Ik realiseer me dat alleen zijn ook een luxe kan zijn als ik een Messenger via Facebook van een alleenstaande moeder ontvang. Een moeder die stinkend haar best doet om het ‘goed’ te doen voor haar kinderen en af en toe ook even wat feedback vraagt en nodig heeft. Zij wordt deze week immers voor de eerste keer geconfronteerd met het thuis onderwijs geven aan twee jonge kinderen. Ik heb die zorg niet realiseer ik me. Kan doen en laten gedurende de dagen die komen en hoef alleen met mezelf rekening te houden. Ik kan naar buiten, doe zo’n drie dagen met een halfje meergranenbrood en mijn pak Popla closetpapier geeft voldoende velletjes voor de komende weken.
Ik ben sinds donderdag ook thuis, thuis aan het werk, alleen. Maar heb het idee nog helemaal niet alleen te zijn geweest. Sterker nog ik heb gevoel het veel drukker te hebben als voorheen. Meer contact, meer zorg en meer mails en veel meer apps. Ik weet er even geen weg mee. Ik voel de behoefte om mijn bejaarde moeder en volwassen kinderen dagelijks te spreken maar daar waar we elkaar eerst konden geruststellen, is er nu plaats gemaakt voor de medische update over de door Corona getroffen vader van mijn zoons vriendin. Hetzelfde geldt als mijn goede vriendin geen Wordfeud zet meer doet. Ook zij blijkt opgenomen en in isolatie. Plotseling worden de berichten serieuzer en het gevoel somberder en zorgelijker.
Het Corona Virus brengt weliswaar een heel ander contact mee maar voelt ook veel intensiever en beklemmender. Op de achtergrond staat daarnaast ook nog de hele dag de televisie aan en volg ik elk debat en actualiteitenprogramma. Ik merk de overkill aan informatie en dat heeft z’n weerslag op me. Ik word somber en de tranen zitten dan hoog. Dat kan als je alleenstaand bent overigens zonder dat iemand het merkt. Elk nadeel heeft z’n voordeel en omgekeerd.
Twee dagen heb ik het van mezelf toegelaten maar vandaag besluit ik overdag de televisie uit te laten. Ik start met een lekker ontbijtje, ga rustig douchen, bel mijn moeder, FaceTime met mijn kleindochter en via de Whatsapp hou ik contact met mijn zoon die de dag doorbrengt samen met zijn vriendin in Den Haag nabij het ziekenhuis. Na mijn kop koffie om 10.00 uur stap ik op de fiets en haal ik bij de plaatselijke bakker mijn halfje meergranen brood. Zo’n anderhalf uur later als ik thuis kom van mijn fietsrondje staat mijn buurman bij de voordeur en we hebben contact. Was lang geleden. Iets met werken, eigen bedoening enzo. Zijn vrouw, waar ik wel regelmatig contact mee heb, is ernstig ziek en mag dus niet geen bezoek meer ontvangen van de kleinkinderen. Hij heeft arbeidstijdverkorting bij Tata Steel en is 10 dagen vrij om vervolgens in ploegendienst weer 10 dagen te werken. We vertellen elkaar over de huidige werksituatie en informeren naar het welzijn van elkaars familie. “Wat hebben we elkaar een tijd niet gesproken Karin.” zegt hij glimlachend terwijl hij op zijn motorkap leunt en ik op mijn nieuwe bolide. Ik schaam me want hij heeft gelijk.
Als ik binnenkom besluit ik even Wordfeud te checken om te kijken of mijn vriendin wakker is geworden vanochtend en inderdaad ze heeft een zet gedaan dus chatten we even wat. Ze is moe, eenzaam en heeft het klokje rond geslapen. “Je zal het nodig hebben.” Ik betrap mezelf op deze gigantische dooddoener.
De middagrust, terwijl ik in de tuin wat rommel en opruim, wordt verstoord door appjes die alleen maar slecht nieuws te melden hebben en ik besluit de zon te pakken met een luisterboek terwijl ik ondertussen wat Twitter. Puck mijn poes klimt op schoot en samen zitten we zo de tijd uit. Ik trek wat onkruid uit de grond, leg wat stukjes van de kantjes van mijn nieuwe Disney puzzel van 1000 stukjes en blog wat op mijn iPad. Nog steeds geen televisie, geen nieuws of actualiteiten en ook geen Netflix. Om half zes begin ik trek te krijgen en ik besluit voor de derde avond op rij nasi te eten. Ik had namelijk een flinke pan gemaakt omdat ik mijn zoon te eten zou krijgen en altijd een bak mee naar huis gaf, maar ook hier gooide de Corona roet in het eten.
Klaar voor vandaag en met mijn goede voornemens. De televisie gaat aan en ik doe niets meer. Ik blijf binnen en alleen met mijn virtuele contacten. Ik kan eigenlijk alleen maar hopen dat iedereen in mijn omgeving voorzichtig doet, sociale contacten zo veel mogelijk mijdt en verder gezond blijft. Dan hoor je mij niet mopperen de komende weken. Ik vind mijn weggetje wel. Hou je taai en elkaar op afstand stevig vast. Tot snel weer.
Karin Donkers Moeder, dochter, vriendin, zus, schoolleider