Ik vraag me wel eens af hoe dat verder moet. Een hele ‘dikke’ vraag waarop niet èèn antwoord mogelijk is. Ik zal wat specifieker zijn. Hoe het verder moet met onze kinderen, onze leerlingen? Verder zonder goede voorbeelden. Zonder mensen aan de top die de boegbeelden zijn van onze samenleving. Waar we naar kijken en luisteren met respect. Zij die ons laten zien en horen hoe we met elkaar om dienen te gaan. Bepaalde regels in acht nemend omdat we dat met elkaar zo hebben afgesproken.
Hoe leren zij manieren maar ook om zich in te leven in anderen?
Het verschil tussen een investering of een frauduleuze handeling?
Netwerken of vriendjespolitiek?
Eerlijke berichtgeving of fake nieuws?
We zien en horen zoveel dingen die niet kloppen, waar een loopje met de waarheid wordt genomen. Hoe gaan onze kinderen straks om met een spreekwoord ‘eerlijk duurt het langst’?
We zien het toch met z’n allen gebeuren. De manier van communiceren wordt steeds ‘harder’. In de politiek, op sociale media en op televisie. Volwassenen die elkaar uit maken voor alles wat mooi en lelijk is. Politici die er een hobby van gemaakt hebben om elkaar te beschimpen en te beschadigen met woorden, debatten die niet meer over inhoud gaan maar over poppetjes. Facebook groepen die ontstaan waar mensen met eenzelfde mening toegelaten worden en anderen buitengesloten.
En wij, die van het onderwijs, die allemaal zo goed weten hoe het zou moeten, verlagen ons soms tot hetzelfde niveau. Felle discussies over het curriculum, over thuiszitters, over opvoeding of over de manier waarop we kinderen iets zouden moeten leren. Er is blijkbaar maar een weg, een manier en dat is die van mij. Zo lijkt het.
Een persoonlijke slechte ervaring wordt geventileerd en allemaal mensen met ook een slechte ervaringen sluiten zich daarbij aan en de negativiteit stapelt zich op. Bijval wordt gevonden en de instantie die het betreft wordt aan de schandpaal genageld. De goede ervaringen blijven achterwege want mocht je die al plaatsen dan weet je dat er een flink aantal reacties op zullen volgen die je moeten overtuigen van het tegendeel. De ‘andere’ kant van het verhaal zwijgt. En wie zwijgt stemt toe. Of niet?
Ik krijg in mijn omgeving steeds vaker reacties van mensen in het onderwijs die Twitter verlaten. Waar het ooit begon als een plek waar men dingen deelden, op de hoogte bleven van bepaalde ontwikkelingen en met elkaar een dialoog voerden, kan men het niet meer opbrengen om deelgenoot te worden gemaakt van de soms zelfs agressieve manier van reageren. Ik betreur dit maar begrijp het wel. Tegelijkertijd hoop ik dat we ons wel heel goed blijven beseffen dat de meningen en ervaringen die op Twitter worden gedeeld geen afspiegeling zijn van onze samenleving. Ik draai nu alweer wat jaartjes mee en er zijn binnen mijn netwerk van mensen uit het onderwijs maar heel weinig mensen te vinden op Twitter. Het is echt een bubbel. Misschien ook goed om ons dit terdege te realiseren.
Maar we hebben wel een taak, juist nu. In het onderwijs, als onderwijs, zoals we met elkaar omgaan. Als alle goede voorbeelden verdwijnen. We geen mensen meer hebben om naar op te kijken. De politiek een netwerk van spelletjes lijkt te zijn en mensen niet meer ervan op aan kunnen dat onze landsvertegenwoordigers de waarheid spreken. We steeds ‘het nieuws’ in twijfel moeten trekken. We hebben de taak om te laten zien hoe het wel zou moeten. Eerlijk, transparant, respectvol en op een open manier met elkaar communiceren. We hebben de taak om onze leerlingen, onze kinderen, het goede voorbeeld te geven. Niet straks maar nu.
Karin Donkers, kwartiermaker, schoolleider, leraar