De afgelopen week mocht ik de stille getuige zijn van een vakantie van een familie die bestond uit een vader, een moeder en zes kinderen in de leeftijd van 8 tot 12 jaar. Drie hoogblonde kinderen en drie bruinharigen. Een beetje rekenaar merkt meteen op dat dit een toch enigszins unieke leeftijdsopbouw is. Hoewel rekenen echt niet mijn sterkste kant is, kwam ik al snel tot de conclusie dat dit een samengesteld gezin zou moeten zijn. Hoe vaker ik het gezin in actie zag, hoe meer ik in de gaten kreeg welke kinderen er bij de een en bij de ander hoorde. Ik realiseer me dat dit een beetje oneerbiedig klinkt maar zo bedoel ik het zeker niet. Naast enige ergernis over de luide stemmen in het te kleine zwembad en de ‘ruimte’ die zo’n grote familie overal waar ze komt inneemt, is er wel degelijk veel respect. Mijn reisgenootje en ik hebben meermaals tegen elkaar gezegd:”Ik geeft het je te doen.”
Thuis gekomen kijk ik terug op mijn vakantie en daar komt in mijn beleving ook dit gezin ‘langs’. Al snel wordt me duidelijk wat ik nou eigenlijk zo ‘mooi’ vond aan dit achttal. Ik denk dat mijn respect met name zit in de manier waarop de ouders omgingen met de natuurlijk voorkomende conflicten en het oplossen hiervan. Kleine meningsverschillen, correcties qua gedrag en omgangsvormen met elkaar en met de gasten van het hotel.
Deze ouders hadden er de gewoonte van gemaakt dat zij elkaars kinderen corrigeerden en ook al waren ze het misschien niet altijd met elkaar eens over de manier waarop. Ze spraken elkaar hier niet over aan waar de kinderen bij waren. Ik vind dit best bijzonder want het is klip en klaar dat er grote verschillen in omgang en opvoeding zijn, die tot grote conflicten tussen de afzonderlijke kinderen alsmede hun ouders zouden kunnen leiden.
Het is immers algemeen bekend dat er tijdens vakanties aardig wat echtelijke ruzies ontstaan en dat die ook heel vaak over opvoeding gaan. Hoe moeilijk en intensief is het dan niet om met twee gezinnen, die misschien niet eens dagelijks in elkaars nabijheid waren, nu met elkaar op vakantie te zijn. Naast deze twee ouders zijn dan ook hoogstwaarschijnlijk ook nog eens twee ontbrekende ouders, die nu niet mee waren. Best een uitdaging dus, niet in de eerste plaats voor de ouders maar zeker ook voor de kinderen onderling. Dit vraagt van iedereen een enorme aanpassing en zal in veel situaties tot aardig wat spanningen en frustraties leiden.
Aan het einde van de dag, als de kinderen klaar waren met springen, schreeuwen en duiken in het zwembad en samen op de hotelkamer of het terras een spelletjes zaten te doen in twee of drie groepjes, pakten pa en ma hun te goedkope luchtbedjes. Op zich elke keer weer een wat lachwekkend tafereel van op het luchtbed willen kruipen en er vervolgens weer afglijden. Balans houden echt wel een dingetje, letterlijk en figuurlijk maar daar dreven pa en ma gemoedelijk naast elkaar en werd er op een zachte toon de dag doorgenomen. Voor mij was dat vaak het moment van afkoelen na een stranddag en voor het weer in de kleren gaan voor het avondeten. Een moment waarop ik dan, in eerste instantie ongewild, de stille getuige was van dit zwembadonderonsje.
Wat waren de ergernissen, wat waren de reacties op elkaars optreden tegen de kinderen en wat waren de handelingsadviezen wat betreft de omgang en aanspreektoon m.b.t. elkaars en eigen kinderen. Op een rustige toon wordt er met elkaar gesproken en worden er afspraken gemaakt voor de volgende dag. Dit ging natuurlijk soms met best wat emotie maar er was duidelijk dialoog en ruimte voor elkaars wensen en ‘fouten’. Als je al van fouten kunt spreken. Het anders doen.
Al met al hard werken voor deze ouders, voor deze kinderen. Maar allen met een duidelijke wil er iets goeds van te maken. Mooi!
Karin Donkers
Kwartiermaker, schoolleider, leraar