En daar stond hij dan. Zo’n ander persoon dan het beeld dat ik me van te voren had gevormd. Even bedacht ik me wat ik eigenlijk had verwacht. Een grote donkere man in pak? Iemand aan wie je niet voorbij kon gaan, maar waarbij je even om moest kijken. Uit de verhalen van zijn ex was dit het beeld dat ik had gekregen. Een persoonlijkheid, een gladde jongen met makkelijke praatjes. Dominant en agressief achter de voordeur, maar joviaal en geliefd daar buiten.
Onbewust had ik toch een voorstelling gemaakt van de man die aangegeven had even kennis te willen maken met de nieuwe school van zijn kinderen.
Ik betrapte me erop dat dit niet de eerste keer was dat het beeld dat ik had, heel anders was dan de werkelijkheid. De contacten met school waren, na een scheiding, toch dikwijls met de verzorgende ouder, in de meeste gevallen de moeder, en niet met de ‘afwezige’ vader.
Ik hoorde mezelf regelmatig tegen mijn leerkrachten zeggen:”Denk erom dit is maar een kant van het verhaal.”
Hoe ver je je als schoolleider of leerkracht ook wilde houden van de relatieproblemen van de ouders van je leerlingen, je ontkwam er vaak niet aan. Moeders die hun hele hebben en houden op tafel legden en een beerput open trokken over het gedrag van de andere ouder. Je dingen vertelde in ‘vertrouwen’ en ook al wilde je het niet, je werd voor dat je het wist ‘medeplichtig’ gemaakt.
Hoe makkelijk was het om de verhalen van de ouder, waar je ook het regelmatigst contact mee had, voor waar aan te nemen? Hoe nodig was het om je elke keer weer te realiseren dat er twee kanten aan elk verhaal zitten?
Een wat onzekere hand werd me toegestoken. Geen makkelijke opgave voor iemand die zich natuurlijk realiseerde dat er al aardig wat ‘uitspraken’ over hem waren gedaan.
Ik had hem al telefonisch medegedeeld dat ons uitgangspunt op school was dat we gesprekken voerden in de aanwezigheid van beide ouders, alleen over de kinderen.
Niettemin had hij er op aangedrongen dat hij ook tenminste een keer de gelegenheid kreeg om zonder zijn ex een kennismakingsgesprek te voeren.
Deze kans had zijn ex immers ook gehad bij aanmelding van de drie kinderen.
En ik begreep het ook, hij had het gevoel met 0-1 achter te staan.
Ik vertelde hem over onze school en hoe we ons onderwijs georganiseerd hadden. Hij luisterde aandachtig en stelde vragen. Op mijn vraag of hij verder nog vragen had of ons nog iets mee wilde geven, begon hij vol trots te vertellen over zijn kinderen. Wat een sociale kinderen het waren en waar de kwaliteiten van elk afzonderlijk kind lagen.
Zijn ogen straalden en de verhalen over zijn kinderen emotioneerden hem zichtbaar.
Al snel kwam het gesprek op zijn veranderende rol als vader en het gemis van het familieleven. Terwijl hij me dat vertelde, schoot de ene opmerking na de andere door mijn hoofd. Opmerkingen gemaakt door zijn ex, over de oorzaak van de scheiding en de situatie waar het gezin nu in zat. Het was moeilijk om me voor te stellen dat we het hier over een en dezelfde man hadden. Hoe anders waren de verhalen, hoe erg had ieder zijn eigen waarheid. Hoe weinig kon ik met de twee versies en hoezeer realiseerde ik me dat het niet anders kon dat dit ook een geweldige impact op de kinderen zou moeten hebben. Tussen de regels door de rancune en het verdriet.
Ik besloot om het gesprek te beëindigen en stelde de man voor om de school te bekijken. En even was het alsof hij zich plotseling ook realiseerde in wat voor ingewikkelde situatie we terecht gekomen waren. Twee ouders, drie kinderen, twee ervaringen en twee verschillende verhalen.
Uiteindelijke was wel heel erg duidelijk geworden, qua afstemming en communicatie was hier nog heel veel winst te behalen.
Toen we afscheid namen in de hal van de school, keek ik hem na. Liet even alle informatie op me inwerken en realiseerde me dat de ‘waarheid’ ongetwijfeld in het midden lag. Dat er ook voor deze kinderen weer een onzekere periode aanbrak waarbij er zeker een loyaliteitsconflict zou ontstaan. School zou een belangrijke veilige plek moeten zijn. Een plek waar ze even weg konden van de conflicten en de spanning, maar ook een plek om met hun eigen toekomst aan het werk te gaan.
En wij gingen daar alles aan doen om te zorgen dat we die plek konden bieden, ongeacht welk verhaal en welke waarheid dan ook.
‘Leer ouders te onderhandelen in plaats van elkaar te bevechten’
Vechtende ouders, kind in de knel. Rapport Kinderombudsman
Karin Donkers
Een herkenbaar verhaal.
Zo betrap ik mij er zelf ook op dat ik vanuit een dossier en de indruk van het kind mij ook een voorstelling maak van de ouders.
De eerste keer is het dan leuk om te ontdekken dat ik er ook helemaal naast kan zitten.
Na verloop van tijd blijkt bij de meeste leerlingen toch ook wel het gezegde over de appel en de boom weer heel goed van toepassing is.
Maar een open en eerlijke blik blijft bij elk gesprek noodzaak!
Vriendelijke groet,