De wekker staat om 6.15 uur, maar ik ben om 5.45 uur klaar wakker. Even douchen, tasje inpakken en broodje eten. Een laatste blik op de hard plastisch Coronatest. Negatief, dus gaan. Om 7.30 uur trek ik de voordeur achter me dicht, stap ik in de auto en stel mijn routeplanner in. Iphone gekoppeld, Spotify aan en dropje in mijn mond. Ik plaats een laatste tweet en zie dat er een aantal mensen net als ik met vertrekken bezig zijn. Allemaal richting dezelfde plaats in Nederland.
Toch gaaf, bedenk ik me. Dat de plek waar ik mijn laatste actie voor vertrek deed, ook de plek is waar deze mensen elkaar van kennen. Twitter dus. We zijn vandaag met z’n dertienen. Het hadden er meer moeten zijn. Maar er zijn wat afberichten, ingegeven door ‘lief en leed’. Nodig zijn bij eigen familie. Onderwijs en vrouw zijn, is dat wat ze bindt. Verder zijn het allemaal mensen die bloggen of geblogd hebben, maar in ieder geval niet te beroerd zijn om een ander een kijkje te geven in hun leven. Twitter is voor hen geen riool, maar een plek van ontmoeten, samen ervaringen uitwisselen en leren. Dit is ook de reden dat het lijkt alsof we weinig missen en veel weten van elkaar. Natuurlijk is dit een klein tipje, maar hoogte- en dieptepunten kennen we en dan leven we met elkaar mee. Normaliter komen deze wijven één keer per jaar bij elkaar, maar Corona gooide roet in het eten. Het bleef bij online bijeenkomsten en meelezen op sociale media.
Eén van de vrouwen heeft de afgelopen jaren flink moeten incasseren. Overziet even niet het vele werk dat gedaan moet worden in en om haar huis. De tijd voor een Onderwijswijvenbijeenkomst is aangebroken en een onderwijswijf oppert in de DM of het niet een goed idee is om een handje te gaan helpen. Er wordt onmiddellijk positief gereageerd. Nog even gepolst of ‘het’ onderwijswijf dit zelf wel ziet zitten, maar daar een zucht van verlichting. De missie is duidelijk, vele handen maken licht werk. De bestemming ook. We hebben er zin in. Zin om elkaar weer te zien en om een handje te helpen.
Er is een lijst gedeeld en de vrouwen hebben een app-groep waar ze hun voorkeuren delen. Voor werkzaamheden en voor hetgeen ze aan eten mee gaan nemen. De lekkernijen worden gedeeld en de klussen verdeeld. Ik heb ook twee keer een duimpje geplaatst, dus bijdrage geleverd. Ik heb me er met de op het laatste nippertje gehaalde HEMA worsten wel erg makkelijk afgemaakt. Geen voorkeur voor werkzaamheden zolang het maar buiten, niet hoog en geestdodend zou zijn. Teveel sociale bijeenkomst binnen één week zijn dodelijk voor me en het waren er veel afgelopen week.
De stilte op de weg is lekker, de Afsluitdijk met het IJsselmeer ligt er zonnig bij en het voelt bijna als alleen naar een vakantiebestemming rijden. Het is kwart voor tien als ik de openstaande deur binnenstap en roep:”Goed volk hier, stapt nu binnen.” Uit de tuin komen de eerste bekenden en de gastvrouw me tegemoet. Blij omhelzen we elkaar, fijn om weer huid en lichamen te voelen anders dan van mijn vriend en kinderen. Niet om woorden verlegen wordt er meteen aangevangen met vragen stellen en levens delen. “Oh joh echt waar, hoe dan, en nu, wat een verandering.” Er is verbazing, liefdevolle uitwisseling, zorg naar elkaar maar wat echt opvalt is de openheid. Ik realiseer me dat mijn eigen kennissen minder durven te vragen dan deze vrouwen en dat voelt prima. Openhartig vertel ik, vertellen zij. Langzaam druppelen de andere ook binnen en de koffie met scones, marmelade en cottages cheese vinden goede aftrek. De gastvrouw is even wat emotioneel en ontvangt wat onwennig alle vrouwen.
Ergens in de tuin staat een man te werken. De beste vriend en hij geeft het goede voorbeeld. Heerlijk om zo’n man te hebben binnen je vriendenkring. Zo iemand die je door dik en dun steunt en je helpt met de vele praktische zaken die er op je pad komen. Tijd om uit de tuinstoelen te komen. Schoenen worden gewisseld, truitjes uitgetrokken of verruild en handschoenen aangetrokken. De man geeft instructies en helpt iedereen in de tuin op weg. Ik confisqueer de versnipperaar. Het bukken, het trekken, het duwen en het geluid is bijna therapeutisch te noemen. Eerst alleen, later met een ander wijf, maar ontspannen en prettig zo in de zon. Zo volgen er door de dag heen meerdere activiteiten met wisselende vrouwen. Verschillende gesprekken waar je je rol als verteller, vrager of luisteraars aardig af kunt wisselen. De grootse gemene deler is het lichamelijke werk, de gulle lach en de dialoog. We hebben het fijn samen. Het voelt echt ontspannen en goed.
Een moment van echt ontroering volgt als de gastvrouw tijdens de ingelaste pauze binnenkomt met voor iedereen een tasje met inhoud. “Het tasje is persoonlijk samengesteld met meuk, met herinnering, met liefde voor…” zegt de gastvrouw. Ik mag het eerste exemplaar ontvangen. “Ik heb onze herinnering aan Texel erin gedaan en met deze inhoud gun ik je alle geluk van de wereld.” We omhelzen elkaar en ik voel tranen branden. Wat ben je een mooi mens, als er ondanks je eigen verdriet nog ruimte is voor aandacht aan anderen. Wat is het fijn om te weten dat ondanks het verlies aan van je geliefde zo’n gun factor is voor de ander. Ik ben er stil van en zak al snel weer terug in mijn stoel. Ik kijk en luister hoe de tasjes worden uitgewisseld en zie de gezichten stralen. Een fles wijn uit de wijncollectie van haar overleden echtgenoot, een kleinzeemeermin van de tuintafel op Texel bij haar onlangs overleden moeder en 5 prachtige Boeddha’s. Dingen die stuk voor stuk betekenis hebben voor haar en voor mij.
Het is drie uur als we allemaal inzakken en de laatste kar met tuinafval naar de stort wordt gereden. De eerste wijven vertrekken en de andere vrouwen praten over van alles en nog wat. We zijn voldaan en tevreden en ook de gastvrouw slaakt een kreet van verlichting . De laatste aanhanger wordt weggereden en geleegd en de laatste twee sluiten aan en zakken in. Opnieuw gaan we weer snel de diepte in. Dood en overlijden, verwerking en afhandeling, verdriet en toekomst, maar ook werk en relaties.
Ik pak zo’n half uur later mijn spulletjes. Maar eerst wordt er een datum geprikt voor een andere al zolang uitgesteld samenzijn en er wordt uitgesproken dat we elkaar weer snel zullen treffen. Wat een waardevolle dag. Wat een mooie verschillende mensen. Als ik van Drenthe naar Rotterdam rijd, bedenk ik me dat vrienden op afstand soms ook best veel kunnen betekenen. Daar is vandaag een voorbeeld van. Een wijze les om niet te vergeten. Net als die van hulp vragen en hulp bieden. We zijn alleen alleen als we niemand toelaten of vragen.
Bedankt meiden voor de mooie dag, het initiatief van Edith en de misschien wat verdrietige aanleiding maar oh zo waardevolle hulpvraag Karin W.
Xx Karin
Hartjes
Wat ongelooflijk mooi verwoord van wat we delen Karin. Hartjes voor jou voor het woorden geven aan
Prachtig beschreven hoe wij deze dag met elkaar beleefd hebben.
Ik was er helemaal blij van ook toen ik thuiskwam gisteravond. Zowel moe als zeer voldaan. En echt het gevoel iets betekend te hebben! Xxx
Hier wordt ik even stil van. Fantastisch.
Het was een topdag in alle opzichten. mooi blog
Mooi beschreven Karin! En wat was het fijn om deze klussen samen aan te pakken.
Vrienden zijn goud.
Prachtig dat jullie dit doen, mooi zo’n wijvengroep. Dit kan Twitter dus ook voortbrengen. Gun jullie nog heel veel ontmoetingen.
Echt….pas vandaag krabbelde ik weer een beetje op. Ik kon geen woorden vinden, mijn emoties niet benoemen en was alleen maar onbeschrijfelijk dankbaar!
Mijn verslag staat hier https://zijlijner.nl/leeg-hoofd/