“Waarom zou ik nog praten.”
“Er gaat toch helemaal niets veranderen.”
“Ik ben klaar met al die volwassenen die ruzie maken en schreeuwen tegen me.”
“Iedereen is altijd maar boos en dan moet ik wel aardig en lief zijn.”
“Helemaal geen zin meer in.”
Boos, kwaad, nijdig.
Dat was duidelijk en de afgelopen weken was er geen land met haar te bezeilen. Terwijl ik naar haar luisterde en naar haar keek voelde ik dat mijn mond half open stond. Een open mond van verbazing, ontreddering, boosheid en machteloosheid. Even daarvoor had Sascha een verschrikkelijke brutale mond gegeven tegen de intern begeleider die haar vroeg om toch nu ook te proberen om aan het werk te gaan. Ze kwam tot niets, was dwars en brutaal. Er waren al veel gesprekjes geweest en aanpassingen gedaan om haar wat ‘lucht’ te geven. Maar eigenlijk was ze nu echt alleen nog maar een storende factor in de groep.
Het lukte me tot vandaag altijd wel om haar kwaaie buien te temperen maar nu was het toch anders. Natuurlijk wist ik dat dit meisje een hele moeilijke thuissituatie had. Een vechtscheiding, problemen met de opvoeding van oudere broers en het gezin werd al jaren begeleid door allerlei hulpverleners. Maar de laatste twee weken leek het wel of we haar niet meer konden motiveren en corrigeren. En ook vandaag was het wederom tot een uitspatting gekomen.
“Waarom nu toch?” , had ik haar gevraagd
“Ik kan me niet bedwingen.”
“Ik wil wel maar het lukt me toch niet.”
Het leek wel of Sascha zichzelf had opgegeven. Dat er toch geen ‘betere’ tijd zou komen. Ze had zich teruggetrokken achter een dikke muur en een houding aangenomen die er eigenlijk voor zou moeten zorgen dat niemand haar meer verdriet kon doen.
Continu in de vechtpostitie en niet in de gaten dat haar eigen gedrag haar niet bracht waar ze eigenlijk hoopte. Het leverde alleen maar negatieve aandacht op.
Voor me zat een driftig, woedend en ongelukkig hoopje mens.
Ik vergat mijn boosheid en keek haar aan.
“Ja, weet je?”
“In ieders leven gebeuren er dingen waar we boos of verdrietig over zijn.” “We zullen daar toch mee moeten leren omgaan en ons eigen gedrag is dan best belangrijk.”
Vol ongeloof keek ze me aan en er verscheen een sarcastisch lachje om haar mond.
“Ja, hoor, dat kan jij makkelijk zeggen.”
“Jij hebt echt alles, wat heb jij nou meegemaakt?”
“Helemaal niets.”
“Ik voel me altijd zo alleen.”
Even was ik stil en ik merkte dat ik een keer zuchtte. Diep van binnen gebeurde er iets bij me. En wat ik tot op heden eigenlijk nooit had gedaan, was zoiets intiems delen met een leerling van school. De hardheid en boosheid van dit meisje maakte iets in mij los. Ik had enorme behoefte om haar te laten voelen dat het leven ondanks tegenslag of verdriet, zo de moeite waard was.
“Ik heb helemaal niet alles en net als jij ook best verdrietige en moeilijke momenten.” ”
“Oh ja, wat dan?” en haar gezicht stond op onweer. De blik in haar ogen verraadde haar ongeloof en onbegrip.
“Oh nee, je denkt toch niet dat ik op deze manier met je verder wil praten.”
“Zoveel boosheid, ik vind het echt heel onprettig om zo met je verder te praten.”
Ik zag dat ze haar best deed om haar gezicht te ontspannen. Er verscheen een andere blik op haar gezicht en ze keek me vragend aan.
Ik begreep plotseling dat ik nu echt wel over de brug moest komen met een voorbeeld van mijn verdriet of moeilijke moment. Wat ik nog nooit gedaan had, gebeurde nu wel. Gewoon in mijn kantoor met een ‘ontspoord’ meisje uit groep 8. Ik begrijp nog steeds niet precies waarom, maar het gebeurde.
“Weet je dat ik ook dikwijls alleen ben, alleen woon en me soms ook alleen voel.”
Nu viel haar mond open en vol ongeloof keek ze me aan. “Ja hoor, ik dacht dat je gewoon een man had en kinderen.” “Dus jij bent ook gescheiden en heb jij ook vaak ruzie.” “En waar zijn je kinderen dan, wonen die bij hun vader?”
Er zat plotseling een heel ander meisje voor me.
“Nee ik ben niet gescheiden en de kinderen wonen niet bij hun vader.”
“Mijn kinderen zijn geen kinderen meer en wonen in een eigen huis.”
Ik keek haar aan en zag dat ze me vol verwachting en vragend aankeek.
Ik twijfelde even maar vond dat ik ook wat van mijzelf moest laten zien.
Dit meisje had al meerdere malen haar hart gelucht, zich kwetsbaar opgesteld en mij in vertrouwen genomen, maar wilde nu iets terug zien. Had dit nodig om vooruit te komen en vertrouwen te houden.
“Weet je, je hebt altijd een keus.”
“Ga je bij de pakken neer zitten of ga ik het anders doen omdat het leven te mooi is en jezelf ook best het een en ander kunt veranderen.”
“Ik ben alleen, mijn man is drie jaar geleden overleden en ik had ook een keus.”
“Verdrietig op de bank blijven zitten of ondanks dat het best moeilijk was en is, positief blijven en hard aan het werk om er iets moois van te maken.”
Sascha keek me aan en zei: “Maar dat is echt wel erg en zielig maar jij hebt de keus gemaakt voor het laatste?”
“Ja, maar ik ben niet zielig en heel veel mensen maken dingen mee die best ingewikkeld zijn.”
“Maar uiteindelijk gaat het erom hoe je ermee omgaat.”
“En dat geldt ook voor jou.”
“Je moet vechten om het anders te doen ondanks tegenslag en het gaat je lukken.”
“Maar het is hard werken en de moeite waard.”
Nog even werden er wat vragen gesteld over zijn ziekte en gedachten uitgewisseld over verdriet, maar toen stond ze op en zei: ” Ik ga toch maar met juf praten en mijn best doen, want ik wil het ook anders.”
Het was inmiddels 12.00 uur en Sascha liep naar de deur van mijn kantoor.
“Hey dametje” , riep ik haar na,
“Zeggen we geen gedag meer?”
Lachend draaide ze zich om:
“Dag Karin tot vanmiddag.”
“Succes Sascha, eet smakelijk!”
Het zal niet het laatste gesprek zijn dat we zullen gaan voeren.
Was het goed, was het fout?
Ik wist het niet maar het liep zo.
Karin Donkers
Schoolleider op een school
voor OntwikkelingsGericht Onderwijs
Geroerd. Mooi gesprek was dat.
Prachtig verhaal. Als je je kwetsbaar durft op te stellen krijg je zoveel meer voor elkaar.
Dag Karin wat een krachtig machtig prachtig gesprek…… Stil van…bijna weer 5 mei
Mooi gesprek, jezelf laten zien is een krachtige manier om met kinderen in gesprek te komen. Vraagt wel durf!
Dag Karin, Goed gedaan! Zouden meer mensen moeten doen. Wat heb je te verliezen? Kwetsbaar is kracht. Openheid geeft lucht. Zien en gezien worden, geven en nemen, respect en gelijkwaardigheid. Liefde. Daar draait het toch allemaal om? Groet, Nicole
wat ontroerend mooi, dank je.
De kracht van verbinden! Prachtig en eigenlijk zo simpel, maar toch zo moeilijk. Dank je!