Ik ben misschien een idealist. Maar hè we moeten wel met elkaar verder.

Een mooie vraag. “Wat doe jij om je zelfbeeld op te vijzelen?” Een reactie op een tweet die uitmondt in deze vraag. Zo een waar je niet meteen een antwoord op hebt. En al helemaal niet een vraag die je stelt aan iemand die je helemaal niet ‘echt’ of ‘in het echt’ kent. En toch stel ik hem, met het grootste gemak en ik vraag me af waarom. Het is sowieso voor mij volledig nieuw om te mailen of te DM-men met een wild vreemde. Natuurlijk wel eens een verzoek of een vraag maar vaak alleen op professioneel gebied en dus niet zelden over onderwijs. Maar dit gaat verder, hier is sprake van persoonlijke belangstelling. Het willen weten, echt geïnteresseerd zijn en ook het gevoel hebben dat de ander geïnteresseerd is in mij of in ieder geval mijn denken, mijn wereld. Maar ook andersom, wat houdt hem bezig en hoe zou het met hem gaan? Dat is nieuw, nieuw voor mij. Me op deze manier openstellen aan een onbekende. Een berichtje doet me glimlachen. Een zin als je bent een ingewikkeld wijf of een te persoonlijke vraag, Het mag allemaal. Kom maar op.

Het lijkt nu zo makkelijk te gaan. Ik verbaas me hierover. Meer over mezelf dan over de ander. Ik, die de afgelopen jaren een flinke muur om zich heen heeft opgetrokken. En hoewel mensen vaak aangeven dat ze me niet kennen als een onzeker persoon, voel ik me nog altijd ‘minder’ dan vele anderen. Hij/zij die geen twijfel kent of lijkt te kennen. Ik wel. Een constant gevoel van wie ben ik dan wel om daar wat van te vinden. Maar er toch toe willen doen en dus zien en horen dat mijn mening wel gewaardeerd wordt. Duizend keer gevraagd worden en niet durven toe happen. Te spannend en bang om te falen. Dus geen columns vast per week, geen boek schrijven, geen workshops geven, geen interview over een maatschappelijk thema of een lezing over onderwijs houden. Een enkele keer me wel laten verleiden om dit te doen om vervolgens dan best positieve feedback te ontvangen. Maar ik hoef niet in beeld, op een podium. Laat mij maar achter de schermen me eigen ding doen. Lekker bloggen, verwonderd raken, mee discussiëren en mensen bevragen. Dat vind ik veilig, ik hoef niet in de spotlight.

Ik weet veel beter wat ik niet wil, dan wat ik wel wil. Ik stel veel vragen en reflecteer me vaak het ram bam. Het is wie ik ben. Een persoon die volledig voor iets kan gaan maar ook iemand die hoge toppen en diepe dalen kent. Een vrager, een hardop denker, een ideeënfontein en open over mijn gevoel. Leven is hard werken, vind ik.

Het is een jaar waar er voor iedereen veel is veranderd. Ik merk dat ook om me heen. Onderlinge relaties in een crisis als deze kennen opmerkelijke facetten. Onze omgang met elkaar is anders en door de online wereld, die voor iedereen meer een must geworden is, leggen mensen op sociale media makkelijk contacten en leven met elkaar mee. Delen ook meer lief en leed en er ontstaat een misschien wat vreemd soort verbinding. We denken hardop, we schreeuwen en hebben kritiek in het openbaar. En dat heeft ook een keerzijde. Een kant die ik eigenlijk niet wil kennen. Het op elkaar inhakken en belachelijk maken. Continu kritiek geven op alles wat er in de wereld gebeurt. Mensen afserveren. Het gaat er regelmatig hard en grenzeloos aan toe. We realiseren ons te weinig dat ‘het’ voor iedereen nieuw is, ‘men’ heeft de handleiding voor de juiste bestrijding van deze pandemie niet. En misschien wel het belangrijkst; we vergeten dat we mensen zijn, gevoelens hebben, angst kennen, fouten maken maar we hebben toch echt hetzelfde doel. We willen allemaal veilig en gezond deze tijd doorkomen.

Maar dit contact is leuk, dit is anders, dit is plannen maken om iets samen af te spreken. Waarom? Uit nieuwsgierigheid, uit belangstelling naar elkaar. Ik vind het daarom heel bijzonder om te merken dat er een klik is als we elkaar voor de eerste keer ontmoeten. We praten heel open over van alles en nog wat. Maar zijn ook kwetsbaar, twee mensen met een eigen verleden, eigen trauma’s en eigen verhaal. We zijn instaat om onmiddellijk onze ‘maskers’ af te zetten en oprecht benieuwd naar elkaar.

En misschien is dat wel de manier om ook na deze ingewikkeld tijd, waar het land opgedeeld is in meerdere partijen en verschillende groepen, weer wat tot elkaar te kunnen komen. Nieuwsgierigheid en belangstellend naar ander, zonder oordeel maar in dialoog. Weten dat we allemaal hetzelfde mee hebben gemaakt maar verschillende dingen hebben gevoeld, geloofd, gedaan of nagelaten. Hebben we spijt, zijn we veranderd, bekennen we ons ongelijk en zijn we instaat om de draad weer op te pakken? Ik heb geen idee maar het lijkt me de moeite waard om te verkennen. We zullen het niet allemaal bij het rechte eind hebben gehad, fouten hebben gemaakt, relaties hebben verbroken en mensen hebben verloren. We moeten wel samen verder en opnieuw gaan bouwen aan de toekomst. Zullen we gewoon een beetje ons best doen om de ander te begrijpen i.p.v. meteen af te schrijven als..………Het zijn voor iedereen pittige tijden geweest, die gemeenschappelijkheid hebben we.

Oké ik hoor jullie al zeggen en kan de commentaren al voorspellen. Ben ik een idealist? Misschien wel en hoop ik dat ik een beetje van dat idealisme over kan brengen. En ondertussen? Ondertussen ga ik genieten van nieuwe contacten en activiteiten die deze tijd ook weer hebben gebracht. Ik koester onze ‘toevallige’ ontmoeting zolang we dat allebei fijn en prettig vinden. Ik wil hem beter leren kennen, weer kunnen knuffelen met de mensen die me lief zijn, met hem, tot mezelf komen, gezelligheid zoeken, iets moois neerzetten met mijn team, leerlingen en ouders en…..schrijven ja misschien wel samen met hem en anders gewoon lekker blijven bloggen. Dat is waar ik voor ga! Ik ga voor het leven en voor de liefde.

Karin Donkers

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.