Je bent er nog en je blijft. Maar je bent er nooit.

Je bent er nog en je blijft. Maar je bent er nooit.
Je zit ‘in ons’ want ondanks je fysieke afwezigheid ben je er nog.
Ik weet zeker dat je zult blijven. Niet alleen bij mij, maar ook bij de kinderen.

Ik vind dat bijzonder, bijzonder maar niet beklemmend. Eigenlijk een groot compliment dat je niet alleen nog dagelijks in mijn gedachten komt en dat we zo van je blijven houden. Het is toch geweldig dat we samen dit gevoel hebben en dat een vader, een man zoveel positieve impact kan achter laten.
We vragen ons vaak af hoe jij ergens op gereageerd zou hebben. De kinderen vergelijken hun gedrag, hun reacties, hun uiterlijk met dat van jou. Hoe was jij?
Was je streng, emotioneel, jaloers, gedreven?
Er blijft ruimte voor gemis, voor verdriet. Terugkijkend voel ik het verlies van de liefde van mijn leven als een tekort. Een tekort aan wie je bent, wie je was en tekort aan liefde. Je mist een deel van jezelf, van je zijn, van je relatie, van het ouderschap en van je herinnering. Dat geldt voor mij maar ook voor hen, onze kinderen. Een tekort dat aangevuld zou moeten worden. Dat is moeilijk, echt ingewikkeld voor mij en voor de ander. De lat ligt hoog, te hoog. Ik weet dat.

Tien jaar. Wat heb je veel gemist. Wat had je graag veel niet willen missen.
De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik ook blij ben dat je een aantal dingen hebt gemist. Dat intens verdriet of spanning je bespaard is gebleven. Maar tegelijkertijd hebben deze gebeurtenissen ook bijgedragen aan de bijzondere band die ik met onze kinderen heb. Zo intens, zo eerlijk, open en nabij. Zo begaan met elkaars welbevinden en zo onlosmakelijk verbonden met de liefde voor jou en nu dus voor elkaar. Er zijn moeilijk tijden geweest, maar ook veel prachtige en liefdevolle momenten. We hebben heel, heel hard moeten werken. Maar ik ben zo trots op wie we zijn geworden en nog gaan worden. Want man, wat hebben we mooie kinderen en een prachtige kleindochter. Het zijn mensen met nukken, een pittig karakter en eigenaardigheden. Volwassenen met mooie en minder mooie eigenschappen. Het zijn echte mensen, harde werkers en staan volop in het leven. Ze zijn prachtig.

Over een jaar ben ik zo oud als dat jij was, toen je ons verliet. Zo nog midden in het leven, soms zo bezorgd maar genietend van heel veel dingen. Een man met heel veel plannen en wensen. De berusting, wetende dat het einde in zicht was, heb ik altijd heel bijzonder gevonden. De energie, kracht en ruimte om de mensen om je heen te steunen en te troosten. Maar toen was daar de dag van ‘klaar zijn’. Een bewuste maar afgedwongen keus. De kracht van de pijn was groter en alles overheersend. We gunden je de vrijheid, de verlossing van het niets meer kunnen en alleen nog voelen. De pijn, de overweldigende lichamelijke pijn, een pijn waar niet tegen te vechten was.

Tien jaar het lijkt lang. Als ik naar je foto kijk probeer ik me voor te stellen hoe je er nu uit zou zien. Hoe je zou lopen en praten. Hoe je zou ruiken, zoenen en voelen.
Maar niet te lang. Ik weet dat het niet eerlijk is, maar ik hou het beeld van tien jaar geleden, voor je ziek werd, liever op mijn netvlies. Dat is mijn Ted. Dat blijft mijn Ted. Ik realiseer me dat ik een beetje vals speel want ook jij zou nu tien jaar ouder zijn. Maar hè, wie maakt me wat? Boeien!! Je hebt overigens gelijk gehad toen je zei:”Ik kan nu gaan, ik mag nu gaan. Ik weet dat jullie het gaan redden, dat jullie door zullen gaan met leven. Ik heb daar alle vertrouwen in.”

Bedankt Ted.
Jouw vertrouwen is onze kracht gebleken. ❤️You

Karin Donkers

In memoriam Ted Donkers 05-05-2010

6 reacties op “Je bent er nog en je blijft. Maar je bent er nooit.

  1. Wat een ontroerend mooie, lieve, eerlijke liefdesbrief.
    Ik ken jou nauwelijks en je man, de vader van jullie kinderen helemaal niet.
    Toch voelen jullie dichtbij door de wijze waarop jij schrijft.
    Gelukkig blijven herinneringen.
    Ik las ooit deze zin op een rouwkaart van een vrouw die veel te jong overleed:”ik schenk je een glimlach, geef hem door”.
    Denk dat jou Ted dat ook heeft gedaan en nog veel meer.
    Sterkte vandaag en veel kracht toegewenst voor komende jaren.

  2. lieve Karin,
    Wat prachtig verwoord: vol van liefde en kracht. Op bevrijdingsdag denk ik altijd aan ‘ Teds Day’ Je beschrijft zoals het was: ” Maar toen was daar de dag van ‘klaar zijn’. Een bewuste maar afgedwongen keus…….. ” Zijn bevrijding. Veel sterkte vandaag. Liefs en krachtige groet, Hans

  3. Oh Karin, wat kun je emoties en gevoelens toch fantastisch verwoorden! De liefde spat er nu na 10 jaar nog af maar ook (en zo ken ik je) realiteitszin en vooruitkijken.
    Heel veel sterkte vandaag en ik sla virtueel mijn armen even om je heen. Tegoedbon voor een dikke knuffel

  4. Prachtige brief Karin. Hij is nog zo bij jullie gezin aanwezig, dat zal nooit anders zijn. Ieder jaar op 5 mei dacht ik wel even aan Ted, onze geweldige collega van de Montalbaenschool . De tekst, bevrijd van de pijn op de dag van de vrijheid maakte toen veel indruk.
    Sterkte vooral vandaag en veel geluk samen met je kinderen met Ted in jullie gedachten .
    Cathy

  5. Mooi geschreven Karin! Zo ijzersterk in woorden gegoten.
    Mijn vader overleed aan kanker toen ik 21 jaar was. Ik voel nog steeds een gemis bij bepaalde gebeurtenissen, nog steeds ook al is het 42 jaar geleden.
    Kus ❤️

    1. Dan weet jij als geen ander hoe dit voelt en ‘werkt’. Maar blijkbaar hebben we wel wat om op te teren. Dank voor je lieve reactie.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.