In dialoog met mezelf. Een andere Karin, de Karin van ‘before’ is niet meer

IMG_1558.JPG

“Je bent veranderd”, zei ze met een wat geknepen stem.
Ik herken je niet meer en ik weet niet zo goed wat ik daar mee moet.
Ik dacht dat je meer van het leven zou gaan genieten, rustiger zou worden.
Als ik bij je langskom, tref ik je bijna nooit thuis en dat verbaast me.
Het lijkt wel of je op de vlucht bent voor jezelf en je emoties.

“Ik ben veranderd”, zei ik net iets te scherp en te allert.
Ik kijk in de spiegel en zie daar inderdaad een ander dan 5 jaar geleden.
Ik had verwacht dat mijn leven kapot was en ik nergens meer zin in zou hebben.
Als ik thuis ben voel ik de haast om dingen te doen, bang er niet aan toe te komen.
Het lijkt wel of ik elke kans wil pakken die zich aan mij voordoet.

Maar wat is dat dan, al dat moeten en steeds maar werken en nieuwe dingen leren?
Het lijkt wel of je conflicten uit de weg gaat en niet meer kwaad te krijgen bent.
Je omringt je met nieuwe mensen en zoekt steeds een nieuwe uitdaging.
Wanneer ga je nu echt alleen dingen doen die voor jou belangrijk of leuk zijn?
Het kan toch niet zo zijn dat je straks in elkaar zakt en spijt hebt.

Maar wie zegt dat ik het allemaal ‘moet en het gewoon niet fijn is om te doen.
Heel veel is gewoon niet de moeite waard om over op te winden, niet belangrijk.
Ik geniet van nieuwe relaties en contacten en pak kansen met beide handen.
Wat zou je zeggen als deze dingen juist interessant zijn en ik ze niet wil missen.
Ik weet niet wat de toekomst brengt maar ben blij dat ik zo door kon gaan.

Is er dan nog wel plaats voor de mensen uit de tijd van hiervoor, aandacht voor hen?
Het lijkt wel of de angst voor gevoelloosheid en je onzekerheid weg is.
Dat er weinig ruimte meer is voor verdriet en je geen meter wil wijken.
En je geen nieuwe relatie aan wil gaan en als een oester gesloten zal blijven
Mis je dan geen liefde en genegenheid van een partner en blijf je rouwen en alleen?

Natuurlijk is er plaats, maar men heeft met een andere Karin te maken dan ‘before’!
Mijn gevoel is anders en er is bij elke stap die ik in de toekomst zet onzekerheid.
Ik wil verdriet niet de boventoon laten voeren en geen centimeter bezit laten nemen.
Ooit sta ook ik weer open voor een nieuwe relatie maar de lat ligt hoog en hoger.
25 jaar is ook na 30 jaar niet weg te poetsen maar legt een bodem van geluk.

———————————————————————————————————-

Laat me gewoon zijn wie ik ben, de keuzes maken die ik wil maken.
Laat me de tijd nemen die nodig is, kansen pakken die zich voordoen.
Laat me een ander zijn dan ‘before’, geen mens is na een dood dezelfde.
Laat me gewoon met rust op z’n tijd, dat is alles wat ik van je vraag.
Val me niet lastig met vragen waar ik toch het antwoord niet op ken.

Karin Donkers schoolleider op een
school voor OntwikkelingsGericht Onderwijs
Twitter; @kardonsch

3 reacties op “In dialoog met mezelf. Een andere Karin, de Karin van ‘before’ is niet meer

  1. Die laatste alinea. Dat is een reflectie op het gesprek? Ik lees ‘m als de gesprekspartner en raak dan in de knoop.

    Verder boeiend en interessant. Typisch en soms herkenbaar twee-gesprek. Leuk en sterk dat je dit deelt.

    1. Ik snap je verwarring en ja de laatste alinea is inderdaad een voetnoot voor mezelf en mijn omgeving. Hier klinkt ook een stukje frustratie. Ik vraag niet veel maar wel tijd, een eigen manier van omgaan met en de acceptatie dat ik niet meer de persoon ben van 5 jaar geleden. Ik ben veranderd en zal nog vele malen veranderen door de gebeurtenissen en ervaringen. Net een mens.

Laat een antwoord achter aan jacob jan Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.