Rondleiding
Moeder, oma en dochter komen wat aarzelend het gebouw binnen. Ik loop naar ze toe en heet de ‘dames’ welkom. Een tweetal jongens die met nummertjes in de bouwhoek aan het werk zijn, trekken meteen de aandacht. Ze zijn de etages aan het tellen en voorzien deze van cijfertjes. De peuter, die later Lizzy blijkt te heten, gaat er bij staan en kijkt naar alles wat er gebeurt. Als de jongens beland zijn bij de 6de etage, draaien ze zich om en vragen ze: “Komt dat kindje ook hier op school?” “Dat zou mooi zijn hè mannen” zeg ik. “Ik weet het nog niet, we gaan eerst maar eens de school laten zien en met mama en oma praten.” Lizzy denkt hier duidelijk anders over, praten hoeft helemaal niet. Ze wil gewoon spelen en het liefst meteen. Na wat aarzeling en mijn uitleg dat we na mijn praatje in alle klassen gaan kijken, stapt ze samen met mama en oma mij kantoor binnen. Daar ziet ze meteen ‘mijn vriendje’, een pop, tegen de kast staan en begint ze hardop tegen de pop te vertellen wat het doel is van haar bezoek. We kijken alle drie vertederd. Een bijdehandje en qua taalgebruik doet ze niet onder voor de meeste 5-jarigen. Ik stel me voor en al snel is duidelijk waarom naast moeder ook oma mee is voor een rondleiding. Moeder is alleenstaand en oma is de oppas en steun voor zowel moeder als kleindochter. Lizzy is net klaar met mijn ‘vriendje’ en schuift vervolgens stilletjes de gang in. Zwijgend maar met een trotse blik op het gezicht kijken mama en oma naar hun ‘kind’. “Het kan geen kwaad hoor” zeg ik. “Laat haar maar lekker gaan.” Enthousiast vertel ik vervolgens over onze school en hoe wij met ‘ons onderwijs’ omgaan. Wat OntwikkelingsGericht Onderwijs precies inhoudt en wat Basisontwikkeling betekent voor jonge kinderen. Waarom we werken met thema’s en dat spel zo belangrijk is en waarom dan wel. Dat we methoden niet gebruiken om van bladzijde 1 t/m 220 door te worstelen, maar dat wij meerdere methoden, informatieboeken en internet gebruiken als ‘bron’. Dat leerlingen in de midden- en bovenbouw een vragenwand maken en hoe belangrijk wij een goed pedagogisch klimaat vinden.
Zijn er nog vragen?
Als ik denk dat ik alle informatie gegeven heb en vraag of er nog dingen zijn die de beide dames willen weten alvorens we een ‘rondje’ gaan maken, is het even stil. Moeder en oma kijken elkaar aan. Al heel snel komt de vraag: “Hoe gaan jullie om met toetsen en testen”. Een vraag die weer ‘het ergste’ doet vermoeden. Een vraag die ik natuurlijk regelmatig krijg en meestal gaat het dan om een kritische ouder die OntwikkelingsGericht Onderwijs wel heel interessant vindt zolang er ook maar goede resultaten worden behaald. Maar dit keer is het anders. “Ja weet je.” “We worden een beetje moe van alle mooie verhalen op scholen waar we al eerder zijn geweest.” “Ik wil gewoon dat mijn kind lekker mag spelen en de kans krijgt om te ontdekken wat ze goed kan maar ook waar ze moeite mee heeft.” “We krijgen steeds maar te horen over ‘groene’ arrangementen, uitstroomgegevens en CITO scores.” Ik merk dat ik het warm krijg maar ik voel meteen ook een stuk herkenning. Ik ben zo blij dat deze ouder nog steeds gewoon zelf is blijven nadenken en weet wat er echt belangrijk is. Zich niet mee heeft laten slepen door prestatiedrang en ‘lijstjes’ in de media. Het is even stil en dan: “Mijn dochter is vier en natuurlijk wil ik het beste voor mijn kind, net als elke ouder volgens mij.” “Maar waarom vertellen ze niet gewoon hoe de dag er uit ziet of wat voor leuke dingen ze allemaal doen.” Ze gaat meteen door met haar pleidooi. “ik ben van mening dat kinderen die met plezier naar school gaan later ook meer plezier houden in het leren en minder snel een ‘drop out of voortijdig schoolverlater’ zullen worden.” “We moeten een leven lang leren toch?” “Is plezier in leren en samenwerken dan niet vreselijk belangrijk.” Moeder straalt verontwaardiging uit. “Moet je kijken naar Lizzy, ze stapt gewoon de hal in en gaat meespelen, dat heeft ze nergens nog gedaan.” “Ze voelt zich veilig en wil graag aan de gang, de wereld ontdekken.” Oma schudt bevestigend met haar hoofd. Ze heeft tot dusver nog niets gezegd, maar wel al meerdere keren instemmend geknikt en haar dochter vol trots geobserveerd. “Ja”, zegt oma dan “Gelukkig worden dat is toch het belangrijkste.” En dan is het even stil en merk ik dat ik met open mond, de beide dames aankijk. Ik kan ze wel zoenen.
Kom er maar bij
“Zullen we gewoon lekker gaan kijken in de groepen?” vraag ik meteen. “Ja kijken in de groepen!” hoor ik van achter me roepen. Lizzy geeft me een hand en trekt me mee. “Doen we.” antwoord ik. Ze laat mijn hand los en huppelend gaat dit bijna driejarige meisje voor me uit de groepen binnen, waar ze meteen een warm welkom van de leerlingen en leerkrachten ontvangt. “Kom er maar bij hoor, schuif maar aan.” Vol trots laat ik ‘mijn’ school zien en vertel ik over alle mooie activiteiten die we op school doen. Wat een heerlijke dag.
Karin Donkers
Schoolleider school voor
OntwikkelingsGericht Onderwijs
Twitter; @kardonsch
De blog verscheen eerder op Onderwijswijven