Als er een pil was tegen alle ziekten, zouden we dan nooit verdrietig zijn?
Als gisteren niet bestond, zouden we vandaag dan leven?
Als we kwaadaardigheid niet kennen, zouden er dan geen slechte mensen zijn?
Vragen die nimmer gesteld worden omdat we toch het antwoord niet weten.
Gek eigenlijk, want op heel veel vragen weten we het antwoord niet en gaan we die gewoon opzoeken. Dat zijn vragen waarop het antwoord een vast gegeven is en niet aan emoties of invloeden onderhevig. Dus misschien ook helemaal niet zo belangrijk om op te zoeken omdat we dat ook uit kunnen stellen. Het antwoord is immers vandaag en morgen nog steeds hetzelfde. Dat geldt niet voor de vragen met een steeds wisselend antwoord. Een antwoord afhankelijk van de persoon die hem stelt en van de persoon die hem beantwoordt. Vragen waar we nooit een eenduidig antwoord op gaan krijgen en dus ook maar niet te vaak gesteld worden. De onzekerheid is te groot en te veel omvattend. Het zijn ook vaak vragen die ‘verraden’ wat voor mensen echt belangrijk is in het leven. Het geeft de zoektocht weer.
Hetzelfde geldt voor de acties die voortvloeien uit het antwoord op de vraag.
Als we ons medeleven willen tonen, hoe doen we dit dan zonder voorbij te gaan aan de gevoelens en emoties van anderen?
We willen het graag zo goed doen en toch weet je bijvoorbaat zeker dat de actie die volgt nooit voor iedereen goed zal zijn. De grote verscheidenheid tussen mensen en de manier waarop mensen omgaan met verdriet maakt het bijna onmogelijk om iedereen tevreden te stellen. En toch proberen we het en dat proberen is op zich al een antwoord, natuurlijk onvolledig maar wel een deel van het antwoord. Het geeft aan dat we instaat zijn om ons te verplaatsen in anderen. Dat we het ieder geval proberen. Ook al is het niet de manier waarop jij en ik het misschien zouden doen, maar het is een manier. Een van de vele manieren en dus een van de vele antwoorden. En zelfs al lijkt er een manier gevonden om ons medeleven te betuigen, iedereen geeft er weer een andere invulling aan. De andere invulling moet kunnen. Het toont namelijk respect voor de grote verschillen tussen mensen. Wat voor de één een vanzelfsprekendheid is, zal voor de ander een enorme uitdaging zijn.
Zolang we elkaar die ruimte geven en elkaar niet veroordelen om het ‘anders’ zijn, leven we in echte vrijheid en met respect.
Karin Donkers schoolleider op een
school voor OntwikkelingsGericht Onderwijs
Twitter; @kardonsch