Hieperdepiep onze kleine Mae is één jaar

Ze wordt een jaar. De kleine meid. Mijn kleindochter, hun dochter, de kleine Mae. Oh, daar heb je weer zo’n oma die loopt de dwepen met haar kleindochter. Ik hoor je het denken en misschien is het ook wel zo. Neemt niet weg dat het voor mij ook de ‘eerste’ keer is en dus net als alle andere eerste keren heel belangrijk. Ik ben geen oppas oma, zo eentje die wekelijks een vaste dag de zorg overneemt. Ik kan dat niet en wil het ook niet. Ik ben er alleen voor de leuke momenten omdat ik die zelf kies en organiseer. En soms als vangnet als er even geen oppas oma, vriendin of kinderdagverblijf voor handen is. Ik geniet ervan, soms van dichtbij maar ook op afstand. 

Maar ik geniet niet alleen van haar maar vooral ook van mijn dochter. Een jonge vrouw die moeder werd, een grotere transitie lijkt me bijna onmogelijk. Vol verbazing en bewondering kijk en hoor ik wat voor keuzes ze maakt, hoe bezorgd ze is en hoe ze haar leven aanpast aan dit kleine meisje. Zo vanzelfsprekend, hoewel lang niet altijd makkelijk, pakt ze het moederschap. Geniet ze van haar dochtertje, baalt ze af en toe stevig, relativeert ze maar soms ook neemt de zorg haar even flink te pakken. En altijd gesteund door haar maatje, de vader van Mae. 

Ik ben trots op hen, trots omdat het gevoel van ‘ik wil moeder worden’ er lang niet was, op zich liet wachten. De vanzelfsprekendheid waarop sommige meisjes al jong deze wens hebben, was er voor haar niet. Ze ging zitten wachten en hoopte dat ‘het’ kwam of misschien niet kwam. “Hoe ging dat bij jou en wat voelde je?”  Ik moest haar het antwoord schuldig blijven. Ik vrees dat ik het allemaal niet zo had uitgedacht en het misschien wel heel vanzelfsprekend was geweest. Maar Mae kwam en vanaf het moment dat de kleine zich in haar ontwikkelde tot een voldragen baby, was ze meer dan welkom en werd er zielsveel van haar gehouden. 

En nu zijn we een jaar verder waarin ik dit mensje zich heb zien ontwikkelen van een klein afhankelijk baby’tje naar een compleet mensje dat kruipt, lacht, zelf eet, stoeit, huilt, staat, loopt en steeds meer de wereld gaat ontdekken. Een wereld waar nog wel flink wat ‘werk’ te verzetten valt, om ook voor haar een fijne plek te blijven. Wat gun ik dit meisje een fijne kindertijd en wat gun ik deze lieve vader en moeder een onbezorgde opvoeding en een mooi leven samen met hun prachtige dochter. Ik ben soms zo bezorgd als ik naar haar kijk.

Hoe zou de wereld er uitzien als zij volwassen is? Hoe gaat het met haar? Zonder mensen die als boegbeelden van onze samenleving fungeren? Waar we naar kijken en luisteren met respect. Zij die ons laten zien en horen hoe we met elkaar om dienen te gaan. Politici die elkaar beschimpen in de tweede kamer, via de sociale media en in talkshows. Discussies die ontaarden in ‘wij en zij’ en niet zelden uitmonden in scheldpartijen of zelfs bedreigingen. Het onderwijs dat kampt met een groot lerarentekort maar een samenleving die steeds meer van onze kinderen vraagt aan kennis, samenwerking en kritisch denken. Wie zal hen nog verzorgen als ze oud en hulpbehoevend zijn? Gaan de mensen nog respectvol met elkaar om en leven ze prettig samen in de wijk waar ze wonen? Hoe zit het dan met het klimaat? Met de voedselvoorziening en zijn er nog wel mensen die als politieman of hulpverlener aan het werk willen? Zoveel vragen en zo weinig antwoorden.

Ik troost me met de gedachte dat mijn moeder waarschijnlijk dezelfde angsten en zorgen had. Een rotsvast vertrouwen in de oplossingskracht en flexibiliteit van mensen? Ik weet het niet. Ik zal mijn best doen om in mijn eigen kleine kring en ook daar buiten het fijn te maken en te hebben. Dat beloof ik aan mijn kleine meid. Ze zal weten dat er veel liefde om haar heen is en die zal ze doorgeven. Wij zullen wat dat betreft haar voorbeeld zijn. Misschien moeten we gewoon afspreken dat we dat allemaal gaan doen. Gewoon een beetje omzien naar elkaar, bewust leven en de wereld een beetje mooier en verdraagzamer maken.  

Karin Donkers
Moeder van Melanie en Jasper,
schoonmoeder van Kevin,
oma van Mae,

Eén reactie op “Hieperdepiep onze kleine Mae is één jaar”

  1. Mooi geschreven, Karin, vanuit je hart. En geen problemen met een trotse oma. Laten we genieten van het leven zoals het komt , daar kan jij als geen ander over meepraten. Je bent een kanjervrouw met gevoel.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.