Mag Pieter even
Groep 5, maar een houding als van een door de wol geverfde puber. Quasi nonchalant kijkend, maar met rode blossen op zijn wangen. Het is maandag na de krokusvakantie en Pieter is niet aan het werk te krijgen.
“Karin, mag Pieter even bij jou zitten om zijn werk af te maken.” Ik keek op van mijn computer en zag Pieter met zijn rekenboek in zijn handen en zijn lineaal onder zijn arm, mijn kantoor binnen komen.
“Ja, hoor” en ik ging weer door met mijn formatieberekeningen in mijn excel spreadsheet. Pieter kwam wel vaker want snel afgeleid als hij was, was dat vaak de enige mogelijkheid om hem aan het werk te krijgen. Voor je het wist was je dan in een genoeglijk gesprek met hem gewisseld en vergat je dat hij niet bij je op kantoor zat omdat hij zo goed ‘gewerkt’ had.
Gedeelde zorg
Er waren inmiddels veel gesprekken met de moeder van Pieter geweest en we deelden de zorg dat we te maken hadden met een hele intelligente jongen, waar absoluut niet uit kwam wat er in zat. Hij was onrustig, aanwezig en heel snel afgeleid. Een zoektocht naar de juiste begeleiding volgde, maar elke keer kwam hetzelfde antwoord. Eerst werken aan de relatie tussen ouders, in dit geval dus exen, en dan pas ‘aandacht’ voor Pieter en zijn problemen. Steeds vaker merkten we op school wat een vechtscheiding voor negatieve gevolgen had voor kinderen. Het was vaak het hebben van doorzettingsvermogen en een hele lange adem, die er voor zorgden dat ook de kinderen de begeleiding kregen waar ze zo’n behoefte en recht op hadden.
Moe maar waarvan?
Pieter gaapte.
“Kom je eruit man?”
“Nou nee, eigenlijk niet.”
“Moeten we even samen kijken dan.”
En natuurlijk realiseerde ik me meteen dat hij tijdens de instructie van juf Maartje niet had zitten opletten maar toch kon ik het niet over mijn hart verkrijgen, om hem te laten ‘modderen’. Samen keken we naar de som die hij moeilijk vond en terwijl we hem uitrekenden, gaapte Pieter.
“Jeetje, net vakantie gehad en nog zo moe.”
“Ben je laat naar bed gegaan?”
“Nou weet je, dat valt op zich wel mee.”
“Maar ik ben bij mijn vader geweest en die woont helemaal in Friesland en wij aan het kanaal en dat is dus best ver.”
“Dat is zo, maar als je een fijn weekend heb gehad, is dat het toch wel waard?”
“Nou maar een weekend is twee dagen en ik ga alleen op zondag eens in de twee weken.”
“Was het wel gezellig?”
“Jawel hoor, we zijn naar de MC Donalds geweest en ik heb een Happy Meal gehad, ken je dat een Happy Meal?”
“Ja zeker” , zei ik, “Mijn kinderen namen dat eigenlijk alleen maar voor de speeltjes die er bij zaten.”
“Ging jij ook met je kinderen naar de MC Donalds?”
“Ben jij ook gescheiden dan?”
“Nee hoor, waarom vraag je dat?”
“Nou die dingen die doen ze alleen maar als ze gescheiden zijn.”
“Waar ging jij dan naar de MC Donalds?”, bleef Pieter doorvragen.
“Gewoon, hier in Alkmaar en jij?”
“Nou ik ging met papa helemaal in Friesland, terwijl we ook in Alkmaar konden en dat is toch veel dichterbij?”
“Ik word daar zo moe van, op en neer met je vader naar de MC Donalds in Friesland op zondag.”
“Snap jij dat nou?”
Tja, waarom eigenlijk
Ik viel stil en keek hem aan. Ik moest hem het antwoord schuldig blijven want dat snapte ik ook niet. Terwijl hij me afwachtend aankeek, schudde hij zijn hoofd en zei:”Nee, natuurlijk snap je dat niet, want jij kent mijn vader niet, alleen mijn moeder.” Hij gaapte, keek even in zijn rekenboek en dwaalde vervolgens weer af met zijn gedachten, kijkend naar een vlieg op de muur? Geen idee, zijn blik verdween in het oneindige.
“Hè, Pieter, werk nou even door dan kun je weer lekker naar de klas.”
Hij pakte zijn pen en kladblaadje en begon met de volgende som. Het duurde nog een minuut of vijf en van de rekenproblemen waar hij eerder tegenaan liep was geen sprake meer. Hij pakte zijn schrift en boek op en stopte zijn lineaal weer onder zijn oksel. Bij de deur bleef hij even stil staan “Tot volgende keer, Karin.”
Ik glimlachte en schudde mijn hoofd:” Tot volgende keer.”