Zo’n gekke dag
Ken je dat? Van die dagen dat je eigenlijk ‘niks’ hebt gedaan, maar bekaf thuis komt? Van die dagen dat je van alles had gepland en dat daar helemaal niets van terecht gekomen is. Van die dagen dat je je afvraagt wat al die voorvallen eigenlijk met onderwijs te maken hadden.
Een oud collegaatje zei aan het eind van zo’n dag steevast:” Het was zo’n gekke dag.” Eigenlijk bedoelde ze dan zo’n dag dat alles anders liep, zo’n dag waar je als leerkracht nauwelijks grip op had. Ze was kleuterleidster en had dan te maken met kleuters die plotseling weer in hun broek plasten of misschien gewoon nog niet zindelijk waren. Of dat er plotseling een buikgriepgolf door de klas ging met als symptoom misselijkheid en niet op tijd het toilet of de wasbak kunnen bereiken.
Een dag waarop ineens een aantal kleuters moeite hadden met afscheid nemen, terwijl ze al weken op school waren, maar werden aangestoken door een nieuweling die het op een brullen zette. Een dag waarop ouders kwamen melden dat hun kind wel vervroegd door kon naar groep 3 omdat ze al zo voorlijk was en alle letters al kende.
Elke huisje heeft z’n …
Of zo’n dag dat je als leerkracht van een bovenbouwgroep werd geconfronteerd met een ongeneeslijke ziekte van een ouder of een scheiding. Zo’n dag waarop je er niet aan ontkwam om in gesprek te gaan met je leerlingen. Of als aan het einde van de dag een vader in de klas stond, die je luid en duidelijk vertelde dat de manier waarop je met zijn zoon was omgegaan, zijn goedkeuring niet verdiende.
Op zo’n dag was je een troostende schouder, een bemiddelaar, de kop van jut, een luisterend oor of de ‘geslagen hond’.
Soms denk ik weleens dat de tijd van een enkele gekke dag ver achter ons ligt. Waar het in het verleden ging om enkele dagen per maand of zelfs per schooljaar, komen deze dagen naar mijn idee steeds frequenter voor. We zeggen het vaak tegen elkaar:” Wat is er veel leed onder de mensen.” of ” Elk huisje heeft zijn kruisje.” Maar ook: “Het lijkt wel of ouders erbij zijn geweest.” terwijl ze maar een kant van het verhaal hadden gehoord, maar wel meteen het gedrag van de leerkracht of klasgenootje ter discussie stelden.
Een dagplanning of lesvoorbereiding werden dan toch aan de kant geschoven. Want op zo’n dag kon het niet anders ‘storingen gaan voor’. Maar wat zijn er veel storingen en wat wordt er veel gevraagd. Dit gevoel hebben veel leerkrachten maar zeker ook veel schoolleiders of intern begeleiders. Het lijkt soms wel alsof we ‘halve’ psychologen zijn. Het gekke is dat de ene keer onze bijdrage of advies gewaardeerd of geaccepteerd wordt, terwijl een andere keer het wel lijkt alsof we continu verantwoording aan het afleggen zijn. En wat zijn we kwetsbaar. Soms realiseren we ons dat niet eens en denken we:” Dat gebeurt toch bij ons niet.”
Maar ik denk dat iedereen weleens dingen meemaakt, die men van te voren niet aan heeft zien komen. Een klacht, een agressieve ouder, een huilbui, een naar bericht op Facebook of Twitter, een roddel op het schoolplein of misschien nog erger.
Professionele houding
En dan wordt van ons, leerkrachten en schoolleiding, een professionele houding gevraagd. Niet boos worden, netjes blijven, je stem niet te veel verheffen, zorg delen en elke keer toch weer rustig in gesprek. De ouders en kinderen zijn ons klanten. Ik wil daar best een eind in mee gaan en natuurlijk heeft iedereen recht op zijn of haar emoties, maar geldt dat ook niet voor onze leerkrachten. Realiseren we ons wel genoeg wat een verantwoordelijkheid het is om zoveel verschillende leerlingen te begeleiden en daarbij natuurlijk ook de ouders met al hun vragen, opmerkingen en zorgen? Ook leerkrachten hebben net als die leerlingen thuissituaties, kinderen, ouders en relaties. Ook daar zijn weleens problemen, zorgen, ruzies, scheidingen, ziekten en sterfgevallen. Zij hebben ook onzindelijke kinderen, lastige pubers of anderszins. Ze zijn niet van steen en vinden het echt niet altijd even makkelijk om weer in gesprek te gaan met een ouder of alert te reageren op al die verschillende situaties met de leerlingen in hun klas.
Samen
Wat zou het mooi zijn als we ons allemaal en dan bedoel ik ouders, leerkrachten en schoolleiders voor ogen blijven houden dat het welbevinden en de ontwikkeling van onze kinderen/leerlingen voorop staan. Dat we allemaal hetzelfde doel hebben en dat we moeten samenwerken om het beste uit onze kinderen te halen. Ze te helpen om zich te ontwikkelen als gelukkige zelfstandige en verantwoordelijke mensen.
We hebben elkaar nodig. We moeten en willen samenwerken om dit doel, in een steeds complexere samenleving, te bereiken. Daar hebben onze ‘kinderen’ gewoon recht op.
Samen = met elkaar.
Voor onze leerlingen,
voor onze kinderen.
Karin Donkers
Schoolleider op een school
voor OntwikkelingsGericht Onderwijs
De blog werd eerder gepubliceerd op Onderwijswijven.nl