Hoe dan? Een poker-face dat is wat ik wil. Of misschien ook niet.

 

Soms vraag ik me wel eens af hoe anderen dat doen. Elke ochtend opstaan, gepikt en gedreven de dag starten en weer wat van maken, van de dag. Een gemoedelijk praatje, beleefd knikken en op het juiste moment een glimlach op je gezicht toveren. Ik ben jaloers, want mij lukt het niet en mijn non verbale expressie is ook niet te remmen. Dat betekent dat men aan mij ziet hoe de vork in de steel zit en nog zonder er iets over te hebben gezegd duidelijk is wat ik er van vind. Het gevoel dat ik alles laat ‘hangen’ als ik de down ben of de pest in heb, tegenover het idee van een jonge meid die de hele wereld aankan. Ik ben iemand van ups en downs, maar als ik ‘ga’, als ik mijn bed uit ben gestapt, dan sta ik ook voor 100% aan. Belangrijk is dus om te zorgen dat ik veel ‘ga’, blijf doen en niet in gedachten wegzink of te lang op de bank blijf zitten.

Onlangs nog kreeg ik tijdens een vergadering in Teams een app toegestuurd waarop een collega schoolleider me attendeerde op het feit dat mijn gezicht boekdelen sprak. En het was een slecht boek, dat kon ze zo zien. Dat was overigens niet de eerste keer. Ik ben blijkbaar makkelijk ‘te lezen’. 

Voor de politiek zou ik een hele slechte zijn. De rode vlekken in mijn nek verraden opgevoerde spanning. Iets wat overigens niet meteen als negatief moet worden uitgelegd, en mijn zwoeler wordende stem geven mij bloot als emotie of verlangen me teveel worden. Ergernis over gestelde vragen of opmerkingen maken dat mijn gezicht de onuitgesproken woorden probeert te vertellen door allerlei diepe fronsen en lijnen in mijn gelaat kerfen. En dat gebeurt nog eens meer bij de ontzetting over domme vragen. Mensen die me goed kennen maken daar dankbaar gebruik van want hebben meteen een soort poll die een directie uitslag kent. 

Je houdt van me of je haat me. Misschien wat sterk uitgedrukt maar er zit een grond van waarheid in. Ik krijg dat ook als feedback. Te direct, te open over mijn gevoelens en dus vaak te confronterend. Te gebekt, te onomwonden en te expliciet over mijn keuzes. Het gekke is dat dit niet helemaal waar is. Ik lijk misschien het allemaal wel te weten maar niets is minder waar. Ik denk dat ik juist heel vragend en onzeker ben. Maar dat is een kant die maar weinig mensen kennen. Ik weet heel goed wat ik niet wil, maar veel minder wat ik wel wil. Niet zo zeer met onderwijs,  maar zeker wel met mijn eigen leven. Altijd twijfelen en redenen bedenken om iets niet te doen. Misschien ook weinig zelfvertrouwen en slecht zelfbeeld.

Gisteren fietste ik in het dorp, voor de ingewijden het was Bergen, en het viel me op dat er zoveel mensen hetzelfde kijken en eruit zien. Dat wordt nog eens benadrukt door gebruikte make-up, haarstijl en modieuze kleding. Als ik dat zie ben ik soms wat jaloers. Echte dames volgens de laatste mode gekleed, netjes gekapt en geschminkt zijn. Mooi en onaantastbaar zo lijkt het. En dan ik in mijn kloffie waar van alles aan af te lezen valt. Met een haardos, weinig spectaculair en zonder geheimen. Dat samen met mijn vaak te expliciete non verbale communicatie, maakt dat dit wel verdomd weinig wegheeft van een goed uitziende dame met een ‘poker-face’.

Ach het is het gewoon dat wat het is. Blijkbaar ben ik niet in de wieg gelegd om politiek te bedrijven, tactvolle en strategische onderhandelingen te voeren of andermans brood te verkopen, terwijl ik dit brood eigenlijk niet lust. Dat beperkt me in mijn mogelijkheden en keuzes voor ander werk en relaties. Maar brengt me dan weer dat ik dicht bij mezelf kan blijven. Och wat klinkt dat week nu ik de voorgaande zin teruglees. (-:

Nou ja wie ben ik eigenlijk? 

Weten ‘zij’ dat wel en ik juist niet.

Karin Donkers