftijd had hij dan bereikt.

Deze maand zou hij voor het eerst zijn AOW mogen ontvangen op zijn bankrekening.

Waarschijnlijk liep hij nog steeds in een vale LEVIS spijkerbroek en op zijn ECCO’s.

Maar het liefste gewoon in zijn blote bast en korte broek rommelde hij in zijn tuintje. 

Een beetje grutten in de aarde of in zijn vijvertje en wat snoeien aan zijn planten.

‘s Avonds kroop hij dan achter zijn computer en werkte hij aan zijn eigen websites.

Als dingen wat ingewikkeld werden stak het puntje van zijn tong uit zijn mondhoek. 

Hij schonk dan rode wijn in een longdrinkglas omdat hij vond dat hij het verdiende.

Midden in de nacht zette hij de wekker om beneden naar de Grand Prix te kijken.

Om ‘s middags dan weer net zo enthousiast de herhaling hiervan te gaan zien.

Of zomers dagenlang de fietsers door de Alpen te volgen in de Tour de France.

Het voelde dan net alsof deze sportprestaties door hem zelf waren geleverd, trots. 

Voor hij naar bed ging, trok hij even de keukenla open om de voorraad te bekijken.

De hagelslag was geen lang leven beschoren want de inhoud goot hij in zijn mond.

Op een been kon je niet staan, dus koekjes gingen per tweetallen naar ‘binnen’.

Voor de spiegel in de slaapkamer verbaasde hij zich dan over zijn smalle lichaam.

Terwijl de weegschaal de volgende morgen 90 kilo aangaf, schudde hij zijn hoofd.

“Een jonge adonis, een goddelijk lichaam.”, zei hij als ik hem plaagde met z’n leeftijd. 

Zijn grootste angst probeerde hij hiermee te verbergen, maar was altijd aanwezig.

“Ooit ga je me verlaten voor een jongere, knappere man.” beweerde hij met stelligheid.

Maar ik wist wel beter want dat zou in mijn ogen nooit en te nimmer gebeuren.

Dat hij voor altijd jong zou blijven en vroeg zou sterven hadden we niet verwacht.

De belofte was immers dat hij zijn best zou doen om 80 jaar te worden.

En terwijl hij dus niet ouder wordt en de ‘teller’ op 59 zal blijven staan,

slaat bij zijn geliefde natuurlijk het verval wel langzaam maar zeker toe.

Nog ruim 5 jaar en dan is het grote leeftijdsverschil ook alweer verleden tijd.

Mijn beeld van hem zal altijd blijven steken, terwijl mijn spiegelbeeld wel ouder wordt. 

Hij zal in mijn gedachten en op foto’s nooit ouder worden dan 59 jaar. 

Zou hij nog net zo veel van me houden als 5 jaar geleden nog wel het geval was?

De diepe kreukels in mijn gezicht duren immers steeds langer voor ze weer glad zijn.

Mijn huid heeft haar elasticiteit verloren en mijn wangen lijken op die van een hamster.

De buikspieren zijn voorgoed op vakantie en hebben een operatie niet overleefd.

En al roep ik nog zo hard dat ik mijn kleding van 5 jaar terug nog steeds aankan,

realiseer ik me dat er inmiddels al heel wat in de ‘Zak van Max’ verdwenen is.

Ik ben lichamelijk lui geworden en neem me elke ochtend voor mijn leven te beteren. 

Het litteken op mijn knie van een brommerongeluk op 14 jarige leeftijd is een kuil.

Ik huil nog steeds bij ‘Spoorloos’ en loop dan te zeuren over zere ogen met lenzen.

Hij hield toen van me met al mijn eigenaardigheden, maar zou dat nu nog zo zijn?

Twee lichamen en levens zonder geheimen en volledig geaccepteerd door de ander.

Geen schaamte, geen weerzin maar gewoon meegroeien met het ouder worden.

Ik vind dat zo moeilijk bij een nieuwe relatie, de geestelijke en lichamelijke acceptatie.

Alles is weer zo nieuw, maar tegelijkertijd ook zo vreselijk oud, gekreukt en ‘getekend’. 

Ik weet het niet en ik wil het misschien ook nog helemaal niet weten of aanvaarden.

Er mag geen schaamte zijn, maar ontspanning en ik weet zeker dat dat ooit weer komt. 

Misschien is dat wel echte liefde. Schaamteloosheid en wederzijds respect.

Volledige acceptatie, onvoorwaardelijk houden van met alles er op en er aan. 

Het moet op je pad komen of moet je er naar zoeken? 

Maar jij wordt vandaag 65 jaar en jij bent onbereikbaar maar voor altijd ‘jong’. 

Gefeliciteerd lieverd!