Het is donderdagmorgen even voor half negen. De leerlingen komen enthousiast de trap op naar de eerste verdieping waar de lokalen van de bovenbouwgroepen zijn. Ik sta, met een kop koffie in mijn hand, te kijken hoe alle kinderen pratend en lachend de centrale ruimte in komen. Ik begroet ze en stel af en toe een vraag of maak een opmerking.
Sanne komt op me af lopen. “Karin wat heb je een mooie ketting om.” De meiden van de groepen 7 en 8 hebben altijd meteen in de gaten als je iets nieuws aan of om hebt. Mijn zwarte leren ketting met zilveren Boeddha is dit keer de ‘trekker’ van de week. Steeds opnieuw wordt hij dan even vastgepakt om de hanger van dichtbij te bekijken. De meiden vinden het fantastisch als je ook hun nieuwe schoenen of shirt opmerkt en ze een compliment geeft. Ze stralen dan en incasseren het compliment altijd wat onzeker en aarzelend.
“Dank je wel Karin.”
Ook Pim zie ik mijn kant op komen. Een grote frisse blonde knul met blauwe ogen. Altijd groetend en in voor een praatje. Pim zit in groep 7 en is zwaar dyslectisch. Lezen is voor hem, een bijna 12 jarige jongen met een groep 4 leesniveau, natuurlijk lastig. Boeken sluiten vaak niet aan bij zijn beleving en ook meepraten met kinderen over het favoriete boek zoals ‘De grijze jager’, kon hij niet.
Maar ogenschijnlijk lijkt Pim zich op school best prettig te voelen.
De afgelopen periode was het echter al twee keer niet helemaal goed gegaan. Hij raakte betrokken bij een ruzie en ging daarbij helemaal door het lint. Heel akelig allemaal maar gelukkig konden we er naderhand wel altijd goed met elkaar over praten. Hij schrok erg van zijn eigen gedrag en je merkte dat hij heel erg zijn best deed om naderende conflicten te vermijden, er vaker over probeerde te praten en hulp vroeg als hij er echt niet zelf uit kwam.
Het was mooi om te zien wat voor positieve ontwikkeling hij doormaakte. En natuurlijk was er af en toe een terugval maar zo gek was dat ook niet. Pim liep in de klas steeds vaker tegen zijn eigen beperkingen en grenzen aan. En werd gezocht naar uitdagende leeractiviteiten, maar zijn leesachterstand frustreerde hem behoorlijk.
Vanmorgen ziet Pim er anders uit dan anders. Met een open blik en lachende ogen kijkt hij mijn kant op. Of hij ook echt naar mij kijkt weet ik niet, maar ik zie hem wel. Hij straalt, loopt rechtop met een trotse houding. Hij heeft een knalgele tas mee. Ik heb hem nooit eerder met die tas gezien, maar hij houdt hem vast alsof hij een schat onder zijn arm heeft.
“Het gaat vast een mooie dag worden vandaag, je ziet er zo vrolijk uit.”
Hij staat stil en kijkt me serieus maar lachend aan.
“Ik heb ook zo’n goede middag gehad, het was echt geweldig.”
“Waar ben je geweest dan gistermiddag?” vroeg ik hem.
“Ik ben naar een open dag geweest op het PCC.”
” En weet je, ze hebben daar een school en dat is echt wat voor mij.”
“Ze hebben daar techniek, metaalbewerking, houtbewerking enzo.”
“Ik hoef daar niet zoals op andere scholen na groep 8 alleen maar uit boeken te werken.”
“Ik ga daar ontdekken wat ik leuk vind en ik ga daar gewoon met mijn handen werken.”
“En weet je Karin, wat het allermooiste is, er was een meester en die had ook dyslexie.”
“Ik kan dus ook echt wat worden, een echt beroep leren met mijn dyslexie.”
“Dit zijn allemaal folders met informatie en die ga ik aan juf laten zien.”
Hij trok aan de blauwe veters van zijn knalgele tas en vouwde de bovenkant open.
Ik mocht er in kijken. “Zie je wel Karin, er is straks ook een echte school voor mij.”
Ik smolt van binnen en voelde mijn ogen prikken, tranen van ontroering dwongen zich bijna een weg naar buiten.
“Wat gaaf Pim en wat ontzettend fijn om te horen.”
“Ik ga er ook eens over lezen, dan kunnen we er binnenkort ook samen over praten.”
“Ja dat doen we, maar ik ga het nu eerst aan juf vertellen.”
Pim trok zijn knalgele tas weer dicht, deed een strik in de blauwe veter, keek me aan en we gaven elkaar een ‘high five’.
Met dezelfde fiere houding liep Pim verder naar zijn groep. Ik kon niet zien of hij doorliep naar zijn juf, maar ik was er van overtuigd dat hij een moment zou vinden om zijn ervaring ook die ochtend met haar te delen.
Karin Donkers schoolleider op een
school voor OntwikkelingsGericht Onderwijs
Twitter; @kardonschPublicatie op HetKind
