Een dag (niet) als alle anderen

Wakker worden, mezelf uitrekken, douchen en aankleden. Een ochtend als altijd. Toch voelt het anders. Een wat benauwd gevoel heb ik en dat gevoel neemt toe als ik de eerste ochtendberichten op X lees over de verkiezingsuitslag. Ongeloof overheerst nog steeds en eigenlijk wil ik er even niet bijhoren. Ik heb heb niet op ‘hem’ gestemd, maar woon wel in dit land, dat heeft gekozen voor een extreemrechtse partij. De grootste partij van Nederland met 37 zetels.

Om mijn frustratie ruimte te geven plaats ik een X;

De waan van de dag neemt het van me over als de eerste ziekmelding binnenkomt en ik meteen in de regelmodus ga. Twee boterhammen, glaasje karnemelk en een kop koffie, ook daar geen nieuws onder de zon. Eigenlijk een ochtend als alle anderen en toch overheerst de schok van de gisteravond, de avond van de verkiezingen. Gek eigenlijk dat ik als geboren en getogen Nederlander me al wat unheimisch voel. Wat moet dit betekenen voor veel anderen en wat voor gevoel moet dit opleveren bij al die mensen die door hem worden uitgesloten of nooit en te nimmer welkom zullen zijn. Die weggezet worden als tweederangs burgers. En natuurlijk realiseer ik me dat er voor veel van de plannen een grondwetswijziging nodig is, dit laat mijn partner me ter geruststelling meer dan eens weten, maar het gevoel dat ik krijg bij deze uitslag en deze nieuwe leider is een erg ongemakkelijke.

Vanmorgen start ik op school even met wat administratie om vervolgens groep 6/7/8 over te nemen. Er is op school een bespreking over een de begeleiding en onderwijsondersteuningsvraag van een leerling waar zowel de intern begeleider als de leerkracht bij moeten zijn. Ik neem gedurende ruim een uur de begeleiding van deze groep over en ze zijn na de instructie rekenen allemaal goed aan het werk. Even ben ik benieuwd of de leerlingen iets mee hebben gekregen van de verkiezingsuitslag. Zijn ze de dag gestart met een kring of een moment van terugkijken naar de dag van gisteren. Ik weet het niet en ik besluit om met deze gedachte en vraag maar niets te doen. Ik ben slechts de invaljuf vandaag.

Als het bijna 10.00 uur is, zijn de meeste leerlingen klaar met hun werk en wordt het wat onrustiger. Ik zie leerlingen opstaan en hun spullen opruimen. Op de weg terug blijven ze even bij een tafel staan en praten wat met elkaar. Een groepje van zo’n zes leerlingen is het duidelijk niet met elkaar eens. Ik vang flarden op van het gesprek. Het gaat over de nieuwe grootste partij, de gevaren volgens enkelen en de onzin en bangmakerij volgens anderen. Het wordt even wat grimmiger en er komen wat leerlingen bij staan die ook hun bijdrage ventileren. Over en weer klinken de stemmen wat luider, lopen er leerlingen weg, geven leerlingen elkaar een high five of sluiten er leerlingen aan. De toon van het gesprek wordt wat harder, zo lijkt het.

Ik bedenk me even of het geen tijd is om nu mijn rol te pakken en hoe dan precies, flitst er door mijn hoofd, als Anouk een meisje uit groep 7, opstaat en wat kinderen zachtjes opzij duwt, er tussen gaat staan en zegt:

“Hoe het ook is of was, in onze groep verandert er niets.

Wij zijn oké.”

De leerlingen knikken instemmend en zonder verder enig commentaar wordt er overgegaan tot de orde van de dag. Ze knikken naar elkaar en kloppen op elkaars schouder. Eensgezind gaan ze aan hun eigen tafel zitten. Even ben ik verbaasd en stil en dan kan ik niets anders uitbrengen dan:

“Gelijk heb je, het begint bij onszelf.”

Geen uitleg, geen ondertiteling, maar meer hardop denken. Ik word warm van binnen en geniet zichtbaar (denk ik).

Karin Scholte de Jonge

Schoolleider en leraar