Spijt
Nou dat niet. Maar ik had niet kunnen vermoeden dat mijn frustratie in een geplaatste tweet blijkbaar zo groot zou worden uitgemeten op Twitter. Mensen die mij kennen in ‘real life’ en op twitter weten dat ik niet op de man speel. En toch gebeurde het me. Ik werd geconfronteerd met iemand die me blokkeerde terwijl ik hem niet volgde. Hij volgde mij niet en ik heb hem nooit enig commentaar gegeven. Ik plaatste een tweet die vervolgens door velen werd gelezen en van commentaar werd voorzien.
Oké niet verstandig. Ik was echt verontwaardigd. Ik ben gewend dat iedereen een mening mag hebben, zolang het op een respectvolle manier gebeurt. Deze mening mag je uitdragen en erover van gedachten wisselen. Hier was er niet eens sprake van enige interactie en ik begreep dit echt niet.
Ruimte
Ik ben die uitwisseling ook gewend binnen mijn eigen bestuur waar ruimte is voor verschillende meningen en onderwijsconcepten. We hebben Montessori, Jenaplan, traditioneel, ontwikkelingsgericht, speciaal, methodisch en vakoverstijgend onderwijs. Allemaal onder de paraplu van het openbaar onderwijs. We denken dus verschillend over de weg die naar goed leren en ontwikkelen leidt. De weg naar optimale kansen voor elk kind en we vinden keuzevrijheid voor ouders, die een geschikte school voor hun kind zoeken, een groot goed. Ook daar worden stevige discussies gevoerd maar altijd vergezeld door nieuwsgierigheid en elkaar bevragen.
Verschillen
Vanuit die achtergrond ben ik benieuwd naar ontwikkelingen, vernieuwingen en meningen over onderwijs of naar scholen die met een ander concept werken of gaan werken. De ene visie op onderwijs en leren is misschien wat romantischer dan de andere. Zeker als een visie of concept volledig op de uitkomsten van wetenschappelijk onderzoek is gebaseerd. We weten echter dat ook wetenschappers elkaar regelmatig tegenspreken en er altijd weer mensen zullen zijn die gevonden uitkomsten anders of opnieuw interpreteren. Maar mensen zijn verschillend en kinderen dus ook. Wat bij de een werkt werkt bij de ander niet en in geen enkele groep zijn altijd de optimale omstandigheden die nodig zijn om een zo’n goed mogelijk resultaat te behalen. Het is en blijft mensenwerk die leren, leven en werken in een maatschappij waar van alles aan de hand is en er heel veel invloeden van buitenaf op kinderen en jongeren afkomen.
Bubbel
Ik ben van mening dat we op moeten passen voor tunnelvisie in het onderwijs en dus altijd elkaar moeten blijven bevragen zonder weggezet te worden als goed of fout onderwijs. Dit heeft namelijk tot gevolg dat schoolleiders, leerkrachten en onderwijsadviseurs afhaken, niet meer willen of durven te reageren op Twitter of Facebook. Maar het gevolg is ook dat we niet laten zien waar we trots op zijn of welke oplossingen we gevonden hebben voor maatschappelijke en onderwijs gerelateerde problemen. De kans dat je ‘kop eraf gaat’ is namelijk heel groot, terwijl Twitter voor mij juist altijd een plek was waar die ruimte wel was. Je kunt elkaar natuurlijk niet volgen of ontvolgen maar pas op dat je dan niet je eigen bubbel creëert. Een omgeving met allemaal jaknikkers en trouwe volgers die het altijd met elkaar eens zijn. De waarde van onderwijs binnen een democratie zit hem volgens mij juist in de dialoog en de verschillen. Niet in het recht van de verbaal sterkste, de populist of degene met de grootste achterban of netwerk. Maar juist in de ruimte die er is, de diversiteit, de verschillen maar ook in de wil om er samen uit te komen. Mooi onderwijs geven aan onze kinderen van nu, de volwassenen van de toekomst.
Lastig
Ik vind het dus lastig als ik geconfronteerd word met tweets met scheldwoorden die vervolgens weer snel verwijderd worden zodat alleen de ontvanger hem kan lezen. Dat er collega’s van mij per DM worden benaderd met woorden en uitlatingen die het daglicht niet velen. Dat er mensen geblokkeerd worden omdat ze een ander geluid laten horen of dat er over hen wordt gesproken zonder hen daarin te taggen. Dat er geen ruimte meer is voor de dialoog en dat ik om me heen zie en hoor dat mensen zich terugtrekken uit het onderwijsdebat. We praten te weinig met elkaar zonder oordeel en afwijzing. Ik vind dit een slecht voorbeeld voor onze leerlingen, onze jeugd en onze toekomstige volwassenen. Laten we proberen om dit anders te gaan doen en laten we stoppen met beledigen, hakken en elkaar respectloos behandelen. Het onderwijs is niet zo zwart wit als het lijkt. Ik moet de eerste school nog vinden waar volledig ontdekkend leren wordt gegeven en datzelfde geldt voor een school waar het alleen maar gaat over kennisoverdracht via directe instructie. Kom op mensen we hebben elkaar zo nodig!
Leren van en met elkaar
Leren van elkaar omdat we als mensen allemaal anders zijn, we de vrijheid hebben om andere accenten te leggen of omdat we gewoon andere dingen belangrijker vinden. En dus een andere visie hebben op onderwijs. Wat ons bindt is dat we allemaal het beste voor onze kinderen willen. We willen dat onze kinderen optimaal tot ontwikkeling komen in een veilige uitdagende leeromgeving en dat ze in de toekomst prettig kunnen leven, leren en samenwerken. Elke school moet daar ook verantwoording over afleggen. Verantwoording over de resultaten en dat zijn niet alleen leerresultaten maar ook over het welbevinden van leerlingen en het pedagogisch klimaat. Er worden tevredenheidsonderzoeken onder leerlingen, medewerkers en ouders gehouden. Allemaal kansen om te zien of je als school doet wat je denkt dat je doet en wat er verwacht mag worden, namelijk goed onderwijs geven. Je bent nooit klaar en altijd in ontwikkeling.
Laten we weer goede collega’s zijn
en een voorbeeld voor onze kinderen, onze leerlingen.
Karin Donkers
Schoolleider/kwartiermaker/leraar
Uit min hart, Karin.
We hebben elkaar nodig, in eenheid een verscheidenheid, voor de jeugd, voor de toekomst