Een jaar voorbij met eigen wensen en geheimen

Een jaar verder en dan past even terugkijken, diep ademhalen en weer doorgaan.
Doorgaan of kiezen om dingen achter je te laten of nieuwe kansen aan te pakken.
Terugblikken op het jaar om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag.
Hebben we gedaan wat we wilden doen, aandacht besteed daar waar ‘t moest zijn?

Gaan we opnieuw ons dingen voornemen en onze slechte eigenschappen afleren?
Het kan bijna niet anders dan dat een ieder op z’n eigen manier daar over nadenkt.
Wat er precies in de hoofden van geliefden of vrienden zich afspeelt, weet niemand.
Dagelijks gebeuren er leuke en minder leuk dingen die je niet voor mogelijk hield.

Je hebt ze niet aan zien komen en zijn soms ook echt onbegrijpelijk en ongelofelijk.
Iedereen mens draagt zijn grote geheim bij zich en deelt dit altijd maar gedeeltelijk.
Niet uit onwil maar uit angst voor onbegrip, verwijten of misschien wel verdriet.
Nooit alles op tafel gooien, gewoon omdat gevoel niet in woorden uit te drukken is.

En als je het al probeert, mist het net de intentie, de transparantie of de beleving.
Het kan ook niet anders want het zijn jouw gevoelens, die zijn zo eigen en zo uniek.
Dit is ook de reden dat geluk en verdriet door iedereen anders worden beleefd.
Dat hobbels op de weg zorgen dat sommigen gaan springen en anderen struikelen.

Waar de ene mens de uitdaging aangaat terwijl de ander verteerd wordt door angst.
Een relatie of huwelijk benauwend is of dit juist wordt gekenmerkt door puur geluk.
Hoezeer we ook proberen, we kunnen niet kijken in elkaars ziel of in elkaars hart.
De factor geluk speelt natuurlijk een grote rol in ieders leven, het maakt wie je bent.

Waar je ‘wieg heeft gestaan’ maar ook keuzes of richting bepaald door anderen.
Wat maakt dat je gelukkig voelt, je gezond bent of instaat bent relaties aan te gaan.
Met plezier je werk doet, kansen pakt voor de toekomst of ze je doen verstijven.
Het maakt van ons allemaal eenlingen, individuen zonder dat we het erg vinden.

Maar het betekent ook dat empathie een hele belangrijke onmisbare eigenschap is.
Een relatie vraagt om inleving en kunst om om van perspectief te kunnen wisselen.
Vragen als: “Hoe zou ik dat vinden?” Of “Wat betekent dat dan voor de ander?”
Vragen die we ons we ons moeten blijven stellen, reflectie die we moeten doen.

Het besef dat we het nooit zullen weten en nooit echt van de ander zullen horen.
Het is zeker geen onwil dat we niet alles met elkaar willen of zelfs kunnen delen.
Het is onwil als we te snel oordelen en weigeren om ons te verdiepen in de ander.
De makkelijkste weg kiezen, niet meer nadenken en reflecteren op ons handelen.

Acceptatie van verschillen en zien van talenten, het lijken soms van die loze kreten.
En toch is het de enige manier om samen te werken, samen te leven en te leren.
We zullen immers nooit het zelfde doen, hetzelfde voelen, hetzelfde zijn en denken.
We zullen een ander nooit mee kunnen nemen in onze gevoelens en gedachten.

Mijn wens is dus ook voor iedereen verschillend, maar toch voor iedereen gelijk.
De woorden zijn dezelfde, de klank, het gevoel bij iedereen elke keer weer anders.
De intentie en de liefde is waar het om gaat bij het uitspreken van deze wens.
Niet de tekst in een mail of op een kaartje, maar uitgesproken van mens tot mens.

Ik wens iedereen, ik wens dus ook mezelf, alle goeds voor nu en voor de toekomst.

Karin Donkers schoolleider op een
school voor OntwikkelingsGericht Onderwijs
Twitter; @kardonsch