De tekens verstaan, 10 dagen naar ‘binnen’.

De tekens verstaan, 10 dagen naar ‘binnen’.

Ik ben moe en leeg. Wat een intense, maar waardevolle dagen. Het heeft me geleerd om naar binnen te kijken, maar meer nog om stil te staan bij wie ik ben, wie ik was en waar ik vandaan kom. Welke route loop ik in het leven en waar en door wie werd die weg uitgezet. Verklaringen voor mijn keuzes, vanuit aangeleerde patronen en systemen die bewust of onbewust werden doorgegeven. Ik ben slechts één radartje in het systeem en heb altijd elke dag opnieuw de mogelijkheid om ‘het’ anders te doen. Mijn weg anders te gaan en te begaan.

De mensen met wie ik werk en leef hebben niet alleen met mij als partner, ouder of leidinggevende te maken, maar ook met mijn karakter, mijn reacties en mijn gedragingen. De taken die ik oppak of uitbesteed, mijn rouw, mijn passie, de trauma’s en dus mijn verleden. En ik ook met die van hen, een relatie is immers altijd wederkerig. Terugkijkend op mijn leven zijn er talloze momenten geweest die me hebben gevormd, maar nooit heb ik stilgestaan bij de rol die mijn ouders, voorouders hebben gehad. Hoe essentieel en van invloed de plek in het gezin is voor mijn manier van in een relatie staan of in contact zijn. De manier van opvoeden en leidinggeven. Mijn magische plek, de plek die me vanuit het liefdessysteem, vertrouwd is en me dus makkelijk afgaat. Maar is dit ook de meest dienende plek en de plek waar ik wil zijn? Of misschien zelfs nog kan zijn. Gaat het klemmen en schuren? De disbalans ten top.

Wat nam je mee? Een vraag bestaande uit vier woorden. Eigenlijk wordt er gevraagd naar wat ik heb geleerd over mezelf en naar wat ik in mijn systeem ga veranderen, om dat wat voor mij beperkend, te veel stress of angst oplevert, te veranderen en achter me te laten. Of is het weten en de bewustwording misschien wel net zo belangrijk? Achter me laten, betekent opnieuw afscheid nemen. Het thema dat me misschien wel het meest nabij is. Maar ook het thema dat ik het slechts heb uitgewerkt. Rouwen in de breedste zin van het woord, doe je namelijk niet alleen. Je kunt het niet alleen. Ik deed het alleen. En dat had zijn weerslag op mijn voelen en mijn zijn.

Zover ben ik dus nog niet, denk ik. Iets achter me laten, loslaten. Ik kan het anders vasthouden, omdat ik inmiddels weet wat het nodig heeft om het echt los te laten. Dit vraagt om actie, om toenadering tot die ander, al dan niet denkbeeldig of in de realiteit. Het betekent ook verbroken banden en relaties weer een plek geven in het hier en nu om zo echt door te kunnen met dat wat is en was.

Ik merk dat ik de afgelopen maanden milder ben geworden naar mezelf in de eerste plaats. Maar ook naar de mensen dicht bij me, mijn familie, die ik om wat voor reden dan ook heb genegeerd of losgelaten. Ik weet nu dat ook zij een plek hebben genomen of gekregen. Misschien wel gerelateerd aan de plek die ik heb genomen. Vaak ook door onmacht, onvermogen of door hun eigen magische plek.

Herkenning bij de moeder-zoon en vader-dochter relatie bij mezelf en bij mijn eigen kinderen. Maar ook bij de patronen waar mijn kinderen in terecht zijn gekomen. De magische plek die voor hen misschien wel helemaal niet de plek was. En de helende beweging die zij al dan niet met conflict moesten afdwingen. Het gemis van hun vader dat bepalend was en de rol die mijn zoon ongevraagd pakte, de rituelen waar mijn dochter zo krampachtig aan vasthield. We moesten eerst de winter door voor we toe waren aan de lente en vervolgens de zomer. Als geen ander weet ik dat het een lange herfst en een lange winter was. Ik ben nu 12 jaar verder en stapje voor stapje de zomer weer aan het zoeken en omarmen.

Ik durf weer wat conflicten te zoeken, zonder bang te zijn de ander kwijt te raken. Daar waar ik eerder bang was verlies te lijden, weet ik nu dat ik niet verlies, maar juist aan het verwerken ben, net als de ander. Daarvoor moest ik eerst leren voelen, doorleven, naar binnen kijken, zelfs in de spiegel kijken. Waar komt mijn doorzettingsvermogen in mijn leiderschap vandaan? Mijn allergieën bij bepaalde mensen en mijn aversie tegen ‘moeten’? En hoe kan ik dat wat ik heb geleerd over mezelf in mijn werk verder inzetten, afpellen of misschien wel veel meer in het licht zetten? Ik heb nog een reis te gaan, vol nieuwe inzichten en ervaringen.

Wat waren het er veel. Ik mocht ernaar luisteren, het voelen en deelgenoot van worden. Een groep van 20 leidinggevenden die samen deze tocht maakten en ervaringen deelden. Een warme veilige setting waar je kwetsbaar mocht zijn, maar ieder op zijn eigen manier en tempo. Zij, en dus wij, waren getuigen van elkaars rituelen, systemen, verlangens en afscheid. Het was heel bijzonder.

Vier maanden bij Phoenix Opleiding ‘De Tekens verstaan’ betekent geen einde, maar een nieuw begin.

Dank Karin Sturkenboom en Morten Hjort

Karin Donkers, schoolleider