Het is tijd, tijd om even stil te staan bij wat was. Tijd om terug te kijken en vooruit te zien. Het is immers bijna Nieuwjaar, een nieuw jaar. Blij dat het over is, dat oude jaar. Wat een K…..jaar. Blij dat er een nieuwe op komst is. Niet meer omzien en niet meer blijven hangen in herinneringen. De mooie herinneringen meenemen en de nare wegstoppen. En alleen als het echt nodig is ze weer even te voorschijn halen. Als het nodig is om er van te leren of om het één en ander in perspectief te plaatsen. Ach vergeten doe je ze niet, maar ook nieuwe herinneringen moeten de kans krijgen. Niet meteen besmet zijn door het verleden, maar een mogelijkheid hebben om te groeien. Streep erdoor, verder stappen en doen wat moet gebeuren.
Soms bekruipt me een gevoel van falen, het niet kunnen regisseren van het leven. Wat nou de maakbare samenleving! Alles loopt anders dan ik me had voorgenomen, dan ik had gewenst voor mijn naasten. Het gevoel dat ik ze niet heb kunnen beschermen of het verdriet heb kunnen voorkomen. En natuurlijk weet ik wel dat we dat niet in de hand hebben, hoe graag we het ook zouden willen. Maar toch, het gevoel dat het wat meer verdeeld zou mogen zijn. Het geluk, maar ook de ellende. Het plezier, maar ook het verdriet. Aan de andere kant ben ik dankbaar voor de kracht, het vermogen om tegenslagen het hoofd te kunnen bieden. Om verlies of verdriet een plekje te kunnen geven, om te kunnen en mogen werken aan herstel en een ‘betere’ tijd. Dankbaar voor de liefde en de verbondenheid met mijn kinderen en met enkele hele goede vrienden. Wat heb je die nodig om je verhaal te kunnen doen, je vragen aan te stellen maar eigenlijk gewoon jezelf bij te kunnen zijn. Met al je twijfels en in al je kwetsbaarheid. Samen kunnen lachen, kunnen huilen of juist heel boos kunnen zijn of overlopen van zelfmedelijden. Om vervolgens weer hoop te hebben en weer langzaamaan vooruit te durven kijken. Omdat zij dat doen en het nodig hebben dat jij dat ook doet. Moedig en vol kracht werken ze aan zichzelf en leren ze omgaan met verdriet, het verlies of de beperking.
Ik kijk zo op het randje van het jaar naar de toekomst. Maar niet meer heel ver vooruit, dat heeft geen zin. De werkelijkheid haalt je dikwijls sneller in dan dat je voor mogelijk hield. Dat is èèn van de dingen die ik wel geleerd heb het afgelopen jaren. Het kan zomaar anders zijn, anders voelen. De toekomst is te ver, maar een doel hebben is essentieel en uitermate belangrijk. Geen te hoge verwachtingen, want dat voorkomt teleurstellingen. Maar blijven hopen en weten dat er een nieuw jaar op komst is. Waar opnieuw mogelijkheden zijn, kansen om het anders te doen. Leven is hard werken, geen moment op je lauweren rusten, hetzelfde geldt dus voor relaties. Niets gaat vanzelf en we hebben elkaar meer dan ooit nodig. Het is een complexe wereld waar vraagstukken zonder antwoord de boventoon voeren. Maar het is het leven, de moeite waard en ondanks de vele niet gewilde of juist zelf opgezochte uitdagingen, een uiterst ingewikkelde of juist misschien wel simpele bezigheid.
2017 gaat ons jaar of eigenlijk jouw en mijn jaar worden. Is het niet linksom dan maar rechtsom. We gaan er hard aan werken, maar eigenlijk doen we dat altijd wel. We gaan er gewoon opnieuw het beste van maken en dat wens ik iedereen toe. Een jaar vol mooie momenten, nieuwe herinneringen, liefde en de kracht om de onvoorspelbare situaties het hoofd te kunnen bieden. Er zijn voor elkaar en de empathie opbrengen voor degene waarbij dit niet zo makkelijk gaat of degene die onheil op zijn of haar pad krijgt. Want laten we eerlijk zijn, we willen toch allemaal terugkijken op een mooi jaar en plannen maken voor een beter nieuw jaar. Ik ga er voor, samen met de mensen die mij dierbaar zijn. We blijven erin geloven, in dat nieuwe jaar, in die toekomst.
Maak er wat moois van.
Ik wens iedereen een heel goed en gezond 2017.
xxx
Karin Donkers @kardonsch
Schoolleider (interim)
Edublogger en lid Bloggerscollectief HetKind