Net als vrijdag de dertiende
De “Donorweek” is weer begonnen. Heel veel bekende en onbekende Nederlanders doen hun best om de ander te overtuigen van de noodzaak om donor te worden. Ik ben pas 4 jaar donor. Niet omdat ik het niet belangrijk vind, maar gewoon omdat ik bang was dat ik onheil over me af zou roepen. Als ik donor zou worden, zou ik dood gaan.
Natuurlijk wist ik wel dat het een stom bijgeloof was. Net zoals ‘niet onder een ladder doorlopen’ of ‘vrijdag de dertiende’, maar toch. Op de een of andere manier kon ik mezelf er niet toe zetten. Toen Ted ziek werd, realiseerde ik me des te meer hoe graag we gebruik hadden willen maken van een longtransplantatie. Gewoon de zieke verkankerde long eruit en een nieuwe erin. Dit behoorde helemaal niet tot de mogelijkheden maar als dat wel het geval zou zijn geweest……
Hypocriet natuurlijk wel nemen maar niet geven (donor worden).
Gek werden ze van me
Wat ik wel deed was er steeds over praten. De mensen om me heen werden echt ‘gek’ van me. Die eeuwige twijfel en angst. Het vreselijk vervelende bijgeloof. Tot er op een dag iemand in mijn omgeving zei: ” Nu moet je of gewoon donor worden of er nooit meer over praten.”
Ik besloot toen op internet het formulier in te vullen. Meteen nadat ik de bevestiging van mijn “Donor zijn” per mail kreeg toegestuurd, ben ik in de auto gestapt en met een flinke vaart de snelweg op gereden. Het lot tarten en kijken wat er voor me in het verschiet lag.
Uitgeput van de spanning maar opgelucht thuisgekomen, plofte ik op de bank.
Ik was donor en had mijn helse autotocht overleefd.
Wie volgt?
Karin Donkers schoolleider op een
school voor OntwikkelingsGericht Onderwijs
Twitter; @kardonsch
