Dag Rick, heel veel plezier op je nieuwe school

Hij kijkt me wat meewarig aan en zegt dan:”Ik mag trakteren, want ik ga naar een andere school.” Hij wil vrolijk kijken, net zoals je bij een verjaardag doet , maar zijn gezicht betrekt en zijn oog vult zich met een grote dikke traan. Hij doet heel veel moeite om het vocht van de traan te laten opnemen in zijn natuurlijke oogvocht en hem niet over zijn wang te laten rollen.

“Joh. Je vertelde me er van de week al over.” Ik probeer mijn stem zo luchtig mogelijk te laten klinken maar ik voel dat dit niet lukt. Op de een of andere manier weet ik dat het niet anders kan, niet op deze school. Tegelijkertijd overvalt me een gevoel van falen. Ik realiseer me dat ik als interim niet bij machte ben om in vier maanden het onderwijs hier te veranderen.
En toch vind ik het moeilijk en frustrerend dat we dit jongetje niet alle kansen hebben kunnen bieden, niet meer en beter hebben kunnen begeleiden. De competenties van zijn leerkracht zijn niet voldoende gebleken om voor hem passend onderwijs te realiseren.
Of de uitkomst op langere termijn niet hetzelfde zou zijn geweest, betwijfel ik maar we hebben niet alles uit de kast gehaald. Of eigenlijk niet alles kunnen proberen, door het gebrek aan vaardigheden maar ook aan inzet. Het niet ontkoppelen van Rick zou een uitdaging moeten zijn, vind ik, maar ‘dit’ was blijkbaar niet te doen. En dus verdween Rick dikwijls uit de klas: “Ga jij maar lekker op de gang spelen.”

Steeds vaker vind ik Rick in de bouwhoek op de gang. De andere leerlingen doen een toets of zitten rustig te werken. Rick niet, hij doet niet mee. Hij stoort met zijn gewiebel en zijn ongeremde opmerkingen. Hij mag wat anders doen, een enkele keer maar vervolgens steeds vaker. Het doet pijn om hem daar te zien, zo alleen en zo stil. Hij zegt dat hij het fijn is, fijner dan ‘werken’. Hij zit ook regelmatig te werken of te spelen bij de IB-er op kantoor en ook zij doet er alles aan om hem mee te laten doen op zijn eigen niveau maar uiteindelijk is het toch de groepsleerkracht die ‘het’ moet doen.

Maar het voelt slecht en ondanks dat er observaties in de groep worden gedaan, handelingsadviezen worden gegeven en ondersteuning in de vorm van een arrangement wordt aangevraagd en toegekend, lukt het niet om Rick ‘erbij’ te houden.
Een arrangement van 6 uur per week levert geen verrijking aan competenties en uiteindelijk lijkt de traditionele manier van werken niet de zo broodnodige differentiatie en wendbaarheid te kunnen bewerkstelligen.

En nu staat Rick voor me. Hij heeft een beschikking gekregen voor het speciaal basisonderwijs en zal binnenkort met een busje worden opgehaald en naar school worden gebracht. Hij is verdrietig want hij gaat, ondanks de sinds een maand dagelijkse ontkoppeling, zijn klasgenootjes missen. Maar zijn juf en zijn ouders hebben gezegd dat het beter voor hem is. Dat hij daar gelukkiger zal zijn, meer op zijn plek. Met deze woorden vervolgt hij zijn verhaal. “Ik ga naar een andere school, want daar kunnen ze me beter helpen met leren, hebben ze meer tijd voor me.”
“Dat is fijn Rick. Ik hoop dat je een hele lieve juf of meester krijgt.”
Ik geef hem een aai over zijn wang en probeer opgewekt te blijven kijken.
“Dat komt wel goed hoor want mama zegt dat daar alleen maar juffen werken die heel lief zijn en heel veel geduld hebben.”
“Dat is een hele geruststelling.”, hoor ik mezelf wat sarcastisch zeggen.
“Ik ben alweer thuis voordat mijn vriendjes thuis zijn want ik blijf op school eten.”, zegt Rick dan.

Ik zet mijn naam op zijn kaart en een wens voor de toekomst, pak een koekje uit zijn trommel en laat hem een mooie sticker kiezen voor op zijn kaart.
“Dag lieve Rick, heel veel plezier op je nieuwe school.”
“Dag juf, ik kom nog wel eens gedag zeggen. Oh nee dan ben je er niet meer, want jij gaat ook naar een nieuwe school toch?”
“Ja Rick, ik ga ook naar een nieuwe school en hoop dat ik daar ook heel gelukkig word en veel plezier ga hebben.”
“Vast wel!”, zegt hij terwijl hij zich omdraait en mijn kantoor’ voor de nog komende twee dagen, uitloopt.
“Ja vast wel.” Ik merk dat er nu ook in mijn oog zo’n traan zit die ik met veel moeite probeer op te laten nemen in mijn natuurlijke oogvocht om hem niet over mijn wang te laten lopen. Ik slik en draai mijn bureaustoel richting mijn beeldscherm en de traan vindt haar weg over mijn wang. 

Karin Donkers
Interim schoolleider tot 1 augustus 2017
Kwartiermaker en leraar basisonderwijs
Edublogger en lid van Bloggerscollectief HetKind

Eén reactie op “Dag Rick, heel veel plezier op je nieuwe school”

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.