En hop daar gaat er weer één. Een besluit dat mij toch even met vertwijfeling achterlaat. Nee toch, het zal toch niet? Een onderwijsmens in hart en nieren die zich de mond laat snoeren door….? Iemand die niet bang is om misstanden aan de kaak te stellen of juist een bijdrage aan het debat te leveren. En natuurlijk ben ik het niet met alles eens maar het is in ieder geval iemand die haar ‘kop boven het maaiveld durft uit te steken’ en op een eerlijke manier durft te discussiëren. Zichtbaar en met respect voor anderen. En dit is niet de eerste. Er gingen haar al velen voor. Sommigen verdwijnen tijdelijk van Twitter, anderen geven er voorgoed de brui aan.
Ik ga me niet bezig houden met de schuldvraag, ga geen mensen in de beklaagdenbank zetten maar wil wel graag even mijn ‘ei’ kwijt.
Ik snap werkelijk niet dat mensen die zich dagelijks met onderwijs bezighouden, nadenken over beleid, werken met kinderen, onze jeugd begeleiden, doceren aan de mensen van de toekomst, zich tot zo’n niveau kunnen verlagen. Mensen op de hak nemen, door het slijk halen door spellingsfouten het internet op te slingeren, te stalken, zwart maken en wat al niet meer.
Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn. We hoeven geen eenheidsworst te worden en allemaal de zelfde visie op onderwijs te hebben. We hoeven niet allemaal onderwijstechnologie met dezelfde frequentie of op dezelfde manier in te zetten.
We hoeven elkaar niet te overtuigen van ons gelijk maar we moeten wel omgaan met verschillen, met verschillende meningen, met een veranderende samenleving, met voortschrijdende inzichten op het gebied van leren. We zullen nooit allemaal op het zelfde antwoord uitkomen, dezelfde oplossing als ‘goed, beter, best’ beschouwen.
Maar……
Juist zij, die een voorbeeld zouden moeten zijn voor onze jeugd. Die de volwassenen van de toekomst moeten begeleiden om te gaan met sociale media.
Juist zij, die dagelijks te maken hebben met de afnemende tolerantie in een wereld waar geweld, oorlog en armoede heerst.
Juist zij, die gevolgen van vastgelopen onderhandelingen, afwijkende politieke meningen dagelijks in hun werkpraktijk en klassen ervaren.
Juist zij hebben een een voorbeeldfunctie, moeten de verbinding opzoeken en elkaar met respect behandelen.
Juist zij zullen de volwassenen van de toekomst moeten leren om van perspectief te wisselen en vraagstukken vanuit meerdere kanten te bekijken.
Juist zij zouden elkaar moeten bevragen, leren begrijpen en samen moeten zoeken naar oplossingen.
Juist zij zouden als geen ander moeten weten weten dat er verscheidenheid is en dat er misschien wel niet één maar meerdere wegen zijn.
Juist zij zouden empathie moeten hebben voor de ander, anders denkenden, anders lerenden en anders levenden in een wereld waar dit steeds verder naar de achtergrond lijkt te verdwijnen.
Als zij, nee als wij ons al niet eens kunnen ‘gedragen’ op het internet, gooi dan ook al die lessen mediawijsheid, cursussen veilig internetten en alle pestprotocollen maar meteen in de prullenmand. Kinderen en jongeren leren heel veel van wat ze ons als volwassenen zien doen en zien posten op de Sociale media.
Juist zij!!
Karin Donkers
Edublogger / Bloggerscollectief / Onderwijswijf