Even zitten en de dag in gedachten doornemen. Wat is er weer veel gezegd en wat heb ik weer over een veel dingen een mening moeten hebben.
Ik kijk om me heen en zie de ontbijtbordjes nog op de aanrecht staan. Ze zullen er morgen ook nog staan, hoewel het een kleine moeite is om ze in de vaatwasser te zetten.
Het lijkt een energieverslindende bezigheid en dus waag ik me er niet aan.
Kun je teveel informatie krijgen op een dag?
Hoe merk je dit dan?
Of is het zomaar over, als een elastiekje dat plotseling knapt?
Is er een limiet aan omschakelen?
Hoe vaak kun je je aanpassen aan de situatie?
Wat is er veel nodig om je weer te kunnen focussen.
En dan thuis komen en opnieuw de dag doornemen, alles opnieuw beleven. Soms genieten van de stilte om me heen, maar ook dikwijls de pijn voelen van de snijdende eenzaamheid.
Zorgen om wat er van de ander moet worden. Een steeds terugkerende poging om me in de ander te verplaatsen en te reflecteren op mijn eigen handelen.
En zo’n verschrikkelijke zin om heel hard te gillen, de ander wakker te schudden.
Zie je dan niet wat dit kind nodig heeft?
Wat maakt dat de ander dit niet aanvoelt, geen actie onderneemt?
Een hopeloos gevoel van machteloosheid wordt afgewisseld door boosheid en onbegrip. Wat is er veel mis in Nederland. Wat vallen er veel mensen tussen wal en schip.
De traagheid van instanties irriteert me steeds meer en de muren van weerstand lijken steeds dikker te worden.
Wat stellen sommige ouders toch, in mijn ogen, de verkeerde prioriteiten.
Hoe komt dat de kinderen zo vaak op een tweede of derde plek komen?
Het zijn vragen waar ik geen antwoord op ga krijgen en die ik ook maar niet meer moet stellen. Gewoon je best blijven doen en wel het kind op nummer een blijven zetten.
Als je dan ‘s avonds voor de spiegel staat en je jezelf aankijkt, moet je ook zonder terughoudendheid jezelf diep in de ogen kunnen kijken.
Heb ik er alles aan gedaan?
We doen wat we kunnen maar het lijkt wel nooit genoeg. De ogen sluiten, je hoofd op het kussen en wegdromen.
Want zolang er een morgen is, kun jij het verschil maken. Hoe klein de kans ook is, je moet hem grijpen. Voor jezelf en voor diegene die het zo hard nodig heeft.
Elke dag een nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Karin Donkers schoolleider op een
school voor OntwikkelingsGericht Onderwijs
Twitter; @kardonsch
Mooie woorden van een fijn en betrokken mens. Ik ken je niet. Dat lees ik. Meer niet nodig.
Zolang er een morgen is kan jij het verschil maken. Ondanks al die vermaledijde ouders. Die zichzelf belangrijker vinden dan hun kind. Ondanks al die instanties. Die gestopt zijn met nadenken. Zich door het systeem laten regeren. Consequent jouw professie negeren. Waardoor het kind de rekening krijgt. Altijd.
Je tekst stimuleert. Ik wil graag voor de klas. In het VMBO. Nu ik dit lees weet ik het zeker. Het zal gebeuren. Ergens. Een keer.
Dank je wel voor deze stok achter de deur. Stimuleert. Inspirereert.