Afgelopen donderdag verschenen er tweets met daarin een terugblik naar de eerste tweets die men ooit verstuurde. Totaal oninteressant en ik voelde eigenlijk geen enkele behoefte om de links aan te klikken en te kijken naar wat de eerste tweets waren van verschillende mensen in mijn Timeline. Totdat er om 21.41 uur een melding binnen kwam van Twitter over een tweet waar mijn naam @kardonsch in genoemd werd. Een verzameling van en aantal eerste tweets bij elkaar van Onderwijswijven waaronder ook die van mij.
“Mijn god waar gaat dit over” was de tekst van mijn eerste tweet.
En natuurlijk kon ik me de eerste tweet helemaal niet herinneren, maar wel de scepsis die ik voelde bij het verzenden hiervan in 2010, nu inmiddels bijna 4 jaar geleden. Helemaal niets had ik met Social Media maar ik was wel nieuwsgierig en dat bracht me ook bij Twitter.
Terwijl ik op mijn Ipad keek en de reacties las van anderen, realiseerde ik me dat ik Twitter op mijn eerste Ipad had geïnstalleerd en ook het eerste bericht had geplaatst.
Een nu op donderdagavond was ik even helemaal klaar met de dag en ook een beetje met mijn beroep van schoolleider, na een week van veel gewauwel, gebabbel en intense gesprekken. Maar te veel en ik had geleerd van mijn moeder dat overal waar te voor stond niet goed was.
Nou zo’n week dus.
Wat had die eerste tweet me eigenlijk gebracht? Terugdenkend realiseerde ik me plotseling dat dat best veel was.
Een dagelijkse update van het onderwijsnieuws en daarmee meteen de ergernis dat naaste collega’s daar niet van op de hoogte waren. Ik startte immers geen dag zonder even te surfen over het internet met de zoektermen die binnen mijn interessegebieden lagen; onderwijs, scholen, leraar, schoolleider, leiderschap, kinderen, ADHD, autisme enz.
De uitnodiging van Karin Winters en Edith van Montfort om te gaan bloggen op Onderwijswijven
een bloggerscollectief door vrouwen over alles wat met onderwijs te maken had. Inmiddels zijn daar ook vele blogs op gepubliceerd.
Het opstarten van een eigen blog onder de naam die identiek is aan mijn Twitternaam Kardonsch .Een plek om te reflecteren en mijn gedachten die vrije loop te laten.
Een uitdaging van David van der Kooy om een stuk te schrijven over Creatief denken ‘Leren door te doen’ en een overdenking als reactie op een tweet ‘mijn belangrijkste uitvinding’ dat geplaatst werd in de nieuwsbrief en op de website. Het artikel ‘The Box’ zal tevens een plekje krijgen in het boek dat David van der Kooy, na ‘Het groot vindingrijkboek’, zal uitgeven.
Een mail van Rob van der Poel van Het kind met de vraag of ik met mijn blogs ook een plekje voor een groter publiek wilde. Inmiddels zijn op de mooiste website van het onderwijs al meerdere blogs gepubliceerd, iets waar ik echt trots op ben.
Heel veel contacten die soms ook uitmondden in ontmoetingen in real life. Als klap op de vuurpijl was dat wel de ontmoeting met Arnold Jonk hoofdinspecteur Onderwijinspectie. Op uitnodiging en gearrangeerd door Edith van Montfort @bossoss.
Verschillende mooie avonden in De Balie over ‘Onderwijs van morgen’. Voor mijn Twittergebruik was ik van het bestaan niet eens op de hoogte. Ik mocht daar ondermeer luisteren naar Ger Biesta en Luc Stevens, mensen die in het dagelijkse werken binnen mijn school toch echte voorbeelden waren en zijn.
Een verzoek om een fotoreportage te maken van leerlingen in onze bovenbouw rondom een artikel over de ‘Inspiratiekalender van de VOSS/ABB. De foto’s zijn daarnaast ook gebruikt op de cover van het magazine voor het Openbaar Onderwijs
Prachtige Onderwijsavonden georganiseerd door Het Kind met als gasten ondermeer; Monique Volman, Luc Stevens, Ger Biesta en Kanamori. Volledig gegrepen door de film van laatst genoemde Children full of Life
Een uitnodiging voor een gesprek over het Schoolleidersregister PO door de directeur
van datzelfde register Marja Creemers waarna ik ook een blog schreef. Een interessante ochtend die mij nog niet kon bewegen om mij te registreren maar wel een mooi doorkijkje gaf over hoe schoolleiders over hun eigen beroep denken.
Een antwoord op vele vragen, meedenken met elkaar, het toesturen van aan onderwijs gerelateerde ‘stukken’ door collega schoolleiders of bestuurders, woorden van steun als ik er even doorheen zat of felicitaties met een bereikt doel of afgeronde scholing.
Inmiddels hebben we op school in alle groepen Twitter en enthousiaste ouders, leerlingen en collega’s hierover. Een Facebook pagina en een Facebook pagina waar oud-leerlingen elkaar vinden en dit zal leiden tot een reünie voor ons 25 jarige bestaan.
Twitter bracht me veel en kostte me ook veel. Met name tijd. Maar dat is een keuze die ik zelf maakte. Ik heb de afgelopen jaren veel geleerd en veel ontdekt over het onderwijs, maar ook over mezelf.
Ik vind ‘De kracht van Twitter’ geen dooddoener maar een understatement.