Hoe zou hij het hebben gevonden?
Welke keuze zou hij hebben gemaakt?
Weet jij wat hij gezegd zou hebben.
Denk je dat hij anders zou hebben gereageerd?
Zou hij dat ook geweldig hebben gevonden?
Vragen die nooit een antwoord krijgen. Antwoorden die we zelf zullen geven omdat we denken het te weten. Woorden waarvan we hopen dat hij ze zou hebben gezegd. Alsof hij er nog is en er überhaupt nog iets van kan vinden. Het lijkt nog steeds belangrijk te zijn, zijn mening. Even checken, even van perspectief proberen te wisselen. Twee weten immers meer dan èèn. Eigenlijk nog steeds het gevoel hebben dat je er bent, zonder dit als beklemmend te ervaren. Dagelijks aan je denken, naar je kijken. Het lijkt alsof ik je nog kan ruiken, kan aanraken en kan verdrinken in je donkere ogen. Ik voel je en ik heb me tot op de dag van vandaag nog nooit echt alleen gevoeld. En toch is daar af en toe de frustratie omdat ik niet meer met je kan praten, met je kan lachen, op je kan mopperen, met je kan vrijen en troost bij je kan vinden.
En natuurlijk weet ik dat je niets liever zou willen dan er zijn om ons te steunen en van ons te houden. Je zoon en dochter hebben je nog zo nodig en missen je verschrikkelijk. Je zou supertrots op ze zijn en bij tijd en wijle ook vreselijk bezorgd. Nee, het gaat niet altijd even goed in Huize Donkers. We hebben allemaal onze ups en downs en zijn af en toe echt de weg kwijt. Er is veel gebeurd en er zijn zoveel eerste keren en laatste keren. Daar had je bij moeten zijn. Voor jezelf maar ook voor hen, voor ons. Maar ik realiseer me heel goed dat we daar helemaal niet uniek in zijn. Dat het hoort bij het leven en dat we dankbaar moeten zijn voor wat wel is en wat wel lukt. Dat we moeten genieten van kleine dingen en de momenten van liefde en geluk met onze dierbare moeten koesteren. Ik ben blij dat je er nog zo bij hoort, dat er nog zoveel herinneringen zijn en jouw naam nog zo vaak genoemd wordt. Gewoon omdat jij zo’n belangrijke plek had en nog steeds hebt in ons leven.
♥️you!
Karin