Wat ben ik blij dat mensen mijn gedachten niet kunnen lezen.
We mogen immers denken wat we willen, maar we kunnen en mogen niet alles zeggen.
Alles wat je zegt kan bediscussieerd worden en is voor anderen een reden om het er wel of niet mee eens te zijn? Niet mis met die beperking maar waar volgens mij wel iets mis mee is, is dat men nu ook al invloed op mijn denken wil uitoefenen.
Mijn denken bepaal ik zelf en daar heeft helemaal niemand enige zeggenschap over.
Gelukkig niet, het is één van de weinige dingen echt privé, die misschien wel door mijn omgeving, mijn achtergrond en mijn herinneringen worden gevormd of vervormd, maar toch.
Zo ook met mijn denken en herdenken op 4 mei. Het lijkt me toch stug dat iedereen om 20.00 uur tijdens de twee minuten stilte aan hetzelfde denkt of moet denken.
Herinneringen en je denken zijn gekleurd door wat je hebt meegemaakt, door de trauma’s binnen je familie en door je leeftijd.
Op 4 mei herdenken we alle Nederlandse slachtoffers sinds de Tweede Wereldoorlog. De militairen en burgers die stierven in oorlogssituaties en bij vredesoperaties.
Natuurlijk en dat is wat mij betreft ook iets wat we moeten blijven doen en heel serieus moeten nemen. Maar herdenken heeft voor mij ook een andere betekenis. Ik sta dan ook stil bij de vraag hoe we oorlogen zouden moeten voorkomen. Ik sta stil bij onrecht, bij menselijk lijden, bij het verlies van dierbaren, bij mensenrechten en het leed van vluchtelingen. Ik heb de antwoorden niet, maar vind het wel belangrijk om hier bij stil te staan, erover na te denken.
Ik laat me door niemand vertellen wat en hoe ik moet denken. Ik wil me me niet laten beïnvloeden door de pers, de mening van anderen of door wat wel of niet hoort. Het zijn mijn gedachten, het is mijn denken en op 4 mei is het mijn herdenken.
Mijn gedachten gaan uit naar alle slachtoffers van de tweede wereldoorlog, ik herdenk ze en ik ben twee minuten stil. Maar mochten mijn gedachten bewust of onbewust afdwalen naar anderen of andere gebeurtenissen van lang of kort geleden, hier of elders ter wereld en over welk onderwerp dan ook…
Dan is dat mijn keus, mijn denken, mijn herdenken.
Karin Donkers
Edublogger / Lid van Bloggerscollectief HetKind
Interim Schoolleider
Dank je Karin.Stil van binnen na het lezen van de gevoelens, en gedachten dat je wilde delen.Mijn familie hebben in de jappenkampen gezeten.Nooit werd er over gesproken.Mijn indische oma, heeft mij grootgebracht.Mijn moeder vertelde op het laatst verhalen over haar afschuwelijke ervaringen.Een broer van mijn moeder is in februari overleden.84 jaar is hij geworden.Van mijn oom hebben wij verhalen gehoord , waar je stil,stiller, van binnen wordt.Mijn ervaringen als kleindochter,dochter,aan mijn sterke, lieve, familie:Overleven, vechten, met eigen kracht verder gaan.Aanpassen, respect, en met liefde voor elkaar, met elkaar doorgaan.De groene hutkoffer staar bij ons op de zolder.Gevuld met hun Leven!!De Erfenis ervaar ik als een innerlijke rijkdom:Zorgzaam zijn, delen,nooit oordelen,maar vooral de liefde.(eigenlijk durf ik het niet te schrijven:De woorden van mijn moeder”Ze hebben alles afgenomen, meubels, geld wat doorgeknipt moest worden,sieraden, hun huis geplunderd.Maar onze ziel dat kunnen ze niet van ons afnemen!!!!Door alles wat ik als meisje heb doorstaan, voel ik mij rijk met mijn indisch ❤️.Lieve groet Sonja Pompe.
Dank voor je reactie. En zo hebben we inderdaad allemaal ons eigen denken en herdenken. Maar ook de figuurlijke ‘erfenis’ van onze naasten. Het maakt wie we zijn. Soms sterker maar ook kwetsbaar. Het is wat het is en daar ‘leven’ we mee. Het ga je goed Sonja!