Lieve Ted. De muur is bijna afgebroken. Alles heeft een plek en een plaats. Blijkbaar had ik de tijd nodig.

Dag Ted. Even een update van mij. Er is veel gebeurd. Van het meeste ben je inmiddels op de hoogte, als je mijn blogs volgt. Ik ben begonnen met schrijven na jouw overlijden. Dat ik blog is nieuw voor je, maar ik heb je wel de link van mijn website gestuurd. Mocht je die kwijt zijn, dan neem ik je dat niet kwalijk hoor. Ik weet inmiddels dat mooie herinneringen niet slijten. Daar is onze tijd samen het beste voorbeeld van. Onze twee kinderen leven hun leven met ups en downs en hebben allebei aardig wat overwonnen. Het zijn prachtige mensen met een eigen leven en verantwoordelijke banen. Het is en blijft ook voor hen gewoon hard werken en de momenten waarop jij het meest gemist wordt, zijn de momenten van diepe ellende en grote vreugde. Maar eigenlijk ben je er altijd. Een mens van wie zo is gehouden, wordt niet vergeten. Ik zie jou in hen en dat spreken we ook uit. Ik denk dat we heel open en gewend zijn om lief en leed te delen met elkaar. We halen herinneringen op en je komt nog regelmatig in onze gesprekken voor.
We hebben dat en elkaar nodig, nog steeds.

Her is inmiddels 12 jaar geleden, dat we afscheid namen. Ik kan nu een opsomming gaan geven van alles wat er de afgelopen jaren is veranderd, maar dat ga ik niet doen. Het is teveel. Maar ik weet dat je het belangrijk vindt om te weten hoe het met mij gaat. Dat was immers je grootste zorg toen je afscheid nam van het leven. Ik heb de eerste jaren heel hard geroepen: ”We doen het goed samen!” Ik realiseer me nu dat dat roepen nodig was om te overleven. Dat is gelukt, maar er zijn momenten geweest dat ik natuurlijk wist dat het een leugen was. Weliswaar één om bestwil, maar het blijft een leugen. Er zijn wel degelijk hele verdrietige en zware tijden geweest. Zeker de eerste jaren. Niet alleen voor mij, maar ook voor de kinderen. Perioden waar ik moeilijk thuis kon zijn en op de vlucht was voor mijn verdriet. Als onze kinderen ziek waren, pijn hadden of je zo vreselijk misten, heb ik je vervloekt, maar ook zo nodig gehad. Ik voelde me in de steek gelaten en alles alleen beleven en besluiten, zorgde voor stress en eenzaamheid. We hebben het gerooid, de kinderen en ik, en we zijn er best oké uitgekomen.

Maar ik blijk de afgelopen jaren ook een muur om me heen te hebben opgetrokken. Iedereen die dichtbij wilde komen, stuitte daarop. Het lijkt misschien alsof ik dat bewust heb gedaan, niets is minder waar. Het was mijn manier en het was mijn tijd die ik nodig had om te helen. Ik was niet klaar voor gevoelens en geluk. Maar hoe is het nu dan, 12 jaar later? Het verdriet en gemis hebben een plek gevonden. Ik vind mezelf prettig gezelschap en er is ook weer ruimte om liefde toe te laten. Ik woon nog steeds op dezelfde plek, waar onze kinderen zijn opgegroeid en we jou hebben moeten loslaten. Er kleven geen nare herinneringen aan dit huis. Sterker nog, er worden hier weer nieuwe herinneringen gemaakt. Er klinkt muziek door de SONOS speaker, een prachtig cadeau voor mijn 60^ste verjaardag, maar ook gitaarmuziek en er wordt gezongen. Er wordt veel gepraat en gelachen. Er staat een foto van mij op de kast met iemand die wel door die muur heeft weten te breken. Iemand die volkomen anders is dan jij was, maar waar ik ook volledig mezelf bij kan zijn. Geen taboes, geen onbesproken onderwerpen, maar net als ik een rugzak gevuld met alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd. Twee mensen die heden en verleden, uit twee levens, proberen in elkaar te vlechten. Maar ze zijn happy met elkaar.

Lieve Ted. Voor het eerst dit jaar zal ik niet bij je graf staan. Geen plantjes neerzetten op 5 mei. En vervolgens lunchen met onze kinderen. Zij zijn ‘gewoon’ aan het werk en ik ben op vakantie met mijn nieuwe partner. Hoewel ik dacht dat ik me daar heel erg schuldig over zou voelen, is dat niet zo. Ik weet immers dat jij altijd hebt gezegd: “Je bent nog zo jong, je hebt zoveel liefde te geven. We zitten in elkaars hart en dat neemt niemand ons af.” Dat is zo. Jij blijft mijn Ted en de vader van mijn twee prachtige kinderen. Ik weet dat je het me zo ontzettend gunt om weer gelukkig te zijn. Om weer samen met een man te leven. Het gaat goed met me. Ik ben weer vol plannen en voel me soms net een jong verliefd meisje. Zo blij dat het weer kan. Dat ik het weer kan voelen en dit mezelf gun. Dat ik het aandurf om weer samen te gaan wonen.
De muur is bijna afgebroken. Alles heeft een plek en een plaats. Blijkbaar had ik de tijd nodig.

In memoriam

Ted Donkers 21-06-1950 – 05-05-2010

Karin Donkers