Ze kijkt hem aan en zegt:”We moeten het echt anders doen.” De blik in haar ogen verraadt het gebrek aan vertrouwen en dus aan haar eigen woorden. Twee ouders, een intern begeleider en de leerkracht samen aan een tafel. Dat was op zich al winst want tot op heden was een gesprek met beide ouders niet mogelijk geweest. We besluiten daarom ook dat ik als schoolleider aanwezig zal zijn bij dit gesprek. In de hal staan ze op gepaste afstand in een hoek te wachten tot de leraar hen welkom heet en voor hen uitloopt het lokaal in. “Jenny heeft het nodig dat we op een lijn zitten en dat ze op ons beiden kan rekenen.” Opnieuw leken het uitspraken vol vertrouwen maar haar lichaamshouding sprak een hele andere ‘taal’. De vader haalt wat nonchalant zijn schouders op en schudt zijn hoofd. Zijn gezicht verraadt zijn ergernis maar alsof hij zichzelf heeft ingeprent om niet te reageren, blijft het stil van zijn kant.
Jenny, een meisje van 10, is de afgelopen dagen meerdere malen bij de intern begeleider binnengelopen omdat ze behoefte had om over haar thuissituatie te praten. Prima natuurlijk, daar is een vertrouwenspersoon immers voor. Maar Jenny is ook een meisje dat de twee duo leerkrachten op een verschillende manier benadert. Ze laat twee totaal verschillende persoonlijkheden zien, een die alles ‘gedaan’ krijgt en heel hulpvaardig is en de ander die eigenlijk continu de grens aan het opzoeken is. Hoever kan ik gaan? Een meisje dat door de scheiding heel kwetsbaar is en duidelijk behoefte heeft om haar verhaal te doen op maandag en dinsdag. Op woensdag tot en met vrijdag echter een brutaal meisje dat dikwijls onbegrensd gedrag laat zien. Het maakt beide leerkrachten wat onzeker maar ook geïrriteerd. Haar leerresultaten zakken weg en ook haar deelname aan de lessen en gesprekken beperkt zich tot een enkele losse opmerking. Jenny wil ook niet echt in gesprek en maar neemt wel de intern begeleider, tevens vertrouwenspersoon, in vertrouwen. Al heel snel wordt duidelijk dat Jenny thuis ook twee gezichten laat zien. Sinds de scheiding, die heel veel spanning met zich mee brengt, verandert Jenny. Wij vinden het daarom noodzakelijk dat we met beide ouders in gesprek gaan, onze zorg delen en samen met de ouders tot afstemming komen. Wat maakt dat Jenny zo reageert? Hoe kunnen we het gedrag van Jenny begrijpen en haar helpen om weer gemotiveerd en betrokken in de groep aan het werk te gaan?
Twee ouders, twee meningen en twee opvoedingsstijlen en al snel blijkt dat van afstemming in de opvoeding helemaal geen sprake is. De voorbeelden die ouders geven, laten zien dat ze ook bij vader heel anders is dan bij moeder. Moeder die vindt dat wanneer Jenny bij vader geweest is, brutaal en ongeïnteresseerd is en vader die vindt dat wanneer Jenny bij hem is in het weekend een verwend meisje ziet dat altijd haar zin probeert te krijgen. Ze kijken elkaar aan met geïrriteerde en boze blikken, vallen elkaar in de reden en betwisten elkaar met woorden. Ze beschuldigen elkaar van een gebrek aan betrokkenheid en het niet respecteren van elkaars afspraken en regels. Van een gesprek is geen sprake, het zijn verwijten over en weer.
“Nou dit dus!” zegt plotseling de leerkracht van Jenny. “Dit ervaren wij dus ook. Alleen dan vertegenwoordigd in een persoon. Een meisje dat twee gezichten laat zien. Een meisje dat zich niet meer kan en wil aanpassen. Een meisjes dat heen en weer geslingerd wordt tussen volwassenen. Een meisjes dat niet weet wat ze moet doen en wat ze moet laten. Een meisje dat eigenlijk gewoon doet wat jullie doen en dat daarom ook op school de ene dag zus en de andere dag zo is. Een meisje dat ……… Ach, ik weet het ook helemaal niet want ik ben geen psycholoog en ik weet niet wat deze situatie met kinderen doet. Maar wat ik wel weet is dat als jullie als ouders zo met elkaar blijven omgaan we het voor Jenny niet gaan oplossen. Heel eerlijk, het verbaast me nog dat het eigenlijk nog zo goed gaat met Jenny ondanks de hele situatie.
Wat verbouwereerd kijk ik naar Elly, de leerkracht en vervolgens naar de ouders. Haar reactie verbaast me maar ik voel precies hetzelfde en kijk enigszins vragend naar de ouders die nu stil zijn en wat gelaten voor zich uit kijken. “We moeten het echt anders gaan doen.” hoor ik nu uit de mond van de vader. “Ja, dat zei ik toch al!” antwoord moeder. Even kruisen de ogen van de beide ouders elkaar en verwacht ik opnieuw een woorden aanval. “Misschien is het goed dat we het gesprek over Jenny nog even uitstellen. We moeten eerst zelf aan het werk. Sorry en bedankt voor uw tijd, we maken binnenkort een nieuwe afspraak.” Eensgezind staan ze op en lopen ze het lokaal uit. Dicht naast elkaar, zwijgend.
Karin Donkers, interim Schoolleider
Edublogger en lid Bloggerscollectief HetKind