Op zaterdag 20 februari rij ik in mijn bolide naar de Meern. Een tocht van zo’n uur en dus voldoende tijd om na te denken. Ik ben op weg naar een bijeenkomst van de Onderwijswijven.
Wie en wat zijn dat eigenlijk, die Onderwijswijven.
Een raar, wat ordinair klinkend woord maar eigenlijk vind ik het wel een geuzennaam.
Het eerste kenmerk is dat het natuurlijk allemaal vrouwen zijn die iets met onderwijs te maken hebben. Dit is echt heel breed en varieert van leraar tot bestuurder en van ICT-coördinator tot schoolleider tot ……….?! Het zijn in ieder geval allemaal vrouwen die een hart voor en een duidelijke mening hebben over onderwijs.
Een ander kenmerk is dat al deze vrouwen ook bloggen en veelal zijn begonnen met bloggen op www.onderwijswijven.nl. Ze zijn zichtbaar op de sociale media, met name op Twitter en posten daar vaak persoonlijke ervaringen en meningen, die overigens zeker niet altijd overheen komen met elkaar.
Maar wat onderscheidt deze vrouwen van andere vrouwen. Eigenlijk helemaal niets. Het zijn net als andere vrouwen, vrouwen met en zonder echtgenoot, met jonge kinderen of met volwassen kinderen. Soms gelukkig maar soms ook ongelukkig. Ze ervaren net zo veel of zo weinig hobbels als andere vrouwen. Ze hebben elkaar via Twitter of elders ontmoet maar kennen elkaar soms helemaal niet zo goed. Ze vinden het in ieder geval waardevol om af en toe samen te komen, te praten, te lachen en te zeuren over onderwijs. Er ontstaan samenwerkingen, er worden ideeën, ervaringen en ‘good practice’ gedeeld.
En dat allemaal onder het genot van een hapje en een drankje op de zaterdagmiddag in Huize Winters in de Meern. Het huis van Karin Winters (@karinwinters) de initiatiefnemer van dit onderwijsclubje dat elk jaar groter wordt.
Als ik aankom en mijn auto heb geparkeerd, loop ik met een boodschappenkrat richting voordeur. Een krat met een wat merkwaardige inhoud; een leeg blikje, een doos met frutsels (kralen, knopen, lijntjes en stokjes), een schaal met home made kipsalade, 6 pack Radler met en zonder alcohol en 12 kleine prikkerige roosjes met een onderwijswijfje. Een klein symbool en alternatief voor de Edubloggerspin die veel Onderwijswijven ook al eens mochten ontvangen op het jaarlijkse Edubloggersdiner. De Edubloggers, een groep bloggers waar een flink aantal Onderwijswijven ook bij hoort.
Er wacht meteen een hartelijk ontvangst en de uitstalling van hapjes op tafel groeit snel. Hoewel we elkaar vaak niet meer dan één of twee keer per jaar zien en verder alleen op sociale media ‘spreken’ pakken we de draad heel snel op.
Het wordt een echte doe-middag. Het lijkt de Makermovement wel, om er maar eens een onderwijsterm doorheen te gooien. Gewoon lekker knutselen.
De lege blikjes komen te voorschijn samen met de lijmpistolen, de Ipad, een Touch screen, het Osmo ‘spel’ en de Ozobot. Een VR bril laat me na een app te hebben gedownload te hebben op mijn IPhone, een rit in een achtbaan beleven.
Mijn Iphone, samen met wat stukjes hard plastic, verandert in een instrument om ware hologrammen te kunnen zien. Een ervaring die voor mij als volwassene al geweldig is, dus wat moet dit niet voor kinderen betekenen. Zo simpel maar wat een leuke manier om uit te leggen en te ervaren hoe ‘dingen’ werken. Gebruik maken van de technologie die er is en inzetten om onderwijs te verrijken.
De lege blikjes worden gebruikt om Scribblings van te maken en het duurt niet lang of er vindt een ware plundering plaats in de sorteer van Pauline Maas (@4pip). Als gretige kinderen worden de lampjes, batterijen, en de IKEA melkopschuimers toegeëigend. Kralen, lintjes, knopen, ijsstokjes en gekleurde pijpenragers vinden hun weg naar de conservenblikjes en de plastic afhaalchinees bakjes. Het lijkt wel ‘Carnaval of cans and plastic containers’.
We proberen uit, we spelen, we maken en experimenteren. We voeren korte, te korte gesprekken en proeven de vele zelfgemaakte hapjes. We drinken wat en likken aan een ijsje. We beleven een geweldige middag want we komen thuis met ideeën, nieuwe contacten en ervaringen. We hebben niet eens in de gaten dat we aan het leren zijn geweest. Informeel leren weliswaar maar hoe waardevol is dat. Leren door te doen en allemaal ontstaan door de het sociale netwerk Twitter. Een krachtig instrument om mensen te ontmoeten, te verbinden en de opgedane ervaringen te delen middels tweets en blogs. Dank allemaal, ik heb genoten en ben weer opnieuw overtuigd dat deze ontmoetingen heel waardevol zijn. Dus mensen uit het onderwijs, zoek elkaar op en ga van en met elkaar leren. Leren kan, mag en moet leuk zijn. Deze informele manier levert veel op. Tot snel, waar dan ook.
Samenvatting ‘Wijven aan het werk’
Karin Donkers (@kardonsch)
Onderwijswijven/Edublogger/Bloggerscollectief HetKind
www.kardonsch.nl
Deze blog is eerder gepubliceerd op Onderwijswijven