De Houdbaarheid van de herinnering

Houdbaarheid van de herinnering. Ik moest er plotseling aan denken, herinneringen zijn voor mij een soort levensader. Misschien dat ook die over de datum kunnen raken. En dan vooral de herinnering aan dat was wat. Dat wat was in goede tijden. Betere tijden dan de dag van vandaag. Aan hen die er waren en van grote betekenis. Aan hoe en wat fijn was of in ieder geval zoals ik me herinner. Maar ook herinneringen waar je van zou verwachten dat je ze zou willen lozen. Te afgrijselijk dat je er bijna geen woorden aan kan geven. Ze zijn bij me gaan horen. Hebben me gevormd tot wie ik ben. Tenminste dat denk ik, want zeker weten doe je het niet. Ruilen kan niet en terugbrengen naar de plek van herkomst is geen optie.

En toch merk ik dat zelfs mooie en goede herinneringen beperkend kunnen werken. Om volgende stappen te nemen, uitdagingen aan te gaan, nieuwe relaties of te durven ‘leven’. Bang om herinneringen los te laten opdat ze verloren gaan en niet meer terug te halen. In de vergetelheid raken in plaats van aangevuld te worden met nieuwe. Of misschien gaat het meer om de angst mij incompleet te voelen. Bijna naakt en zonder verhaal. Of juist te dik aangekleed als een soort loden last. Wie wil nu iemand met een verleden, een rugzak, een smetje, een mooiste herinnering of liefde van je leven. Daar valt immers toch niet mee te concurreren. Die plek lijkt onvervulbaar.

Maar hoe houdbaar zijn herinneringen eigenlijk? Voor ze aangetast worden of vergaan? Is het wel de waarheid en waarom eigenlijk dat angstvallig vasthouden aan?

Ik realiseer me dat ik het antwoord niet heb. Misschien gemakzuchtig of gebrek aan zelfvertrouwen. Een te diep geworteld weten wat je hebt en niet wat je krijgt. Niet teleurgesteld willen worden, maar eigenlijk jezelf kansen ontnemen. Ik kan het wel alleen en heb niemand nodig. Hulp vragen is voor watjes en niet voor overlevenden. En toch merk ik dat langzaam meer zeker het muurtje afbrokkelt. Hoe meer het me lukt om mensen toe te laten, hoe meer ik merk dat herinneringen geen houdbaarheidsdatum kennen. Het is niet of, maar en. En wat maakt het uit als ‘gekleurde’ herinneringen wat meer vervagen? Ze worden blijvend gekoesterd. Het zijn immers alleen de jouwe. Wat geeft het als herinneringen overruled worden door nieuwe of anderen? Controle verlies? Weten wie ik ben maar niet wie ik word?

De puzzelstukjes beginnen steeds meer in elkaar te vallen.

‘Wie ben ik? Als je het weet vertel het me.

Het staat al jaren in mijn bio, op Facebook en Twitter. Maar nee dat is helemaal niet wat ik wil, wat ik vraag of tolereer. Ik laat me niet door een ander vertellen wie ik ben of moet zijn. Het gaat eerder over gezien willen worden. Erkenning van het volledige pakket. Jezelf mogen zijn met alle mitsen en maren. Ik met mijn lichtheid en positiviteit tegenover de donkerte en het weg kunnen zakken in ‘rauwe’ trieste momenten. Het willen bepalen van een zelfgekozen houdbaarheidsdatum die soms wat vooruit geschoven kan worden of in rap tempo ingehaald door wat of wie er op mijn pad komt. De vrijheid om herinneringen te laten uitvloeien of aan te scherpen. De zoektocht naar de noodzaak van balans vinden tussen loslaten en vasthouden. Volledige autonomie en regie zonder opgetrokken muren maar met flexibel plaatsbare wanden en deuren.

Ik val

Ik sta op

Ik maak fouten

Ik leer

Ik heb pijn

Ik leef

Ik ben niet perfect

Ik ben mens

Ik mag zijn

Ik ben ik

Karin Donkers