Bijna 22 en 24 waren ze
Een zoon en een dochter die na een tumultueus jaar hun vader verloren aan longkanker. Geen kinderen meer maar wel in een periode van hun leven, waar dit grote verdriet eigenlijk niet op z’n plaats was. Wat was er veel gebeurd en en wat was er veel gezegd. Een jaar vol ervaringen en voor ieder wat wils. Maar zeker geen ‘achtbaan van ups en downs’. Meer een snelle afdaling in een ‘verkeerd’ skigebied.
Vanaf het moment dat we hoorden dat Ted ziek was, kwam er geen goed nieuws meer. Konden we ons niet optrekken aan geslaagde behandelingen of hoop putten uit goede testresultaten. We konden er alleen met z’n vieren voor zorgen dat we het leven van Ted goed zouden afsluiten. We zouden hem steunen door dik en dun en allemaal op onze eigen manier.
Alle behandelingen die er mogelijk waren, hoe experimenteel dan ook, werden aangegrepen maar steeds met de voetnoot:
“Ik wil het, ik doe het, ik beslis wanneer het klaar is want ik hou zelf de regie.”
Wijze les?
Hij had dit zijn kinderen ook altijd meegegeven. Een soort wijze les die ze toentertijd zeker niet op waarde wisten in te schatten. Dat zijn nu eenmaal niet de uitspraken die je als puber wil horen. Hij had daar een handje van.
“Niet geschoten is altijd mis.”
“We hebben meer vrouwen dan kerken.”
“Niet elk schip dat te water gaat zinkt.”
Het waren wel uitspraken die in hun leven na een verbroken relatie, een ‘mislukt’ bezoek aan een psycholoog, een verkeerde keuze voor een vervolgopleiding, een experiment met drugs en huilbuien als het weer eens anders was gegaan dan ze wilden, regelmatig uitgesproken werden. Oubollig, vond ik ze maar ze bevatten wel, en zeker op dat moment, een kern van waarheid.
Het is tijd
En nu zaten ze naast het bed van hun vader, die de regie nam en besloten had dat het klaar was. Klaar met de behandelingen, klaar met de ondraaglijke pijn en klaar met het leven. Wat had deze man gestreden en wat er lichamelijk weinig over van de man met wie ik al 27 jaar het leven deelde en liefhad met elke vezel in mijn lijf.
Vol vertrouwen was hij naar mij en de kinderen. We zouden het gaan redden, we zouden verder gaan met ons leven. We hadden het hem meerdere keren moeten beloven. En wij wisten dat hij gelijk had, dat het niet makkelijk zou zijn maar dat we het konden en zouden doen. Dit vertrouwen had hij ook nodig om de moeilijkste beslissing van zijn leven te nemen. De dood. Zijn verzoek om euthanasie.
In het dal
Vanaf het vreselijke moment dat het doordrong dat we in het dal waren aangekomen maar wel een vreselijk verlies hadden geleden, vloeiden de tranen en werden we overmand door boosheid en intens verdriet. Waarom hij, waarom geen ‘slecht’ mens? Waarom de liefde van mijn leven, waarom onze allerliefste vader?
Vragen waarop natuurlijk geen antwoorden zouden komen en verdriet dat je natuurlijk ook geen ander toewenst.
Als in een film
De dagen die kwamen, gingen als een soort film voorbij. Af en toe stapten we er even in als hoofdrolspelers maar regelmatig waren we niet meer dan ‘decorstukken’.
De herinneringen aan de dagen die volgden zijn niet altijd even scherp maar wel de ongelofelijke kracht, verbondenheid die we als drietal voelden.
We huilden, lachten en hadden veel gesprekken. Dat was niet anders geworden, dat hadden we altijd al gedaan maar nu met drieën i.p.v. met z’n vieren.
Ik was het nu die herhaaldelijk een wijze ‘les’ had voor ons drieën.
“Laten we een ding goed onthouden. We zijn allemaal anders en hebben allemaal pijn en verdriet. Onze eigen herinneringen en onze eigen manier om hier mee om te gaan. Laten we alledrie proberen om dat ook te accepteren van elkaar. Elkaar te steunen en te respecteren dat we het anders doen. Dat is volgens mij de enige manier om het als ‘drietal’ te redden. Laat je in ieder geval nooit vertellen hoe je moet rouwen. Je hebt zelf de regie.”
En nu dan
We zijn nu 4 jaar verder en ik zit met mijn zoon aan tafel. Lange gesprekken over van alles en nog wat. Hij leest mijn blogs en stiekem leest hij die ook om te weten of het over hem en zijn zus zou kunnen gaan. Wat tot op heden niet het geval was.
Hij hoort mij vaak zuchten over het feit dat er zoveel leed is bij jonge kinderen door vechtscheidingen. Het houdt me bezig de afgelopen tijd. Niet voor mezelf maar met alle problematiek die er op school bij kwam kijken in de vorm van gesprekken met leerlingen, troost, AMK meldingen etc. Het was soms zoveel.
“Wij hebben ook best veel meegemaakt” zegt hij dan en even is het stil.
Plotseling slaakte hij een zucht en zegt: “Weet je ik heb mijn vader beter en langer gekend dan de meeste kinderen waar jij het altijd over hebt. En het mooie is, ik heb alleen maar goede herinneringen aan mijn vader en aan jullie als mijn ouders. Mooi is dat eigenlijk. We praten dagelijks over hem.”
En ik wist dat het goed zat, dat wij in staat waren geweest om het ieder op onze eigen manier te doen. Dat we ons konden voeden met herinneringen en dat we inderdaad de kracht hadden om verder te gaan met het leven. Een leven met, maar zonder Ted.
Karin Donkers
Moeder van Melanie en Jasper
Weduwe van Ted Donkers
(overleden 5-5-2010)
en
Schoolleider op een school
voor OntwikkelingsGericht Onderwijs
Jeetje, wat een mooi stuk weer.
Zo mooi als je kinderen kunnen zeggen dat ze alleen in liefde terugdenken aan hun vader. Voor mij als moeder en weduwe geldt dat ook en daar ben ik dankbaar voor. Ondanks al het verdriet dat er ook was. Bedankt voor je mooie blog.
Liefde overwint alles ……
Kus voor Karin
Een zachte