Soms kan het even niet anders. Leerlingen die om wat voor reden dan ook, even helemaal uit hun dak gaan en niet meteen contact krijgen met hun leerkracht. Het grote dilemma van een leerkracht;
Er zit een groep met leerlingen op me te wachten maar eigenlijk wil ik nu tijd nemen om in alle rust met deze leerling in gesprek te kunnen gaan.
Natuurlijk wordt er dikwijls voor gekozen om als eigen leerkracht het laatste te doen. We zijn echter niet altijd bij machte om het patroon of de boosheid, waar zo’n leerling inzit, vlot te doorbreken. Het gebeurt niet vaak maar soms………………?
En dan, dan mag ik het proberen.
Ik ben er niet bij geweest, weet niet wat er is gebeurd en dat maakt dat leerlingen vaak wat onbevangener hun verhaal kwijt kunnen.
In mijn kantoor hangt een ijzige stilte. Rene zit met zijn knieën opgetrokken in een soort foetushuding op een van de leren stoeltjes. Stoelen die zijn bedoeld voor ‘echte’ gasten, maar nu had deze stoel even een heel andere functie. Ik realiseer me heel goed dat nu praten met hem geen zin heeft, eerst maar even rustig worden. “Als je praten wil en er aan toe bent, wil je het me dan laten weten?’ Ik draai me even om en kijk naar hem. Moeilijk deze momenten maar bij sommige leerlingen wist je dat ze eerst even tot zichzelf moesten komen. Eenmaal wat rustiger geworden zouden we op zoek gaan naar hoe we het in het vervolg anders konden doen of aanpakken. Ik vroeg me af hoe lang het deze keer zou duren. Maar deze vraag had ik me nog nauwelijks gesteld of ik hoorde een luid gegrom achter me. De foetushouding heeft plaats gemaakt voor een houding van aanval en imponeren.
Rene kijkt me boos en dreigend aan terwijl hij geluid maakt dat lijkt op een tijger die het niet eens is met de gang van zaken. Ik besluit er geen aandacht aan te besteden en door te gaan met mijn werk.
Even is het stil, maar dat duurt maar heel even. De stoel waar Rene nog geen minuut eerder opzat, schuift nu door mijn kantoor en botst tegen de tafel. Ik begrijp dat ik dit niet langer kan negeren.
”Rene dat wil ik niet. Je kunt grommen en schuiven met stoelen, maar dan kun je me nu ook vertellen wat er fout ging daar buiten.”
Hij schuift de stoel snel weer naar z’n plek en gaat erop zitten met zijn rug naar me toe.
”Ik vind dit niet erg aardig van je of heb ik ook iets verkeerd gedaan dat je nu zo doet?”
Ik draai me weer om en kijk naar mijn beeldscherm.
“Nou dat wordt een lange ochtend zo. Niets zeggen tegen me, dan weet ik ook niet hoe het nu verder moet.”
Ik hoor dat er achter me wat heen en weer op een de stoel wordt geschoven, een keel wordt geschraapt en op de leuning wordt getikt.
Het moment van ‘ontdooien’ begint in zicht te komen
De boosheid maakt plaats voor onmacht en verdriet. Ik besluit mijn stoel nu wat verder naar hem toe te schuiven en zie dat hij huilt.
Dikke tranen rollen er over zijn wangen.
“Wat is dat nou? Zo’n verdriet, dat is toch niet wat we willen. Hoe kan dat nou? Wil je het me vertellen zodat we samen kunnen kijken of we er iets aan kunnen doen?”
En dan is het duidelijk wel tijd om te vertellen. Nog even helemaal niet over wat er fout ging op het schoolplein, maar wel wat er allemaal mis was thuis. Over de ruzie’s en over de scheiding. Hoe moeilijk hij het soms vindt om zich te bedwingen en niet zo snel boos te worden. Over dat hij het echt niet allemaal expres doet en dat hij het soms ook gewoon even niet meer weet. Het gevoel dat hij altijd de schuld krijgt en niet gehoord wordt. Niet thuis en niet op school. Ik luister en stel wat vragen, maar laat hem zelf de antwoorden geven over hoe hij het een en ander aan zou kunnen pakken. Plotseling hoor ik heel veel ‘wijsheid’ uit de mond van de 12 jarige jongen komen.
Heel even praten we ook nog over het voorval op het schoolplein en hij weet drommels goed dat hij niet had mogen schelden. Het gaat soms gewoon vanzelf lijkt wel. Excuses zal hij aanbieden maar hij kan niet beloven dat het nooit meer zal gebeuren. Hij gaat het wel proberen en er aan werken. Hij zal het ook bespreken met zijn ouders en met de gezinsvoogd.
“En wat kan ik nu voor je doen Rene? Kan ik je hier op school ergens mee helpen?”
Hij kijkt me aan en haalt zijn schouders op. Zijn boosheid en tranen zijn nu helemaal verdwenen en zijn grote vragende ogen kijken me aan.
“Beloof je me dat als je wil praten of als je het gevoel hebt dat je niet gehoord wordt, dat je naar me toe komt? Maar eerst met je eigen juf proberen er uit te komen hoor.”
Rene knikt en maakt aanstalten om op te staan en mijn kantoor uit te lopen. “Wat ga je nu doen Rene?”
“Ik ga het proberen goed te maken, het was niet goed wat ik heb gedaan. Ik zal dat ook tegen Paul zeggen en tegen juf. Mag dat Karin?”
Als ik ’s middags navraag doe bij de leerkracht hoe het verder is gegaan, hoor ik dat Rene inderdaad gedaan heeft wat hij had beloofd. En nu maar hopen dat hij het ook bespreekt met de andere volwassenen in zijn omgeving. En dat hij de weg naar mijn kantoor weet te vinden als het nodig is.
Karin Donkers,
schoolleider op een school voor
Ontwikkelingsgericht Onderwijs
Edublogger
Bloggerscollectief HetKind
Twitter; @kardonsch
schoolleider op een school voor
Ontwikkelingsgericht Onderwijs
Edublogger
Bloggerscollectief HetKind
Twitter; @kardonsch
ja hoor.
ik krijg echt altijd tranen als ik dit soort stukjes lees. (rode draad: gezien worden)