Het is zaterdag 2 januari. De eerste dag van het nieuwe jaar, of eigenlijk de tweede maar de eerste met de winkels geopend.
Officieel de eerste dag dat de plastic wegwerptasjes tot het verleden behoren. Even wennen voor iedereen en ik kan mijn lachen dan ook niet bedwingen als ik zie dat we erdoor overvallen worden. Boodschappen hoog opgestapeld en de vraag om een tasje wordt beantwoord met: “Dat is dan €0,10.”
En dan die beteuterde en verongelijkte gezichten. Een medewerkster bij de kassa die wat onbeholpen rond kijkt als klanten met haar in discussie proberen te gaan of melden dat ze het echt flauwekul vinden.
Ik krijg de neiging om ‘het’ uit te leggen maar bijt mijn tong er nog liever vanaf. Er is immers genoeg aandacht voor geweest. Voor de bedreiging van het milieu, de stikkende dieren, de magen vol afval en de plastic soep.
En dus wordt de portemonnee opengetrokken of netjes €0,10 bij gepind. We betalen liever dat kleine muntje en kopen daarmee ons eigen geweten ook meteen af.
Ik merk dat ik me daar over opwind. Wat mij betreft moet er dus een compleet verbod op deze zakjes komen, geen uitweg meer. Het kan toch niet zo zijn dat we dus blijkbaar niet de discipline op kunnen om even een tasje in onze schoudertas of jaszak te stoppen.
Dat we zo gemakzuchtig en lamlendig zijn. We kopen ons, zeker tijdens de feestdagen, helemaal te pletter. De armen van mensen hangen vol met plastic reclame aan twee hengsels.
Hoe ingewikkeld is het om gewoon dit even met z’n allen op te pakken en te laten zien dat we die plastic troep voor onze dagelijkse boodschappen helemaal niet nodig hebben.
Dat we gewoon gaan zorgen dat dit gaat ‘op leveren’. Dat we dus minder afval gaan produceren en dat we volgend jaar wat mij betreft een verbod op plastic tasjes hebben.
Niet omdat het moet maar omdat we zonder kunnen. Omdat we zonder willen.
Kom op nou! Geef het goede voorbeeld.
Laat dat nou gewoon ons goede voornemen zijn. Een beetje het verschil maken.
Karin Donkers
Edublogger/Lid van Bloggerscollectief