Even is het heel stil. Het nieuws is groots en verdrietig. Het brengt me terug in mijn herinnering aan een gebeurtenis binnen mijn eigen familie zo’n 25 jaar geleden. De beelden op televisie maken dat ik het herbeleef. Ik zie, voel en ruik het verleden. Ook het verdriet en wat de angst met me deed. Maar direct erna hoor ik de nieuwslezeres het volgende bericht alweer beschrijven. Ik heb niet eens tijd om het allemaal tot me door te laten dringen. Ik word er onrustig van en een gevoel van machteloosheid en somberheid maken zich van me meester. Uit die televisie, even weg van deze werkelijkheid waar ik geen bijdrage aan kan leveren. Ik sla de krant open en de foto’s van rampen en tragedies komen keihard binnen. De kleuren, de lijnen en de scherpte van de foto’s maken dat het lijkt alsof ik door een raam toeschouwer ben. De krantenkoppen ‘trekken’ en ik besef me dat woorden minstens zo scherp gerand zijn en niet onderdoen voor persfoto’s of televisiebeelden.
Ik pak mijn Ipad en open de Twitter app en vervolgens ook Facebook. Rouwadvertenties en foto’s worden gedeeld en iedereen doet zijn best om een herinnering, een zelfgemaakt gedicht of liedje over degene die op zo’n afschuwelijke manier om het leven is gekomen, te delen. De overstromingen in Limburg zorgen ervoor dat de eerste herinnering alweer even een plekje naar achteren wordt geschoven. En was dat maar de enige naar achteren geschoven actualiteit. Ook de pandemie maakt opnieuw plaats voor zorg en uitgebreide verslaggeving van risico’s en opgelopen besmettingscijfers. Ook hier verschillende inzichten over de analyse van data. De vinger wordt gewezen naar de ‘schuldigen’ en onbegrip of juist overdreven relativering van de cijfers, maken dat groepen mensen opnieuw lijnrecht tegenover elkaar komen te staan.
Een hoax of een complot maar voor hen die ermee te maken hebben de harde en meedogenloze realiteit. Wat bezielt mensen? Iedereen is op zoek naar degene die verantwoordelijk kan worden gehouden. Welke politicus kan er dit keer gaan ‘hangen’? Is er al afgerekend met een corrupte bestuurder? Waar lag de invloed en hoeveel is er betaald om al dan niet je mond te houden? Wat is de waarheid en wat de leugen? We schijnen het allemaal het beste te weten. Of eigenlijk gewoon niet. De meeuwen vliegen over en lozen hun kwakje om vervolgens weer door te vliegen naar het volgende incident. Er is een behoefte om overal wat van te vinden en alles te veroordelen alsof de oplossing voor het oprapen ligt. Een handleiding reeds is geschreven en uitgedeeld maar niet wordt nageleefd.
Ik ben stil en word steeds stiller, merk ik. Eigenlijk wil ik maar èèn ding en dat is tegen ‘je’ aankruipen. ‘Je’ warmte voelen en aan niets denken. Het gevoel van veiligheid en geruststelling in een wereld die zo verschrikkelijk verdeeld is en op zoek naar antwoorden. Onderduiken en pas weer ‘bovenkomen’ als er een opstapeling van goed nieuws zal worden gebracht. Ik wil geen klopjachten maar gewoon gerechtigheid en weten hoe mensen gekomen zijn tot zo’n daad. Ik wil dat we met elkaar het goede doen om rampen te voorkomen en voor nu hoe we de geleden schade kunnen herstellen. Samen zo snel en goed mogelijk de pandemie bestrijden en dan terugkijken en evalueren. Hoe hadden we het anders kunnen doen en wat leren we hiervan voor de toekomst?
Ik wil gewoon dat het weer gewoon wordt maar realiseer me dat het nooit gewoon was en dus ook niet zal worden. Wen er maar aan Karin!
Verdriet, pijn het blijft een lastig terugkerend gevoel.
Bemoedigende groet,