De finale, vandaag, na een week #synchroonkijken. Elke ochtend een opdracht in je mailbox, die werd verzorgd door Else Kramer.
En toen ik vanochtend de laatste foto op Twitter en Facebook zette, realiseerde ik me dat dat het dus is.
Anders kijken naar gewone dingen. Anders kijken naar vanzelfsprekendheden. Over je eigen grenzen heen kijken en tegelijk ook mee mogen genieten van 2000 anderen die met dezelfde opdracht bezig zijn.
Geen idee wanneer een onderzoek of opdracht representatief is, maar duidelijk is wel geworden dat koffie voor heel veel mensen een waardevol ingrediënt is. Het onderwerp van de laatste opdracht. Maar daarnaast ook heel veel andere overeenkomsten en verschillen.
Ervaren dat een opdracht/boodschap bij ieder mens anders binnenkomt en dus ook anders wordt uitgelegd. Een ieder vanuit haar/zijn eigen perspectief en achtergrond. Dat is dus wat er aan de hand is, ook in het onderwijs. Vraag aan een willekeurig iemand waar toe onderwijs dient en leidt en je zult veel verschillende antwoorden krijgen. We zitten immers vast in onze eigen denksystemen, antwoorden en handelen vanuit onze eigen achtergrond en verleden. De een druk bezig met onderwijs zo controleerbaar en meetbaar mogelijk te maken en de ander op zoek naar mogelijkheden om zich hiervan te onttrekken, gewoon omdat we allemaal anders zijn en allemaal anders denken.
Als bewijsmateriaal halen we er ‘ritsen’ ‘gogen’ bij die in willekeurige volgorde aantonen, dat wat de ander zegt minder ‘grond’ heeft als in eerste instantie wordt beweerd. Maar ook hier voelt de een meteen de verwantschap, terwijl een ander zijn schouders ophaalt en verder gaat met wat in zijn/haar ogen mooi onderwijs is.
En toch is het goed om te zien, te voelen en te lezen wat er voor mogelijkheden zijn. Dingen waar jezelf niet aan hebt gedacht.
Ik denk dat het een goede opdracht zou zijn voor beleidsmakers op het gebied van onderwijs. Gewoon om te ervaren dat er geen eenduidige antwoorden zijn op complexe vragen. Er is niet een weg die naar Rome leidt. Er is niet een school de beste en ook niet de slechtste. Wat voor de ene leerling goed is, is voor de andere leerling een obstakel.
Na een week #anderskijken naar onderwijs kan het volgens mij niet anders dan dat men tot de conclusie moet komen dat het enige goede antwoord niet bestaat.
Dat er dus juist gekozen moet te worden voor keuzevrijheid van ouders/leerlingen en bestaansrecht van verschillende onderwijsconcepten.
Dat het onmogelijk is om alles te willen Benchmarken, te meten, te vergelijken, te controleren en te weten.
Gewoon omdat we allemaal anders zijn, het anders zien, andere prioriteiten hebben en voor een ieder andere dingen belangrijk zijn.
Karin Donkers schoolleider op een
school voor OntwikkelingsGericht Onderwijs
Twitter; @kardonsch