Overvloed, ik kan niet anders zeggen. Een weekje all inclusive op Lanzarote. Een weekje zon, zee, zwembad, strand, lezen en wat lopen langs de boulevard. Nieuws lezen of kijken alleen als je er zelf voor kiest en anders maar even niet. Ik hou ervan. Verplicht niets doen, niet piekeren, niet zorgen en weg van de wereld. De tol die je betaalt is een alternatief voor de elektronische enkelband, een op maat geknipt plastic gouden armbandje. Maar dan heb je ook wat, 5 sterren en goede beoordeling bij Zoover of op Vakantiebeoordelingen.
Wat doet dat met mensen als je kunt eten wat je wilt, zoveel en vaak als je wilt? Als de ene fles wijn nog niet leeg is en de andere alweer op tafel wordt neergezet. Je zou bijna verwachten dat er dus allemaal tevreden mensen bij elkaar zitten. Maar niets is minder waar. Overvloed maakt blijkbaar ook nare trekken bij ons los. Het is veel, het is meer. Het is teveel drinken en teveel eten en dat 3 x daags. We scheppen onze borden vol en eten veel meer, ja veel meer dan dat we normaliter zouden doen. Het is niet meer nodig om je bord leeg te eten en kiezen kunnen we al helemaal niet. Wat teveel is laten we gewoon staan, schuiven we naar de rand van de tafel als teken om ‘meegenomen’ te worden. Kinderen mogen zich tijdens de maaltijd naar hartelust uitleven door te rennen en te schreeuwen in de eetzaal. We knikken vriendelijk naar de ouders en geven de net uitgegleden kleuter een aai over zijn bol. Borreltijd begint om 10 uur ‘s morgens en we drinken glazen champagne bij het ontbijt. We drinken wijn en bier en weer opnieuw wijn en bier tot we laveloos aan de bar zitten. We laten de plastic glazen gewoon bij het zwembad staan of van de tafeltjes afwaaien zonder deze op te pakken.We bestellen veelvuldig cocktails maar als het eerste nipje tegenvalt, zetten we het glas bij de ‘buren’. We vissen de pinda’s uit de gesorteerde gratis nootjes en voeren het restant aan de duiven . We gaan naar de ‘chillout’ voor ‘adults only’ met zwembad waar alle luxe voorzieningen zijn samengebracht, compleet met ‘poolboy’. We besluiten dat ons matrasje te zwaar is om te tillen en om terug te brengen naar het rek waar we ze eerder op de dag vonden. We maken ons bed niet meer op en gooien onze handdoeken na één keer gebruiken nonchalant in de badkuip. We stoppen onze meegebrachte shampoo terug in de toilettas en knijpen de gratis mini’s leeg op ons hoofd. We geven geen fooi meer aan de serveerster, de ober of de buschauffeur die een excursie heeft begeleid. We bezoeken de ‘verplichte’ entertainment elke avond om 21.45 uur, waar iedereen opgeprikt is en reukt naar te goedkope parfum uit de souvenirshop. We klappen voor een een Chinees slangenmeisje dat zich opvouwt en zich dubbelgeslagen door een prullenbak wurmt. We zingen en dansen mee met de verkeerd gekozen liveband op de ‘Rock and Roll avond’ of je leven er vanaf hangt. En we zien lijdzaam toe dat er steeds meer dames en heren in witte kleding de zaal binnen komen want dat geeft zo’n leuk effect door de blacklights.
We, nee ze.
Of is we ook op mij van toepassing. Natuurlijk niet alles maar wel veel, teveel realiseer ik me.
Ik hou ervan, maar dan wel voor een weekje. Ik realiseer me dat tijdens zo’n weekje niet de beste eigenschappen van de mens naar voren komen. Een weekje waar de schaamte soms de overhand krijgt en verbazing aan de orde van de dag is.
Alles mogen, alles hebben en een week lang leven als…….
Diep respect voor alle mensen die in zo’n park werken. Zich een slag in de rondte werken met een glimlach op hun gezicht. Elke keer opnieuw het voor elkaar krijgen dat hun gasten zich gezien voelen. Niets is raar en teveel. Er worden kosten nog moeite gespaard om het iedereen naar de zin te maken. Wat een keien, wat een toneelspelers, wat een vakmensen.
Dank jullie wel. Ik heb mijn jaarlijkse weekje weer gehad.
Karin Donkers
Edublogger / Bloggerscollectief HetKind