Bloggen als therapie of ik blog dus ik besta…

Ik zei laatst tegen iemand:” Het werkt voor mij. Bloggen als therapie. Misschien is dat wel de reden waarom ik nog zo aardig door het leven ga. Ik blog, dus ik besta.”

Mijn blogs zijn mijn hardop denken en schrijven maar wel gecensureerd. Gecensureerd door mezelf. Ik reflecteer, kijk terug en relativeer. Ik heb het nodig om te schrijven en zo mijn hardop denken vast te leggen. Ik realiseer me echter steeds vaker dat ik maar een stukje van mezelf ‘deel’ en dat is met therapie toch echt anders. Misschien is dat ook wel wat ik moeilijk vind. Problemen, gebeurtenissen, geluksmomenten en trauma’s ontstaan eigenlijk altijd in relatie tot een ander, met een ander. Grote vragen in het leven kun je bijna niet anoniem delen want ze hebben vaak ook betrekking op je relaties met anderen. Je moet daar in mijn ogen toestemming van de ander voor hebben omdat het vaak over toch delicate zaken of gebeurtenissen gaat. Dat maakt de ander en ook jezelf erg kwetsbaar. Dus de harde kern van mijn zijn, komt niet of nog niet in een blog. Flauw misschien maar het is eigenlijk een slap aftreksel van wie ik ben en wat mij bezighoudt. Maar toch belangrijk genoeg om het al ruim 10 jaar te doen.

Maar waarom deel ik dan mijn blogs op sociale media en wat maakt dan dat ik het blijkbaar nodig vind om anderen een kijkje in mijn leven te geven? Is het exhibitionisme of onnadenkendheid. Een narcistisch trekje te denken dat er ook maar iemand geïnteresseerd zou zijn in wat mij bezighoudt? Is dat zo?

Het is een vraag die me al langer bezighoudt en waar ik mezelf ook wel kritische vragen bij stel. Waarom en waarover blog ik eigenlijk en waarom vind ik het belangrijk dat anderen dit lezen? Wat publiceer ik wel en wat niet? En waarom dan? Wat gebeurt er na mijn overlijden met mijn blog? Ik merk dat ik op een aantal vragen geen antwoord heb. Misschien is teruggaan naar de oorsprong van mijn eerste blog, nu bijna 11 jaar geleden wel een mooi startpunt om naar het waarom te kijken. Uitgedaagd werd ik: “Waarom ga je niet bloggen, je mening delen. Je bent immers altijd al heel expliciet in je tweets en hoe je tegen sommige zaken aankijkt. Je deelt over jezelf en je denken. Je hebt dan meer tekens dan die in een tweet passen.”

Zolang het uitdagingen zijn en geen verplichtingen ‘ga ik daar heel goed op’’ Bij het woordje ‘wekelijks’ of ‘moeten’, knap ik volledig af. Discipline is voor mij ver te zoeken, vrijblijvendheid binnen handbereik en zo geschiedde. Eerst op andermans platform later op mijn eigen blog/website. Een digitaal hardop denken en getypt op mijn trouwe maatje, mijn iPad. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik op de knop publiceren drukte en hoe ik eigenlijk vervolgens zelf onzichtbaar wilde worden. Maar ook hoe prettig ik het vond om ‘hem’ te schrijven. Iets vast te leggen. Voor wie? Geen idee misschien wel voor mezelf. Mijn eigen geschiedenis? En ik drukte op Enter en mijn gedachten lagen op straat. En werden zelfs af en toe gelezen en gewaardeerd.

Hoe langer ik erover na denk, hoe meer ik een patroon lijk te ontdekken. Ik denk dat ik het belangrijk vind dat mensen weten hoe ik over dingen denk. Het hoort ook in mijn werk bij me. Ik wil graag heel transparant zijn in mijn handelen en deel ook altijd de motivatie van mijn keuzes. Mijn team kan in mijn agenda kijken en ontvangt ook dikwijls in Cc. mails over de organisatie, vragen of opmerkingen van ouders met mijn reactie, correspondentie met bestuur of over de nieuwbouw. Ik wil dat men volledig op de hoogte is van waar ik mee bezig ben en hoe mijn besluiten tot stand komen. Vraag ook dikwijls om mee te denken of om feedback. Openheid en geen verborgen agenda hebben, staan bij mij hoog in het vaandel.

Ik heb daarnaast gemerkt dat er mensen zijn die zich herkennen in mijn blogs. Ik vind dat prettig omdat ik eigenlijk altijd over hele ‘gewone’ gebeurtenissen blog die mij in het leven overkomen. Of dialogen en gebeurtenissen in relatie tot de ander. Maar wel tot op zekere hoogte want, en daar ging onlangs ook een waardevol gesprek over met een andere blogger, men krijgt niet alles te zien. Dat ‘niet alles’ ligt dan ook vaak op het vlak van familie en wat daarover te zeggen valt. En dat is toch vreemd. En misschien ook wel jammer. Het staat de ‘echte’ therapie in de weg. Of komt het omdat ik dit niet anoniem kan doen. Men zich in de blogs meteen herkent en ik toestemming vragen te pijnlijk vind. Of is dat net dat stukje privacy van de ander maar ook van mij zelf?

Een belangrijk punt is volgens mij dat ik natuurlijk altijd blog vanuit mijn perspectief en gevoel. Ik kan onmogelijk exact in schatten en verwoorden hoe ‘de ander’ de ontmoeting, de dialoog of de relatie heeft ervaren. Dat geldt niet alleen voor het schrijven van persoonlijke blogs maar ook voor fysieke ontmoetingen. Wat vindt de ander en wat heb ik ervaren? Klopt mijn beeld met dat van de ander, zijn de verwachtingen gelijk of juist niet? Dus ik schrijf daar niet over en zo ontstaat er dus een eenzijdig beeld, mijn beeld en mijn ervaring die ik dan weer met de ‘buitenwereld’ deel. Hoe fijn is het dat ik toch steeds vaker mensen leer kennen, via sociale media en/of mijn blogs, die ook mag ontmoeten en dat ik dit dikwijls heel waardevol vind. Er is toch een klik, ook in de realiteit, ondanks de eenzijdigheid van mijn Karin zijn. Vaak zijn het mensen waarvan je het gevoel hebt dat zij mij en ik hen al een beetje ken. En ja met het risico dat ze afknappen op wie ik ben en wat ik mee tors, c’est ça.

Ik blog dus ik besta!

Karin Donkers

3 reacties op “Bloggen als therapie of ik blog dus ik besta…

  1. Haha nog steeds aan het puzzelen lees ik.
    Ik heb wel eens overwogen om in briefvorm NAAR iemand te bloggen met daarin vragen als Hoe denk jij daarover, hoe pak jij dat aan enz. Maar dan ontstaat er weer een soort ‘moeten’ omdat je over en weer verplicht wordt antwoord te geven….dus liet ik dat idee weer schieten.
    De kracht van jouw blog is dat je vanaf de eerste dag, persoonlijke blogposts schrijft…jouw binnenkant van je hoofd. Het is aan de lezer om ermee te doen wat ze willen, maar jij bent het weer even kwijt. Het is dus een fantastische verzameling van jouw woorden en gedachten en dan ook nog eens heerlijk geschreven.

Laat een antwoord achter aan Karin Winters Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.