Ik zit aan tafel en praat met mijn zoon over onderwijs. Niet zo gek want sinds drie jaar hebben we een docent VO in de familie. Ik zeg we praten over onderwijs maar eigenlijk hebben we het er maar zijdelings over. We hebben het meer over de haast en de druk die er momenteel plaatsvindt. De gevoelde noodzaak om alles gewoon door te laten gaan alsof er geen pandemie is en niet al maanden onderwijs op afstand. We zouden kinderen op achterstand zetten en dit zou een verloren jaar zijn. Hier en daar wordt er zelfs gesproken over de Corona generatie. De eindexamens en eindtoetsen moeten het liefst in ongewijzigde vorm doorgaan anders verliezen we het zicht op leerachterstanden. Geen woord over zicht houden op kinderen, op pubers, die onder vreemde omstandigheden moeten presteren. Het kunnen benchmarken met andere jaren is blijkbaar belangrijker dan aanpassingen die ertoe zouden leiden dat leerlingen zich prettiger voelen. Alles gericht op het eindresultaat. Scholen die leerlingen steeds meer uren laten draaien zonder zich af te vragen of dit ‘goed’ is voor kinderen en pubers. De resultaten moeten omhoog, dat is het doel, achterstanden voorkomen en de waarde van het diploma continueren alsof we een gewoon schooljaar aan het draaien zijn.
Ik merk dat het me boos maakt en dat ik elke keer het gevoel heb dat hier veel mensen te kort worden gedaan. Is een jaar in een leven van een mens dat anders verloopt als verwacht een weggegooid jaar of een jaar van achterstand? Of wordt het niet tijd dat we er op een andere manier naar gaan kijken. Ikzelf ben op mijn zestiende bijna een jaar thuis geweest en niet naar school. Sterker nog ik volgde helemaal geen onderwijs in tegenstelling tot wat er nu gebeurt. Geen thuisonderwijs, geen onderwijs op afstand en geen ondersteuning van mijn ouders op het gebied van leren. Niet omdat zij dat niet zouden willen of kunnen maar omdat ik dat niet kon.
Thuis en waarom dan? Dat antwoord heb ik nooit gekregen. Ik was moe, onzeker, misschien wel depressief en ondanks dat mijn ouders er alles aan deden om de oorzaak te achterhalen, was deze niet te vinden. Rust, veel slapen, voor dood hout op de bank liggen en al helemaal niet aan school denken. Om na een aantal maanden weer stapje voor stapje te wennen aan het schoolse leven vol verplichtingen, uitdagingen en routines. Een verloren jaar, nee een jaar waar het blijkbaar zo heeft moeten gaan. Een jaar waardoor ik een jaar later mijn doel zou bereiken, mijn eindexamen zou halen, aan mijn vervolgopleiding zou beginnen.
Ook mijn zoon overkwam dit door ziekte waardoor hij zelfs twee jaar later op zijn bestemming aankwam, wat dat dan ook mogen zijn. Had hij nu een achterstand, waren het voor hem verloren jaren? Nee het waren jaren waar we geen directe invloed op hadden, maar dat hebben veel kinderen van nu ook niet. Jaren die we, net als het afgelopen jaar, eigenlijk liever niet hadden willen meemaken. Maar dat dus, de maakbaarheid van het leven, het recht op geluk en alles volgens een voorop gezette route laten verlopen. Niet dus, wordt steeds duidelijker.
Ziekte, zeer, trauma, een pandemie of wat dan ook zetten ons op achterstand? Ten opzichte van wat, van wie. En is de oplossing dan om nog harder te gaan trekken, meer van hetzelfde te gaan aanbieden en de kennis er in te pompen om maar niet op achterstand te raken? Of gaan we oog hebben voor wat kinderen nodig hebben i.p.v. wat voor leerlingen met resultaten ‘wij’ nodig hebben om maar de ‘norm’ te halen. Is dat bijspijkerles, extra uren naast het huidige rooster of misschien wel een uurtje extra sport, creatief of als het weer mag lekker wat extra de tijd om op verhaal te komen samen.
Ik weet wel wat ik voor mijn kinderen zou willen. Ik zou gaan voor welbevinden en minder haast en druk. Voor niet praten over verloren of achterstand maar vertraging omdat het blijkbaar een ander jaar is dan andere jaren. Ik ga voor kijken naar wat kinderen nodig hebben en niet naar wat volwassenen of statistieken nodig hebben. Ik ga voor ongeschonden ‘uit de strijd komen’ en dan maar een jaar later de weg naar je bestemming hervatten.
Maar ja, wie ben ik.
Een vrouw met een jaar achterstand met een zoon met verloren jaren?
Karin Donkers
Schoolleider en leraar
maar ook moeder en oma
Tja, iemand afrekenen op wat er geleerd is?
Of iemand waarderen voor wat er bereikt s?
Rekenen in Cohorten of kijken naar individuen?
De ranking van de school boven alles?
Of het plezier van een kind voorop plaatsen?
Mijn enthousiasme ligt niet meer bij het onderwijs.
Maar ik ben dan ook een goede oude zeurpiet geworden …
PS: Mooi Blog!
Stille groet,
Prima verwoord Karin! Laten we eens ophouden met “zeuren” over leerachterstanden. In de oorlog is een heel jaar geen school geweest en dat is wel de generatie die het land weer opgebouwd heeft.
Laten we zorgen dat het goed met de kinderen gaat, dat leren komt vanzelf weer( bovendien leren ze nu andere dingen…)
Groet Vera.
Wat prachtig verwoord. Respect! Ben het helemaal met je eens. Altijd de leerachterstanden en kijken naar de norm ipv kijken naar kinderen. Kijken naar kinderen moet voor altijd de norm worden: wat hebben deze kinderen van mij als leerkracht nodig ? Dit hoor ik veel te weinig. Teveel zijn de methodes leidend en nu in deze tijd is dat rampzalig.
Dit is ook toevallig, nou ja toevallig…. We hadden de klik altijd al. Ik wilde net een screenshot maken van deze reactie en toen zag ik dat ie van jou was! Je haalt me de woorden uit de mond! Niks aan toe te voegen.
Dé oplossing.
Alle huidige basisschoolleerlingen krijgen een extra jaar basisonderwijs. Voordelen? Talloos, zoals onmiddellijk wegvallen van de huidige druk op leerlingen, ouders en leerkrachten. Zoals ruimte voor alternatieve vormen van zelfontwikkeling en kennisoverdracht. Zoals de mogelijkheid voor leerlingen met meer mogelijkheden om een jaar “over te slaan”, en dus eventueel wèl opstropen naar het VO.
Het VO mist een jaar instroom van leerlingen. Zij kunnen die situatie gebruiken voor een reshuffle van hun huidige leerlingen, aangevuld met de “ snelle opstromers “én het ondernemen van de eerder genoemde alternatieve vormen van zelfontwikkeling en kennisoverdracht.
Simpel toch.
Geen gedoe meer over Cito, niet te realiseren kennismaking met je nieuwe VO-school.
We ontlopen de onmogelijke situatie van het geven van extra hulp in het huidige systeem in een tijd waarin er al een leerkrachttekort is . En zo kan ik, en jij, nog wel even doorgaan.
Kosten? Wat één jaar basisonderwijs het rijk nu kost. Ik heb geprobeerd dat te achterhalen. Mogelijk 10 miljard. Dat is een fooi afgezet tegen wat het het complete onderwijsveld, van opvang tot universiteit oplevert.
Zo simpel is dat niet Chris, want dan zit je met de kleuters. Als die niet doorstromen, dan zitten ze eind volgend schooljaar met 50 kinderen in een klas. Er zijn immers niet heel veel scholen die nog kunnen uitbreiden wat lokalen betreft om de kleuterklassen te verdubbelen.
Dan formeer je extra instroomgroepen.
Eindelijk een geluid zoals het werkelijk is. Dit jaar is ons overkomen en we doen allemaal ons best om er zo goed mogelijk mee om te gaan. Leerkrachten die zich een slag in de rondte werken, leerkrachten èn leerlingen die zich steeds weer aanpassen. Naar school, dan weer thuisonderwijs, dan weer naar school met aanpassingen. Het leven is niet maakbaar en dat wordt dit jaar wel duidelijk. We moeten het met elkaar doen en elkaar steunen. Mooi geschreven Karin, zal het doorsturen.
Een moeder van een leerkracht/ib-er en oma van 3 kleinkinderen die hun stinkende best doen in brugklas/4 vwo/2hbo. Trots op hoe ze het doen.
Dé oplossing.
Alle huidige basisschoolleerlingen krijgen een extra jaar basisonderwijs. Voordelen? Talloos, zoals onmiddellijk wegvallen van de huidige druk op leerlingen, ouders en leerkrachten. Zoals ruimte voor alternatieve vormen van zelfontwikkeling en kennisoverdracht. Zoals de mogelijkheid voor leerlingen met meer mogelijkheden om een jaar “over te slaan”, en dus eventueel wèl opstropen naar het VO.
Het VO mist een jaar instroom van leerlingen. Zij kunnen die situatie gebruiken voor een reshuffle van hun huidige leerlingen, aangevuld met de “ snelle opstromers “én het ondernemen van de eerder genoemde alternatieve vormen van zelfontwikkeling en kennisoverdracht.
Simpel toch.
Geen gedoe meer over Cito, niet te realiseren kennismaking met je nieuwe VO-school.
We ontlopen de onmogelijke situatie van het geven van extra hulp in het huidige systeem in een tijd waarin er al een leerkrachttekort is . En zo kan ik, en jij, nog wel even doorgaan.
Kosten? Wat één jaar basisonderwijs het rijk nu kost. Ik heb geprobeerd dat te achterhalen. Mogelijk 10 miljard. Dat is een fooi afgezet tegen wat het het complete onderwijsveld, van opvang tot universiteit oplevert.