“En je zoon? Die zal nu 5 jaar zijn? We hadden elkaar een aantal jaar niet gezien. Ik werkte op vrijdag en zij ook. Ze was jarenlang degene die mijn haar kleurde en knipte en ik had haar zien veranderen. Van stoere griet, die op zaterdagavond na haar werk in de kapsalon nog achter de bar stond in haar woonplaats ergens in de kop van Noord-Holland, tot volwassen vrouw. Onvermoeibaar en altijd goed gehumeurd. Inmiddels was ik al ruim 30 jaar klant bij deze kapper en had er veel zien gaan en komen. Leonie was duidelijk een blijvertje. Ze vroeg altijd al veel over mijn werk en was echt geïnteresseerd in mensen. En nu was het mijn beurt om haar te bevragen maar eigenlijk hoefde ik maar èèn vraag te stellen want dat was voldoende om haar vol liefde te horen vertellen over haar zoontje.
“Nee joh na de zomervakantie alweer 6 en naar groep 3 gegaan. Hij vindt het geweldig op school. Hij mocht tijdens het thuiswerken toen de scholen gesloten waren al wat groep 3 werk doen in groep 2. Hij is wat voor op de anderen had de juf gezegd. Hij mocht de letters leren en ze ook schrijven en kreeg een computerspel waar hij woordjes mocht typen. Ik ging elke dag met hem oefenen want hij moest dit natuurlijk wel goed doen. Niet altijd makkelijk hoor want eigenlijk wilde hij in eerste instantie niet.”
Ik kijk via de spiegel naar haar gezicht en zie de trots ervan afstralen. Nog voor ik iets terug kan zeggen, heeft ze opnieuw het woord genomen en gaat verder.
“Het was nog wel even spannend hoor want hij gokte af en toe maar wat en dan zei hij zomaar een woordje. Kip of zo en dat woord stond er helemaal niet bij. Ik werd dan wel even boos op hem en zei dat hij beter zijn best moest doen. Ook dat gerommel met die letters door elkaar. Gewoon beter kijken en goed natypen. Nou in ieder geval na veel oefenen, ging het steeds beter en scoorde hij punten. We hebben een beloningssysteem opgetuigd als hij er steeds een meer goed had. Hij kreeg dan wat lekkers. Na enige tijd moest hij ook een toets doen. Maar die afspraak kon pas na de vakantie gemaakt worden. Een examen noemden we het om het nog interessanter te maken.”
Even liep ze weg om de telefoon aan te nemen en toen ze terugkwam, reageerde ik snel:” Vind je dat niet wat jong? Zo op een pc aan het oefenen. Er zijn ook aantrekkelijke en betekenisvolle manieren om met taal en lezen bezig te zijn. En ook nog een toets doen. Hoe leg je als moeder uit wat dat is? Is het niet veel belangrijker dat een vijfjarige nog lekker speelt en buiten is met zijn vrienden?”
“Hij is er aan toe en als hij iets in zijn mars heeft moet hij het wel laten zien. We hebben dus heel goed geoefend en een examendatum afgesproken met zijn juf. Ja en dan komen plotseling de fouten hè. Ook makkelijk hoor die kleine. Ik heb tegen hem gezegd dat hij dan maar mee moet tikken. Dus bij elke letter bonk-bonk-bonk en dan het hele woord. Nou dat hielp. Helemaal geen fouten meer en klaar. En weet je we liepen voor de vakantie buiten in ons dorp en toen zagen we de vlaggenstokken met tassen. Ik heb hem uitgelegd wat dat betekende. Dat jongens en meisjes dan geslaagd zijn. Dus alles heel goed hadden gedaan. Hij vond dat geweldig. Na de vakantie mocht hij dan ook ‘op’.
We hebben samen de nachtjes geteld op een kalender en kruisjes door het aantal nachtjes gezet. De dag was daar. Juf had hem een plekje gegeven achter in de klas aan de computer. Hij was meteen begonnen. Ha, ha maar nu dus ook met bonken met zijn vuisten op het werkblad. Het zijn van die woorden die hij moest natypen. De hele klas schrok zich een hoedje. “Van mama geleerd.” zei hij. Ze moesten lachen en hij mocht verder gaan maar met een gum in zijn hand om het geluid te dempen. Lachen hè. Nou hij kwam de school uit met een papiertje met grote letters erop GESLAAGD.”
Ik merk dat ik ondertussen al wat ongemakkelijk heen en weer geschoven was op mijn stoel en aanstalten had gemaakt om wat te zeggen. Maar haar blijheid en enthousiasme maakte dat ik mijn mond hield. Ik had hier echt zo’n moeite mee. Maar was ik nu degene die hier, met haar de discussie aan moest gaan? Zo’n trotse moeder. En geheel tegen mijn natuur in, hield ik mijn mond dicht. Ik lachte met haar mee en luisterde verder. Wat ongemakkelijk en vol ongeloof maar oké dit was blijkbaar ook hoe scholen en ouders hiermee omgingen.
“Mam, mag ik nu ook naar de volgende groep? Ik ben toch geslaagd voor mijn examen?” “En weet je we kwamen thuis en toen vroeg mijn zoon of hij ook de vlag met z’n schooltas buiten mochten hangen.”
“Ha, ha toen had ik wel wat uit te leggen!”
Ik lachte mee, tegen mijn zin.
Karin Donkers, schoolleider
Steeds jonger wordt er druk gezet op kinderen. Steeds meer doen ouders mee met deze wedstrijd. Jammer genoeg wordt er alleen gekeken naar winnaars.
Gewoon plezier maken, spelen en genieten van het leven mag blijkbaar niet meer.
Dat jij je mond dicht hield vind ik knap. Maar inderdaad deze moeder zou ook op een andere manier van haar kind moeten kunnen genieten
Stille groet,
Dag trouwe lezer. Bedankt voor je reactie en meer dan eens!