Oké die kwam binnen. De persconferentie waar de verscherpte maatregelen werden aangekondigd. Waar normaliter meteen na zo’n uitzending of ander nieuws wel één van ons iets in de familie app plaatste, bleef die nu leeg. Leeg en stil. Voor het eerst sinds weken had ik zin om een flinke ‘bel’ rode wijn voor mezelf in te schenken, misschien wel twee. Voor het eerst sinds tijden hoopte ik dat de telefoon stil zou blijven. Ik wilde niet praten, niemand zien, niemand troosten, niemand opbeuren. Ik wilde helemaal niets.
We hadden het allemaal aan zien komen. Deze maatregelen konden niet uitblijven. Maar het lijkt het wel alsof het verrassingseffect of moet ik zeggen het schrikeffect er niet minder om is.
Wat betekent dit nu eigenlijk?
Hoe gaat het dan met…?
Wat zou er gebeuren als…..?
Mijn hoofd vulde zich met vragen. Vragen zonder antwoorden. Niet dat dat nou zo erg is, maar het waren er zoveel. Zoveel nieuwe vragen en ze bleven maar komen. Mijn hart ging steeds harder bonzen en ook mijn slapen klopten. Ik stond op en voor het eerst hoorde ik iemand met de gelijkenis van mijn eigen stem mij streng toespreken.
“Oh ja Karin. Daar hebben we wat aan. Aan deze houding, in deze situatie. Meteen zo in de stress, de hunkering naar een glas wijn. Zo vol zelfmedelijden en angstig. Maar ook die verhoogde hartslag. Doe effe normaal!” zei de stem streng.
Dat had ik even nodig. Even weer met mijn poten op de grond. Er kwam ruimte om te denken aan anderen. Anderen die in situaties zitten die zoveel onzekerheid en verdriet met zich meebrachten. Ook heel dichtbij. Een vriendin in isolatie, moeder zonder bezoek, vader vriendin van zoon op intensive care, ouders van leerlingen werkeloos of eigen bedrijf gesloten. Voorbeelden die we allemaal kennen in onze omgeving.
“Nee Karin, je eigen leed weegt niet het zwaarst. Er zijn immers altijd mensen in nijpendere en situaties. Binnen onze grenzen maar zeker ook buiten onze grenzen. Mensen zonder huisvesting, zonder familie, zonder eten, zonder liefde,………zonder….”
Ja, oké stoppen maar. Ik weet het, ik moet niet zo zeuren.
Deze realisatie had blijkbaar zijn weg gevonden en dat was goed en nodig. Ik voelde de kracht weer terugkomen. We gaan dit gewoon doen! De prikkende druk van opkomende tranen verdween en mijn hart werd rustiger. Eigenlijk zit deze dame in een zeer bevoorrechte positie. Koester die, gebruik die en deel die. Zet je in voor je kinderen en voor de mensen om je heen. Daar waar kan zonder gevaar te lopen. Daar waar het nodig is, nu voor je team en je leerlingen. Laat wat van je horen, stuur een berichtje en geef een belletje. Maar stop met kniezen en piekeren. De situatie is zoals die is. We kijken niet te ver vooruit en we zien wel. Jij bent gewoon de komende maanden je eigen prettige gezelschap en dat is helemaal niet zo beroerd.
Ik gaf mijn poes wat brokjes en schoon water. Sloot de deuren, deed de lichten uit en liep de trap op naar boven. Daar waar mijn warme veilige bed op mij stond te wachten. Welterusten Karin, tot morgen.
Nare situatie, maar zolang we geduldig de schouders eronder blijven zetten en vooral niet besmetten of besmet worden haar ook deze crisis voorbij.
Mijn hart breekt echter als ik denk aan al die mensen die niet even een grote hoeveelheid beademingsapparatuur munten bijbestellen of als het een beetje vol wordt niet met het leger naar veiliger, leger ziekenhuizen worden vervoerd.
Het kost me moeite dat te verdragen.
Fijne blogpost, Karin
Dank Dico,
Inderdaad en de artsen die voor deze keuzes staan. Echt vreselijk.
Jouw winterslaap op Twitter duurt lang!? Hoop dat alles goed met je gaat. Hou je haaks en sterkte