De wereld is toch van ons allemaal? Of heb jij een grondakte en ik niet?

Nee, ik heb geen oplossing en weet niet wat het antwoord is op dit immense drama. Ik denk dat we het eigenlijk allemaal niet weten, ook al denken sommigen van wel. Dit is te groot, te complex, te verdrietig en te veel omvattend. Je merkt het ook aan de manier waarop mensen hierover met elkaar praten. Niet meer rustig, maar steeds vaker angstig waarbij de stemmen feller worden. Ogen die heen en weer schieten, kelen die worden geschraapt en geschuifel op stoelen. Ik merk dat ik er verdrietig van word en ik de neiging krijg om niet meer te kijken en te luisteren.

In de actualiteitenprogramma’s en op de sociale media buitelen de meningen over elkaar heen. We zijn continu bezig om elkaar te overtuigen. Waarvan eigenlijk en waarom? Een antwoord op een vraag waarvan de hele bevolking zal zeggen dat het goed is? Het kan en het zal niet gebeuren. Gewoon omdat we het niet weten.Er zijn teveel factoren die meespelen. Teveel spelers in dit gruwelijke ‘spel’.

Op het moment dat ik dit typ realiseer ik me dat alles wat ik zeg of schrijf verkeerd of anders uitgelegd zal worden. Maar het kan toch niet zo zijn dat we geen helpende hand toesteken. Doen als of het ‘er’ allemaal niet is? Dat we niet zien in welke omstandigheden ‘andere mensen’, wonend op dezelfde aarde, soms moeten leven. Dat we ons meer privileges toebedelen omdat wij nou toevallig geboren zijn op een ander plekje. Dat we niet begrijpen dat mensen kiezen voor een beter leven. Dat je je kinderen niet in een oorlog of in armoede wil laten opgroeien. We niet snappen dat we toch eigenlijk allemaal net zoveel rechten hebben. En natuurlijk zijn er bedreigingen en zal de samenleving anders worden.

Maar wat ik zo mis in de hele discussie is een stukje inleving, het bekijken vanuit het perspectief van de ander. Een beetje begrip voor de situatie, ook al ben je bang en ongerust. Laten we niet hard en meedogenloos oordelen. De wereld is niet zwart – wit en moet niet veranderen in voor- en tegenstanders. Het drijft mensen uit elkaar in plaats van te zoeken naar de verbinding.

Nee Karin, nu moet je stoppen. Je bent immers hetzelfde aan het doen. De ander proberen te overtuigen. Dat was nu juist wat je niet wilde. Jij had ook de oplossing niet. Het antwoord op de vele vragen. Ook jij heb je twijfels en je angsten. Je leeft in luxe en niet als demente bejaarde in een verzorgingshuis, als bijstandsmoeder met kinderen of zit te wachten tot er eindelijk eens huisvesting voor jou is. Jij kent niet de problematiek van afhankelijk zijn. Dus jij hebt geen recht van spreken.

Dat is misschien waar. Maar ik pretendeer ook niet dat ik de antwoorden wel heb, sta niet te schreeuwen om mijn gelijk te halen en laat mij niet regeren door angst voor wat er eventueel zou kunnen gebeuren. Het enige wat ik vraag is om wat empathie, een beetje medemenselijkheid. En ik realiseer me heel goed dat dat geen oplossing is, maar het maakt het in ieder geval wel prettiger om een serieuze dialoog met elkaar te voeren. Een goed gesprek over hetgeen we zouden kunnen doen om de wereld een beetje beter te maken.